Alle inzendingen over De gelatene

Wat is er aan de hand Met ons vredige bestaan Wat hebben we gelaten Is de liefde blijven staan Wat gaat er gebeuren Wat hebben we niet gedaan Valt er nog iets te veranderen Om toch verder te kunnen gaan…

O Christus met Uw zacht gelaat, Zo U daadwerkelijk bestaat, Lijkt de kans me 1 op 10 Dat wij U ooit te Waalwijk zien. - naar A. van Collem…

ik heb het stuur niet meer vast, de straten van mijn jeugd achter mij gelaten kijk mij eens, zonder handen ik riep dat naar mijn vader hij fronste slechts en zag mij op m'n gezicht belanden…

Ik moet ook verder onthand, alleen, in de steek gelaten door jou. Het is jammer, echt jammer.…

En nu de stad Haar gelaat weer verbergt Onder avondnevel In het labyrint van een tijd Die ons verder drijft In dat ongewisse En veel zonder Verlang ik Naar het licht Dat verzacht Na de nacht Als een pleister Op een wonde.…

Ik heb je niet alleen gelaten misschien heb je 't zo gevoeld, maar hetgeen ik uitte was altijd goed bedoeld. Ik wilde je even doen vergeten je angsten en je pijn even praten over andere dingen even lachen, samen zijn...…

van hen die niets Voor mij betekenen en ook nooit Betekend hebben, niemand die Mij nog in de wielen rijdt, Werkelijke vrede, innerlijk zowel Als uiterlijk met rust gelaten, En bereik ik vandaag mijn Einddoel zonder dat er sprake Is geweest van een ellenlange reis…

De lach, maar ook de traan zullen gaan van gelaat tot gelaat en ver- drijven alle onderlinge haat. Een eenheid die er dan is en blijft in een tijd van eenvoud en vrede. Een samenleving waar men inderdaad samen leeft, terwijl alle onenigheid onmiddellijk wordt gestaakt.…

Geen snelverband baatte, zodat ze bezweek als gevolg van de steek, waarin ze d'r man had gelaten.…

Gemarmerd gelaat, groeven van wijsheid Mistige ogen Indrukwekkend als de eindeloze tijd Streel ik grijs, zilveren kroon Voel mij een prins, niet enkel een zoon.…

wie oh wie zou ik allemaal wel niet missen bij schemerlicht alleen gezeten in de coulissen ik weet het heus wel niemand die mij niet zal missen bij schemerlicht alleen gelaten in de coulissen…

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

Ik zie de woorden die zingen in je ogen je gelaat dat weggaat en nooit weerkeert Jij bent het gras dat groeit over mijn sporen zij vervagen in de eeuwigheid die toekijkt … zonder ogen……

poezenkind had het al snel in de gaten overtrokken had ik alles bij het oude gelaten daar vond zij de warmte achter mijn knieschijven stank voor dank samen sliepen wij, warmwinterend, op de bank…

Groen en geel is haar gelaat als haar paard iets vallen laat - de mensen zouden haar eens kunnen verdenken.…

Er verschijnt gelatenheid op haar gezicht uitgeblust mat zal ze weer alles doen wat wordt verlangd zoals een klimplant strengelt ze zich om iedere man tot haar leven gesnoeid wordt net te ver veel te jong…

wij zijn elkaar vergeten ik zie je gelaat niet meer toch klinkt onze muziek in oneindigheid door bij het versterven van de laatste noot vinden wij ons weer ademen samen…

dag na dag na jouw verlaten verlies ik mij in gelaten vol woorden staan hun ogen leeg is mijn blik wanneer ik hen ontmoet met hetzelfde gezicht als ik…

Als de kardinaal een scheet heeft gelaten, zeggen ze: "Sjonge jonge, wat ruikt het hier lekker, net of iemand lever met uien staat te bakken." Dat soort katholieken, daar ben ik niet dol op. (1965)…

Verkerk zei gelaten: 'Ik leed 'r een nederlaag. 't Ging voor geen meter. M'n training begon met een servicekanon. Met een opslagtank gaat het vast beter.'…

vurige tranen heeft mijn hart gelaten voor de liefde die me heeft verlaten maar nu overladen met zonnestralen zullen de sporen van die tranen mij niet verlaten zodat ik zelf geen tranen zou veroorzaken die ook leed, zouden achterlaten…

Uren heb ik mijn slaap voor je gelaten, Uren heb ik aan je gedacht, Uren heb ik mezelf opgevreten, En eigenlijk waarom? Ik wil het zelfs niet meer weten, of toch wel, Ik zou je willen vergeten en liefst heel snel!…

ik ben bang bang voor wat komen gaat bang dat dit kleine meisje er straks weer alleen voor staat bang om te praten bang om straks weer alleen te worden gelaten…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

bij de eerste tonen opent hij zijn ogen beweegt zijn hand gelaten mee maar bij de laatste koorgezangen dooft zijn gloed in eigen leegte fluistert zijn lijf een zacht vaarwel…

Schroom niet te huilen Wend niet af dat bedroefd gelaat Vermag het niet in stoer te schuilen Zwijg niet, liever dat je er over praat Veins niet ongemeend het is vergeten Eenzaam is de mens die niet wil weten…

Duizendschonen prijken duizendschonen lijken tot wij kijken onvolkomenheden, die tevoorschijn komen en voorbijgaan aan kleurverschillen, die vechten om de boventoon, waarin gelaten de vorm onbekend gebleven is…

afscheid is als ballast een rugzak met de zwaartekracht van een zwerfkei elke stap is herinnering de tranen echter zijn opgedroogd in de nerven van je gelaat als verzamelplaatsen van het eeuwig zout in open wonden…

Boterham met snot Waterige koffie met kwijl Winden gelaten onder het eten En daarna een ferme boer Ik ben hier opgenomen, Want ik ben niet goed Bij mijn hoofd - Als ik al niet gek was Toen ik binnenkwam, Dan ben ik het Hier wel geworden…

ik ben er laatst met de trein nog eens langsgereden vanaf het viaduct gezien zag ik nog net de straat zo ogenschijnlijk niets geleden maar ik weet het best 't is van dichtbij een diep doorgroefd gelaat…