Netgedichten

netgedicht (nr. 13.281):

een sleutel te smeden

wat is toch de zin
als mijn armen
naar jou strekken
en zij in schaduw
vertoeven

je zag in mij
wat zonnige vlekken
die naarmate
de tijd voortschreed
jouw hoop en verwachting
in desillusie
begroeven

waarom zal ik jouw boeien
nog raken
als slechts verdriet
en wanhoop
je bestaan zo wraken

vertel maar niets
ik ontbeer de macht evenzeer
een sleutel te smeden

en vertoef voortaan verblind
op het braakliggend veld
van heden