Alle inzendingen over emoties

in het gewichtige van dit moment dwalen wij in duister licht zeggen gaat niet onze blikken erkennen de ontkenning eer de mond het aanbiedt dat wat wij niet willen weten maar aldoor is dag en nacht zijn we er door bezeten…

in dit gedicht temidden van al dat zwijgend wit, argeloze tekens en onbeduidende letters wil ik wonen binnen deze versteende ommuring bevolkt door aaneengeregen woorden en kabbelende zinnen wil ik blijven tot ik verstom als het wit me verblindt…

In de verte een trein beweegt zich voort Geruisloos Door niets gestoord. Er nadert een trein gaat aan de stilte voorbij slokt me op In allesoverheersende razernij. Er trekt aan me voorbij een trein ik loop door geruisloos Alsof ik niets dan stilte hoor.…

waar ben je nu jij die bevallig naakt hing aan de wand sprakeloos liep ik op je toe je leek een zandduin aan de zee zonder ogen bekeek je mij je was volledig heup en dij waar ben je nu jij die bevallig mij de schroom ontnam wie heeft je leest geroofd je lijn ontvreemd ?…

Ik drijf op golven van purper, zilver en goud ik kijk naar de horizon en droom het leven dag na dag en als ik naar jou kijk zie ik sterren twinkelen in de gedachten van jouw hart…

het is niet waar dacht ik zomaar dat jij je verveelde in het samenzijn dat we even deelden niet dat we veel woorden scoorden of de bewegende beelden uit de kast der verveling ons op de bank afleidend doorboorden we zaten gewoon te voelen zonder te raken kijkend naar wat niet werd gezegd wel had alles met ons te maken we waren…

Ik zag het meisje fietsen doorheen de tijd die de mijne zou worden. Haar spiegelbeeld verdronk in het water van de rivier en liet alleen rimpels achter. Ik zag het meisje kijken naar de duizend sterren aan de hemel die ze herkende in de gebroken spiegel van haar kamer. Haar spiegelbeeld herkende zichzelf niet. Ik zag het meisje kijken…

Ik was verliefd op mijn imago. Zij valt nu in duizend stukjes op de grond. Het imago om in al mijn sociale rollen geslaagd te zijn. Zelf de beste te wezen. Mijn imago wist ook “iedereen maakt fouten” En kon daar wel mee leven. Hoewel “wel moeilijk“ Men heeft daar nu een eind aan gemaakt. En heeft mijn imago In duizend stukken…

ik ken een holle weg waarin ik duik als ik ontsnappen wil links in een rij staan jonge eiken die naar het weiland de handen reiken aan de overkant een ongerepte zee van turkooisgroen waar wilgen zeilen en als de zon tegen de avond zwemmen gaat duik ik kopje onder wij stoeien dan ketsen op elkander en blussen onder water…

ik raapte een scherf op ergens in een Griekse tuin hij lag daar zo half in en uit het zand er zit een rode knikker in mijn handtas die ik nooit terugvind maar hij brengt geluk vandaag heb ik een peer gekeeld zo maar gevierendeeld ze krijste niet eens het is dit moment het nu van deze zomer dat geen voorbijgaan kent maar een blijvend…

Nachtregen danst op de naakte huid van mijn ziel de zilveren druppels paarlen uit lange haren heel mijn wezen lacht ik spring in plassen van herboren vrijheid en zing de klanken van mijn hart…

je ligt zo stil en veel te diep te slapen iets schreeuwt in mij het is al laat sta op een arts staat daar zijn moed bijeen te rapen het is al tijd hij neemt jouw hartenklop en straks zal hij het aan een ander geven het eerste dat ik hoorde van mijn kind nu zal jij in de dood nog verder leven en ik ga zoeken totdat ik het vind en als er…

muziek van gas onhoorbaar in de keuken. je bent er, geruislozer nog dan de kleine stolp. zelf zit ik in een moeilijke thuiskomst. liever stond ik bij een vijver, de blik gericht op een spiegel zo donker, zo vrolijk stinkend dat ik nu onbedaarlijk hard ga lachen. alles is zo onmiddellijk anders. ook het niets, dat mij zo makkelijk naar je reling…

als ik maar weet dat als de avond valt toch de dagen lengen ook al voel ik de zuchtende zon zakken en de eindeloze regen plengen licht zal doorgaans schijnen ook al zal dat niet snel mijn wachten doen zengen…

ik wil niet thuiskomen van weggeweest ik wil thuiskomen van er geweest en terug te zijn…

Als een brok graniet valt mijn leven uit elkaar en valt doorheen de nevel. Steeds omlaag en omlaag in het rulle zand. Heel snel om de pijn te breken. Het valt in ontelbare kleine zachte , verloren en dode stukjes in het zand. Daar worden die kleine, dode en verloren stukjes zo maar weggedrukt Door voetstappen in het zand. Harde en…

overgeleverd mijn nagels schraapten je huid even, maar wel overdacht totdat ik met schrik in onwetendheid werd gedreven het was onverwacht toen met een krijsend geluid woede aan mijn woorden ging kleven door een duistere macht bezeten braakte ik zurig gal in horten en stoten mijn hart leek gereten het lijf gehakt in wezensvreemde…

voor een begroeid chateau pal aan de weg naar Malmédy gewoon potsierlijk op straat zit mijn oudste zoon nog geen drie jaren oud op een lage kinderstoel een en al voldane lach onder de spaghettislierten saus stroomt uit zijn neus al het licht was weg de electra uitgevallen donder en bliksem stormstoten hagelstenen als fazanteneieren…

later zou er niets meer zijn dan de stilte die tastbaar achterbleef, schurend langs de tegels op de keukenvloer of de deur- klink met het vaag verlangen ingebed (soms leek het warm, daarna ijzig koud) de kledingstukken in de kast, vergaan achter dichte deuren in de loop der tijd en schimmel in de voegen van de douche- wand die ooit zo keurig…

Daar waar de reiger voedsel zocht bij het mooie stille water daar leg ik vaak mijn luisterend oor en bewaar de stilte wel voor later Als ik dan rustig huiswaarts keer en mijn gedachten op een rijtje zet dan kruipt in mij een stil vermoeden dat de reiger daar op mij heeft gelet En rustig kan ik dan gaan slapen leg het moede hoofd op 't kussen…

De uren even tussen zon en regen - bedachtzaam, aarzelend, maar ook rijp en teder. Hoe lopen onze voeten in onverstoord ritme wachtend op een teken van leven, even.…

de beelden zijn uit het park verdwenen nog kruipt er weemoed tussen het gras stiller dan de stenen durven spreken er zijn geen woorden blijven kleven.…

Langzaam doorbreekt de stilte na een lawaai van lofgezang over alles wat ik doe en wat ik ben ze weet mijn naam en mijn verhaal maar ze is iemand die me nooit heeft gekend De wereld sluit me steeds meer in met ongesproken woorden te hard om te mogen zeggen en te pijnlijk voor dit moment alleen ze zouden mijn gevoel…

Als ik versuft staar naar die verveloze deur Achtergelaten hopeloos in verwachting Weet ik uitzichtloos angstig hij blijft dicht Terwijl de keukenstoel fluistert onder mijn gewicht Valselijk verlaten betast ik nu het juk Rest van een hartstochtelijke liefde zonder geluk Van wat moest zijn de liefde voor het leven Onderging ik naïef het spel…

Daar sta jij dan met een warme lach. Ik snap niet hoe het kan, wat jij in mij zag. Toch achter mij aan hopend op mijn stem. Zal ik stil gaan staan, laten zien wie ik ben. Ik sla mijn ogen op en zie een leven. Alles staat op zijn kop, jij wilt mij rust geven. Waag ik de gok en pak ik jouw hand. Of roep ik dan weer stop en gebruik…

wormvormig aanhangsel bengelt door mijn denken steekt de kop op en ik hák het in stukken 't kruipt onder mijn huid vreet aan mij en mijn verlangen maakt tot bloedens toe wonden open beukt, als ik mijn kop weer dichtspijker opgesloten verdwaal ik en verblijft het daar waar zij mij niet meer kunnen vinden…

Mijn ogen bloedden tranen rood door het diep verwonde hart dat opeens stilstond bij de laatste klap en eventjes werd alles zwart. De wereld tolde voor mijn ogen ik zigzagde van links naar rechts totdat mijn ogen zich weer openden een nacht voorbij, ik droomde slechts. Doch toen de dag zich naderde mijn lichaam zich in alle bochten wrong…

Wat is nou een gedicht Het verandert door de tijden Heb je je geest verouderd gelicht Dan moet je tegenwoordig lijden De aandacht voor de Groten aller tijden Is danig in het poëtisch moeras weggegleden Heb je de durf om oude technieken te belijden Dan word je door veel moderne mensen gemeden Ach, het is niet zo’n grote boodschap die ik breng…

De dagen verlaten dromen verstommen Mijn hart bloed, breekt gemeend grijpt resterende gebroken delen De doos beloofd een blijvende kijk zwakheid broos betoverend Vingers bieden broederlijke steun in de allerlaatste honger stuip Slaap zacht…

We lagen al dagen onder vuur. De kou week nog lang niet uit de lucht. Rond middernacht vroegen we ons af. Tegen het ochtendgloren sloegen de kogels in op de scheidslijn. Angstvallig hebben we onze stellingen verlaten. We trokken nieuwe muren op van woordstenen gevoegd met zwijgen. En sloten onze schulp.…