Alle inzendingen over Jos Brink

Noem het verwerken weet u, ik vind u een schat altijd die warmte in uw ogen ook al was uw boodschap aan mij minder vrolijk maar goed, het is niet anders vanaf volgende week kijk ik beslist weer blijer de wereld in maar dan door een andere bril wees positief klinkt het in het fluisteren van de wind en zo is het minder struikelen scheelt…

(Jos Witteman)…

Mooie cocotte(>) Met haren in wrong op hoofd Geen klassieke schoonheid Een Ierse cocotte Erotisch uitdagend Delicaat kleurgebruik Een inkijk voor de Beschouwer wil niet vlotten * De reus: ca. 1810/Francisco José de Goya Museo del Prado/Madrid De kathedraal van Chartres: 1830/Jean-Baptiste Camille Corot/Musée du Louvre…

Hoger beroep, bericht de advocaat Daarmee gooit Roethof vast nog roet in ’t eten En wordt het leed straks wéér breed uitgemeten Frustrerend, zó lang na de gruweldaad Tijd dat een faire pleiter nu bepleit Dat Roethof zich van deze zaak bevrijdt…

Ik ween om Ivo in de knop gebroken Zijn rechterhand is ook ineens verdwenen De wolf is weg, hij nam heel stil de benen Is deze week afdoend in rijm besproken? Welnee, de koning is weer opgetreden: El Rey, uit bronsgroen eikenhout gesneden…

geknipt was jij voor het leven maar het leven knipte jou als mooiste bloem uit de knop jou badend in het mooiste licht van eeuwig blijvende herinnering dat ons jou steeds weer brengt al zal de pijn nooit verdwijnen omdat het hart gebroken blijft perfect als mens was zij gemaakt toen het lot zich tegen haar keerde met in jouw hoofd een…

Alleen nog straatnamen geven aan dat schapen kwamen kuddes op de brinken samen Scheper dreef ze door het dorp heen langs Schapendriftweg naar het veen Borgerschapenweg, Lammerweg tot ze op de heide kwamen geen geblaat is meer te horen ronken van dieselmotoren tonnen aardappelen gaan mee onderweg naar Avebe.…

ziel je schreef de wereld over de duizelende verrukking waarin je met haar viel maar ook de liefde voor een vrouw deze hunkering was nieuwe pijn, die je niet kon geven Vincent, je leefde kort en met heel je wezen totdat je geniale waanzin een eind maakte aan je lijden in dit leven uit 'Voorbij de horizon' uitgegeven in eigen beheer door Jos…

Als er opnieuw sprake is van zinloos geweld, (want dat is geweld ALTIJD, zinnig is het nooit geweest), zoals bij Anja Joos b.v. bij die stille tocht was de opkomst best enorm, maar zeg eens eerlijk, wie geeft erom, niemand toch? Zo hard is de maatschappij geworden, dat alles alleen maar erger wordt.…

(Jos Witteman)…

Ik zag hen op de weg hun leven wagen. Al het verkeer stond vast op de A2. Ze namen alle bankbiljetten mee en graaiden grif zoveel ze konden dragen. Ze zeiden: “Kijk, dit geld in onze hand, Dat sturen we als steun naar Griekenland.”…

Wat maakt het nu uit welke God ons nu zegent, want iedere God zorgt ervoor dat het regent, dat we kunnen ademen, dat de zon zal schijnen. Dat we leven en sterven, dat wolken verdwijnen. Alleen de crimineel en de gek zullen oorlog willen, omdat hun honger naar de macht niet valt te stillen. De honger om de macht waarover vaak is geschreven,…

Te jong nog en al veel te vroeg, kreeg je van het leven al genoeg. Met een triest gevoel op dood spoor, kreeg je bij "vrienden" geen gehoor. Blind voor de toekomst, doof voor de reden, besloot je toen maar uit het leven te treden. Het was je teveel, te zwaar, het was genoeg! Je koos voor de dood, al was het te vroeg. Wat was er van je…

Wat als straks de bommen niet meer vallen, als het ratelen is gestopt van de geweren? Bouwen we alles dan weer op met z'n allen, of sluiten we de ogen om niet te willen leren? Wat als straks de rookkolommen zijn opgetrokken, en we alles aanschouwen in het ochtendlicht? Handelen we allen dan geschokt en geschrokken, of brengt de dood ons niet…

En de rust keerde terug op Aarde, de stilte zwaar voor heel even. Geen soldaten aan het marcheren, geen wereldleiders meer die logen. En ineens kreeg alles weer waarde, werd vrede toegevoegd aan het leven. De mens stond weer open om te leren, na zo'n lange tijd te zijn bedrogen. En de rust keerde terug, op tijd, want de mens, leek, ging…

Zij droeg om haar schouders ‘n Canon, maakte foto’s van hoe het vroeger was. Ze maakte foto’s ook van John Lennon, toen ze de doodsangst in z’n ogen las. En het kerfde diepe sporen in haar ziel, ze wilde wel, maar kon ‘t niet verklaren. Ze weet nog, toen hij stervend neerviel, wat zijn allerlaatste woorden waren: Geef vrede een kans ...…

Buiten heerst de storm, heerst de regen, maar hier binnen is het veilig en warm. Je lacht naar me, lief maar verlegen, om mijn schouders rust zacht je arm. In je ogen valt het allemaal af te lezen: de liefde, de band tussen mij en jou. Wij zijn samen, hebben niets te vrezen, onze liefde, het verjaagt de intense kou. Laat het maar stormen…

als ik door loosduinen rij denk ik altijd wat men hier vroeger zei we hebben tot in eeuwigheid vrede rust komkommertijd d’hofstad groeide grandioos de kromme jongens bleken broos nu zijn ook de tuinen loos…

Ik zie hem zitten, hoog op zijn troon, en hij regeert de wereld met harde hand. Hij beveelt, op luidruchtige toon, gehoorzaamheid, trouw, van ieder land. En "leiders" knikken braaf, zwijgen, bang voor hem op de troon, z'n straf, die ze, bij elk tegenwoord, krijgen. Zoals hij eerder aan de anderen gaf. De wereld ligt gebonden aan z'n…

Daar sta je dan: Voor het witte licht van de dood, het is 'n kwestie van één stap, die stap is groot. De toekomst is onbekend, je wéét wat je achterlaat: De angst, het verdriet, de kilte en het verraad. Maar jij staat op de rails, straks komt de trein, en daarna, daarna zal er werkelijk niets meer zijn. Of is er, naast het allerdiepst gevoel…

Ik sta afwachtend op het verlaten strand, niet precies wetend waar ik nu op wacht. Misschien is het wel op een nieuwe kans, of op zomaar een nieuwe, warme dag. Ben ik dan die zoeker naar jouw hand, of ben ik op zoek naar wie me toelacht? Zonder woorden vraag ik je ten dans, en ik verdrink, ik verdrink in je lach. De wind jaagt geruisloos…

Als ieder mens nu eens zou zeggen, wat hij voelt, droomt, wat hij hoopt, dan kunnen we regeringsleiders zeggen, dat je met geweld helemaal niets koopt. Dat we in vrede willen leven, dat geweld moet verdwijnen, dat we dit elkaar willen geven. En de zon begint te schijnen.…

Ik hield ooit mijn gevoel verborgen, ik liet nooit zien hoe ik echt was. Mijn hart liet ik nooit spreken, en mijn tranen hield ik binnen. Ik ging gebukt onder mijn zorgen, zonder dat je het in mijn ogen las. Mijn hart liet ik zo vaak breken, en de pijn kon ik niet overwinnen. Mijn verdriet verschool zich achter een lach, tegen beter weten…

Je zal altijd dichtbij me staan, de ruimte met me delen. Ik zal je horen spreken, en je gitaar horen zingen. Je zal nooit meer weg gaan, je lied zal blijven spelen. En als een warme deken, zo zijn m’n herinneringen. Zing je lied maar, m’n jongen, zoals je het altijd hebt gezongen. Het klinkt als een kalme zee, en ik, ik zing met je mee…

is altijd informatief over fameus leed en lief: ‘wittgenstein en einstein zwijgen nu in zweinstein’ ‘tachtigers worden gemeden behalve de perk van eden’ ‘billy woodcocker tracht te verblommen dat hij komt om jerry’s tenen krommen’ ‘Coetzee is nu echt van den zotte schudt handen met meisjes in grotten’ 'don Quishot was als windbuil mal en…

Er komt een andere tijd, wordt gezegd, er zal geen oorlog zijn en geen leed. De vrede die aanbreekt, is dan echt, zodat men al het oude snel vergeet. En zo zal het voor altijd blijven, als de lucht blauw begint te kleuren. Maar ik, zal ik dan nog schrijven? Wat zal er met mij gaan gebeuren? Soldaten zullen niet meer verder gaan, maar voor…

Nooit meer terug naar de jaren van toen, nooit meer terug, niets over willen doen. Maar wel mee willen drijven met de tijd en maar zien waarheen de stroom leidt. Laat alles maar los, laat alles even gaan, het is niet erg om eventjes stil te staan. Het koren wuift, de zon gaat niet onder, en alles om je heen lijkt op een wonder. Nooit meer…

Kartonnen dozen, Gestapeld tegen mijn muur Één vlammetje voldoende voor een hemelreikend vuur Geelblauwe vlammen kropen stil omhoog Glimlachend keek ik naar hoe het staal verboog Zwart rode resten, vallend om mij heen Mijn glimlach is verdwenen omdat ik zachtjes ween Het skelet slechts bleef overeind, mijn wereld is verlaten Waar…

De warmte die zij straalt Een zegen is het voor mij gebleken Langzaam over me heen gedaald Als een warme beschermende deken Ik voel me veilig als ze praat Ik voel me dan normaal Ik hoef niet bang te zijn dat ik mezelf haat Met haar erbij is dat een ander verhaal Ik lach, spring, zing en voel me top Ik hoop dat ze voor altijd blijft Mijn…

Zwijgend lig je voor je uit te staren, in de stilte van een pasbegonnen jaar. Net 20 jaar jong is je toekomst begonnen, nog niet wetend waarheen de weg leidt. En achter je liggen alle voorbije jaren, dat we altijd klaarstonden voor elkaar. Niet veel verloren, des te meer gewonnen, en al wat ons rest, is een zee van tijd. En een straal zon…