Alle inzendingen over Ongeloof...

Vergeet de pijn, vergeet de warmte of de koelte, vergeet de stilte en de kilte, vergeet de drukte maar vergeet niet al die tijd, hoeveel ik ongelofelijk verschrikkelijk van jou hield.…

Gods wegen zijn niet ondoorgrondelijk zelfs in de lucht manifest zich het kruis wat kerken en gelovigen mogen dragen maar nog belangrijke het ongeloof wat niet een mens bewees maar een dier de haan!!…

Slapend, gapend, zuigend huilend en niets te vrezen ligt in bed, op hand of arm alleen maar klein te wezen Een ongelooflijk wonder daar kunnen we niet bij ontroerend is dat al dat liefs uit jou komt en uit mij…

terwijl hij zijn woorden over haar uitkotst kijkt zij vol ongeloof dwars door hem heen ogen die priemen maar stuiten op datgene wat hem ooit zo week maakte ze knipoogde en lachte gemeen *…

Ondergedompeld in de IJskoude wereld Van verborgen dromen Zweet het ongeloof Uit mijn poriën En herinneringen Vervagen tot een onherkenbare Substantie Een verstikkende Mantel van Bevrijdend zwart Is het enige dat nog blijft…

Prestaties hebben mij altijd geboeid: een nieuwe toptijd op de kilometer, een medicijn dat sneller werkt en beter, een gengewas dat ongelooflijk groeit. Maar deze mijlpaal raakt me nog het meest: nog nooit ben ik na kerst zo zwaar geweest.…

ook al is het lang geleden ongeloof, pijn en verdriet staan gegrift in mijn geheugen 'n tastbare herinnering heb ik niet nooit zal ik jou kunnen vergeten ook al was je nog zo klein je was nog niet levensvatbaar maar 't heeft gewoon zo moeten zijn…

het is weer stil in de bonnenpolder ik zie niemand behalve de ekster anja die nam zojuist een knauw uit mijn lasagne het is gewoon banaal zij is zo ongelooflijk brutaal en dat op een natuurmonument na een bruisend dichtersevenement…

Elvis bleef ongelooflijk discreet ofschoon hij sterk aan zijn stoelgang leed. In God's latrines krijsen blondines non-stop zijn "IT'S NOW OR NEVER !"-kreet.…

Zoals de zon hier naar links afbuigt stammen langer doet lijken Is het gebedel er niet minder door geworden de schoonheid wel Vol ongeloof ontluiken zij die ik allang voor dood had gehouden…

Een brave blindengeleidehond uit Beilen liep 24 uur per dag ongelooflijk te kwijlen z’n bazin niet blij vandaar dat ze zei hadden ze dat beest maar leren dweilen…

Natuurlijk klinkt dat ongelooflijk cru, want dat maakt nazi’s van gereformeerden. Maar da’s natuurlijk ronduit idioot En ‘t líjkt niet eens op een Berufsverbot.…

Wat zijn we ongelooflijk in de nopjes! Alleen de lander zelf is naar de knopjes……

Afgewezen zo voel ik mijn geest roepen Keer op keer opzij geschoven Het gevoel Diep ongelukkig om wellicht de Onbedoelde bedoelingen Van het ongeloof dat altijd In het diepe hart Is gedragen Angst voor het onbekende…

Ik weet niet zeker of ik het kan maken Te zeggen dat die bommen mij niet raken Het is te vaak en op te vreemde gronden Maar telkens als ik Boris iets hoor zingen Dan sta ik ongelofelijk op springen…

Je hoofd vol, Je dagen leeg, een kreet van ongeloof, waarom? Eens in de toekomst, Als je hoofd weer leeg is, Je dagen weer voller zijn, Zal je waarom een plaats vinden in je hart, en daar tot rust komen.…

Bij voordracht van mijn sinterklaasgedicht Zit ik hem ongelofelijk te knijpen, Omdat ik merk dat ze het niet begrijpen, Qua klemtoon wordt vaak schade aangericht. Een oproep aan mijn vrouw en mijn kleinzoon: Leg op de juiste plek graag de klemtoon.…

dan gaan hun oren flapperen en verschijnt het ongeloof diep in hun ogen ik vlieg dan lachend weg "aandacht krijgen"... geslaagd!…

, vraag ik vol ongeloof “Ik zie nog goed, maar ben hartstikke doof”…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

een vreemd bericht vandaag op het station de woorden uit de omroepinstallatie veroorzaakten paniek en consternatie het ongeloof was groot op het perron geachte reizigers, tot onze spijt vertrekt de trein vandaag exact op tijd…

Teleurstelling verpakt Met een strik van ongeloof Wat er in zit Wil ik niet weten Mijn gemoed zal verzwaren Met de inhoud ervan Een vergiftigd geschenk Gekregen zonder vragen Met aandrang en pijn Door mijn hart gestoken Zonder nadenken Is het geluk verbroken.…

thema is wachten, dichterbij dan men verwacht, lacht men zacht om wat de dichter oreert op het perron gepasseerd station eindbestemming waart alom, de tranen brengen ons dichter bij elkaar en dat doet mij zo ongelooflijk goed…

De Heil’ge Geest werd destijds uitgestort Dat moet iets ongelooflijks zijn geweest Maar wie krijgt tegenwoordig nog de geest? We krijgen slechts ellende op ons bord De toekomst biedt geen enkele garantie Maar eerst nog zeven weken op vakantie!…

Het tarten van God door de Verachtering van Zijn Woord Een herder met horentjes Ijzerdraad verbonden aan torentjes Het ongeloof het eigen werk De ontstoken lucifer van de kerk Het vlees klaargestoomd in de vleespot Wie daarvan niet wil eten is een zot…

Droomtijd. We staan over een glazen kist gebogen, moeder en ik. Er ligt een man in uit het voorgeborchte van veenlanden, strop om de nek, lach om zijn mond. Als ik mijn oor tegen de wand aan leg, kan ik zijn ademhaling bijna horen. Hij is maar tussendood. Straks zal hij ontwaken, zo bonst het in ons hoofd. ------------------------------…

Neem de geurende lentebloemen uit mijn hand Pluk de blaadjes één voor één en strooi ze voor Mijn voeten neer… Begeleid me met één hand over het bloemenpad En leg mijn lichaam vlijend voor de brandende Openhaard neer… Fluister de meest betoverende beloftes in mijn oor Maar kijk me niet recht aan terwijl je mij probeert Te laten geloven…

was jij het die me, mijn blik vasthoudend bij de hand nam en zo de reis van vele ontberingen startte door een donker bos waar ik uiteindelijk omkwam…? …Ik geloof het niet……

Het mes in mijn rug Nochmaals, gestoken, gedreven En weer neem je het terug En weer ben je vergeven Hoe lang kan ik bloeden Kan het sterven gerekt Hoe lang kan ik behoeden Dat te veel liefde lekt…

Die eerste nacht, dat we door Londen reden! 't Bestond dus echt! Oxford Street, Regent's Street, Marble Arch, Bayswater Road, Kensington Gardens: 't leek allemaal één lang vertrouwd gebied. En toch ook zo onwezenlijk, alsof elk moment de wekker ratelend af kon lopen, en alles: huizen, mensen, lichtjes, pubs, zich in een Dordtse ochtend op…