Alle inzendingen over kunst

Kan dat? dacht ik toen hij binnen stapte jong, lang en knap eigenlijk, zou moeten schrijven zoals testamenten geschreven worden voor de laatste maal biechten laatste sprankel van de vrije wil de laatste alomvattende gedachte het laatste oordeel van het geweten en de laatste ronde uit het hart en zintuigen zingen zou moeten iedere…

Iemand speelt gitaar. Niks bijzonders? Jawel, hij kan niet spelen. Hoe bedoel je? Kijk, hij heeft maar één arm. Wat een geluk dat hij met één arm: een hele kunst. Ja, maar het klinkt niet. Dat zeg jij. Toch, vergeleken met mijn spel. Speel jij dan gitaar? Nee, maar ik heb wel twee armen. ----------------------------------------…

Ik keek uit het raam vannacht ik zag allemaal vlekken (noir et noir) In mijn tas zat een fles rode wijn (vin rouge) en een gebroken peuk (cigarette caché) Vol as zaten mijn vingers, het was een keer of tien dat ik aan je dacht met mijn wimpers knipogend in de wind. Ik deed mijn haren voor mijn gezicht, maar dat kon niet (het was…

Ik mis de scherpte van mijn woord de spitsvondigheid in 't schrijven waar er ooit gevoel lag in poëzie kan ik nu slechts twijfelen over hoe ik er nog één draai aan kan geven -zonder driehonderdzestig graden te draaien- Trouw blijvend aan mijn gedachten wil ik mijn gevoel niet dichten doch openen als een ontluikende vlinder in een passioneel…

De hete zon Tart brandend De geteisterde geest. De eenzame ziel Verteert rusteloos De impressie der dorre natuur. De roerende hand Bestrijkt in ijle trekken Het droge paneel. De vaste verf wekt In gulden beeld Het tafereel der gouden bloem. De zonnebloem Tast de eeuwigheid.…

bijna geheel bedekt onder talloze tatoeages vindt hij zichzelf een levend kunstwerk op zijn lid staat zelfs een afbeelding van een kronkelende boa constrictor die door schaamhaar omgeven niet meer is dan slechts een addertje onder het gras…

klein is mijn gedicht in alle eenvoud zonder gewicht immers wat men schrijft of maakt slechts het uiterlijk van het wezen wordt aangeraakt…

in de muren van mijn tuin zijn zichtbare penanten als waren zij de lijsten van stenen beelden uitpuilend aan weerskanten tussen deze staande pilaren uit bakstenen opgetrokken zie ik strakke ogen staren uit groen verweerde betonnen koppen elk hun eigen wereld verklaren het verre oosten en mijn westen zijn er te vinden bezinning…

in het donker van de hartstocht licht wervelende passie op dansers kleuren verstild de zwartheid van de nacht liefdevol voegen wezens zich naar elkaar op vergankelijke tonen zij smelten samen in een vertrouwde thuiskomst we voelen warmte onder een adembenemend verlichte paraplu wanneer de doorschijnende ruimte ons confronteert met de verbonden…

de wereld noemt hem zwakbegaafd maar als de muze hem raakt en streelt kleurt hij het doek vol sierlijke vogels en vissen herleeft in vurige tinten de stijl van Appel en Corneille schuilt in bevlogen schilderijen de ziel van een pure kunstenaar…

Schilderen is kleuren geven en talent tonen. Hemelse gevoelens door God in liefde gegeven. Spreken met kleuren een aardse beeldspraak. Meer dan een plaatje in vrolijkheid of treuren. Een hemel op deze aarde. Kleuren gaan leven. Liefde aan de wand een gekleurde meerwaarde.…

rijm die op de daken van de auto's ligt licht knisperen van woorden als ijspegel vallend, het kraakt van jou en mij, bliksemt dondert de hamer van Donar op een donker gezicht dan het een worden en deel van het al zwijg jij zenuwen gespitst, te gevoelig geworden voor aanraken door ademhaling, strijken van zijde, kijken naar aura's verglijden…

Is het kunst als ik wegloop maar toch blijf waar ik ben. Is het kunst als ik vragen stel maar geen antwoorden wil horen. Is het kunst als ik een lege kamer overhoop kan halen. Is het kunst als ik nee zeg en ja bedoel. Is het kunst als ik een mooie vrouw beschrijf alleen maar met wat ik voel. Is het kunst waarvan men zegt…

in Leiden’s Lakenhal is De Nachtwacht nu ontdoekt dan besneeuwd en ingevroren naast de Groenoordhal bezoekers kunnen unverfroren - mits tijdig gebeurd geboekt - vastgelegd op de gevoelige plaat in eeuwig rembrandteske staat in de Nachtwacht kaltgestellt dient wel vroeg tijdig uitgestapt want stel de uiltjes zijn geknapt ze worden na afloop…

Jij spreekt in witte schaduwkleden en omarmt zoals een gordijn het laken van het leven een vleugje trots gedeeld door een decemberregen verbergt zo als in jouw melancholiek gedicht een jaargetijde dat vergeelt wanneer de lente alle dood weer doet herleven…

als schaduwen achter een wit decor verschijnen zwijgzaam ranke ambachtslieden de wayangs die ons hun geheim verrieden zij geven gul de kunde aan ons door ze volgen nederig het oude spoor en laten eeuwen door hun handen vlieden aanvaarden wat het leven heeft te bieden want niets wordt gewonnen, niets gaat teloor ze voelen vormen, scheppen…

Proporties Groots is de wereld, zonder vergelijk In het heelal krioelen sterspiralen waarin je tijdloos glorieus kunt dwalen Wij zweven rond in 't ruime hemelrijk Hier in de winter, plaatselijke tijd op onze schaal van mensen, merels, mezen een miniscule cel van 't wereldwezen weerklinkt de echo van oneindigheid In poezie, het hemelstormend…

de winkels weer vredig Unter den Linden de Bundestag rijk gevest onder glazen koepels ‘t IJzeren Gordijn in roeden en botte knekels als restant in ’t Mauermuseum te vinden Reichstagsgebäude eerst gründlich ingepakt door Christo alles onder groot geel zeil verstopt binnen intussen schoon van roet en bruin gesopt daarna als nieuw voor hergebruik…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

Het beeldhouwwerk toont alleen maar de stenen waarneming van de buitenkant. De binnenkant ongemoeid laat voor de beitel. Een denkend teken als fragment moment versteend. In de beginne een brok beeld van oeroud arduin. Beeldig geheugen naar wie passeert en denkt.…

Dichten is de onwetende en de onwetend wetende verhalen van een beeld een wezen, een idee een emotie, een wil een gedachte, een mens. Dichten voegt niets toe wat ook niet is afgetrokken geen waarheid onder leugens die de werkelijkheid redt geen droom die dagelijks wordt uitbesteed aan gebreken. Dichten is een restant nieuw leven inblazen…

Het kwarkt hier chaos in het rond vormen, kleuren, gras groeit als papieren cacteeën in spleten waar de werkelijkheid door ontsnapt Japanse vlag en een trapje naar de maan skateboarders schaatsen het beeld aan stukken door op een kunstwerk te staan zwart-wit videoot videoot videoot Foto`s van jezelf tot in de dood omhangen paspoppen avondjurken…

weer zo'n verdomde zonsopgang de rozevingerige dageraad de oude visser telt heel langzaam de pasgesneden inktvismoten snij met een scheermes in het ros de huid van Aurora gaat bloeden haar lippen in de huid gekerfd schilder ze voor eeuwig en langer vast het beeld wil niet blijven, dwingt mij keer op keer te snijden in haar vel haar lippen…

door zeegroen gedragen inkt waarin het zijn ontveld ontstemd los van lijf geraakt is wat kan haar hand nog weren als alle spieren bloot zijn in de naaktste aarzeling met zeven laden in haar been sleept zij het onbewuste voort als hout dat houdt zolang het vragen duurt de achtste in haar borst tepels als ogen zo is zij haar eigen…

absoluut gezien was ze niet volmaakt een wipneus, iets te volle lippen maar de levenslust die van haar spatte maakte hem weer jong, het hoofd dubieuze debiteuren, eens nog zeker direkteur crediteuren worden zou hij werd weer jong, pienter, lenig schreef liedjes en poëzie, zwom naakt in zee met de “r” in de maand, overtuigd van een toekomst…

mijn eigen muze en nog steeds geen moeder vanmorgen belde de vader van het koffieboontje maar hij boeit niet meer intussen lag mijn pen te lekken op het laken diezelfde middag begon het bloeden…

Er zit een kunstenares in mij eentje die zich niet wil laten kennen Zij verschuilt zich in het donker van mijn bewustzijn, bang om aan het licht te komen Kon zij zichzelf overwinnen dan vierde ik victorie Helaas...helaas, mijn angsten zijn haar meester Maar hoe lang nog, hoor ik haar vragen Licht, licht, kom tot mij overweldig mijn…

Sierlijke letters flinterdun geschreven verzegelde woorden op perkament bewaard gebleven.…

Klets-nat – kletst de regen. Klets-nat. Wil jij koes-koes? – zegt ie mij tegen. De hemel kraakt, Een bliksem naar beneden Doorgestuurd. Zij valt En wordt door een boom opgevangen, En blijft op de takken ervan opgehangen. Ssst... Een knetterende tekening Die de doek kris-kras heeft gekranst.…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…