Alle inzendingen over Plassen

Ik zie hem in het water plassen. Het is een lieve lust Hij gunt zich geen rust. Drinkt nog wat na En denkt, ik ga! vliegt weer heen en laat mij weer alleen...…

de plassen op straat weerspiegelen de hemel, een wolk jaagt voorbij de regenboog in een inktzwarte lucht, bomen in zonnestralen het messcherpe licht voorspelt het onheil waaraan ik denk , zolang al de wolken toornen boven de poel , over de ijle kerktoren alles donkergrijs en het regent , dit kan toch maar zo niet doorgaan…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen noten dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging de schitter dooft al tot herinnering…

Ook ik heb thuis sinds kort een plascontract Ik mag per dag nog hooguit een keer plassen Omdat ik ruim over de pot blijf sassen En niemand zit graag op een bril die plakt Zodat ik wijdbeens door de straten kuier Maar op den duur dan wen je aan zo'n luier.…

een kelk vol brekend licht het glas brak rode scherven de wijn verviel zijn goede jaar in plassen roze op het marmer gerinkel van kristallen klanken dat traag zijn melodie verloor decor bloost diep beschuldiging schitter dooft al tot herinnering…

daarom plassen ze op hun schoenen. als melkmuilen daarop, terecht, reageren is het hek van de dam. slaande ruzie tussen hem met zijn lange tenen en die met zijn kort lontje. mensen zijn veel te vlug op hun pik getrapt. zo begon elke oorlog!…

Waarom kost het je zo weinig moeite om te pissen naast de pot? Is het een van je verborgen talenten? Kan je het me leren?…

Ze plassen en ze poepen precies waar of ze staan er is er echt geen eentje met mijn tapijt begaan. Toch weet ik wel heel zeker dat ondanks poep en pis dat als ze straks weer weg zijn dat ik ze vreselijk mis.…

met snelle passen loop ik door de met plassen bezaaide straten mijn hoofd zit vol en frustratie zoekt een uitweg langs de hoeken van mijn ogen nergens naartoe ergens vandaan in een plas zie ik de maan in dit witte schijnsel kleuren zwarte gedachten vrolijk grijs…

Ik ga langs zwarte plassen. De wolken zijn gewassen en stevig uitgewrongen. Een lied vult nu mijn longen. De vogels gaan mij voor. Neuriënd loop ik door. (Fiets-variant van dit gedichtje: regel 3: Ik fiets ... regel 8: ... rijd ik door.)…

het bootje drijft nog stuurloos in verwachten wordt het de oceaan of blijft het zwalken op lokale plassen het dundoek in de top zal nationaal of europees gaan vlaggen de bemanning klaar om het met eigen middelen aan te pakken ooit zal de koers zijn uitgezet en weet de beste stuurlui staan aan wal te lachen…

ik zie buien naderen mensen zich haasten in tegenwind het kind voelt de spanning praat honderduit maar voor haar is het regen over en uit niet voelbaar is samen moeders hand is zacht en genadig als de plu hen omsluit zij ontsnapt en springt met bravoure in de plassen haar lach breekt hun spanning voluit…

lyrisch kon hij worden van een weiland vol plassen 'een stukje Finland' juist uit die waterplassen heeft M.C.Escher voor jaren inspiratie kunnen halen…

Al sjokkend telt men moeizaam af tot vier Met open blaren op de zere hakken zit men gênant achter de heg te kakken Maar met z’n allen heeft men veel plezier Zie ze daar lopen op hun halve zolen Het zijn net “achterlijke gladiolen”…

luchtige slagen storten neer op warmteverlangend vandaag onvermoeibaar en gestaag vormen plassen rivieren ondanks dijken van verweer flitsen tekenen het licht omarmd door aanzwellend gedonder opgesloten zon verdwijnt zelfs zonder ooit met daglicht te hebben gespeeld verlaat de strijd zonder gezicht…

“Weet jij waarom de herfst zo nat is,” vroeg ze terwijl haar laarsjes plassen spatten. “Dat komt omdat de zomer is gestorven en de hemel daarom huilt,” bromde ik wat chagrijnig daar de regen mij begoot. “Nietus,” zei ze. ”Dat is omdat de aarde een bedje maakt voor alle zaadjes en zonder water gaan die dood.”…

Snelle auto's grote plas vele druppels op regenjas paraplu's vliegen in de wind flinke plassen stampend kind donkere wolken volle maan vroege avond lichten aan kachel hoger winter pret en vanavond vroeg naar bed…

Een leeg perron, een koude wind, en ik moet plassen. Jubel-weer, regenbui en tegels die wippen in het zand. Een stem roept, iets over tien minuten, en mijn voeten draaien als kompas weer naar jouw kant. Kaasbroodje, kaasbroodje, honger heb ik niet. Maar sherry en lusten, lief, maken mij als het perron zo leeg.…

rode plassen wachtend in de regen tot je naam werd weg gewist Kaal leeg eenzaam sloffend op weg naar je nieuw bestaan Dode blikken lege ogen vermoeid de hoop opgegeven Afgebeuld werden ze doorgestuurd naar een ander kamp waar ze uiteindelijk in rook zouden vergaan…

het vuur verwarmt verbrandt twijfel tot zwarte rook de regen dooft niet zij vormt slechts plassen de tuin dampt ontsteltenis hier was onze grond wacht zij of verwacht zij langzaam schrijdt de tijd voort zonder een geluid ons vuur verbrandt dit voorjaar we dachten het woordeloze uit te kunnen drukken in omhelzing…

Een flinke scheet, daarna een laatste druppel, ’t kwam in de bus, tot nut van blaas en darm. Het antwoord echter van de sterke arm kwam uit diezélfde bus, met gummi knuppel. Dus de moraal: laat u wat uit uw broek hangen, doet u dat dan bij voorkeur niet in Koekange.…

Ik hou niet van dat miezerige dat gluiperige, druiperige Ik hou niet van dat grauwe van dat vieze kille kouwe Ik hou niet van dat natte en dat akelige spatten Maar jij maakt van regen dauw Oh, ik hou zoveel van jou En met laarzen, regenjassen zal ik dansen in jouw plassen Drink ik glazen vol geluk deze dag kan niet meer stuk!…

wat is mijmeren anders dan soezen met neuzen boven laag water weemoedig verzonken in spetters met spleten en splonken adders en grassen muizen die plassen vogels die fluiten kikkers die kwaken pauwen met staarten die slepen de havik hakt wilde patrijsjes als wij witte radijsjes nu nog de poedelpoes en het is uit met de roes…

Dansend dwalen kolibrie en coatl in Nahuatl Passeren helder zingend Volkoren bloemenvelden Als in een klein verdriet Van stille plassen Een porseleinen wiegelied dat zingt men niet dat wordt gezongen vals gezongen door een duo naakte dingen in de wildernis nectar en vergiffenis ik smeek je niet om breekbaar goud m'n vriend Cortez…

je hoeft niet eens 't water in om te verzuipen zee en lucht 't is één pot nat paraplu's sneuvelen aan het regenfront plassen fronsen boos om de drieste wind verlaten terrasjes schuilen mismoedig onder drijfnatte parasols in café 't Anker vinden we troost en een Bossche Bol…

Het is komen en gaan met Auto’s die staan Te wachten op een plek Te parkeren tussen Vrouwen met tassen & kinderen die moeten plassen. Ik wacht en de radio speelt Schoorvoetend Een melodie Een dromerig ondergronds beekje Borrelt omhoog.…

het regent nu maar in de warme zon zie ik je staan oogt blikken die het rood weerkaatsen nee het is geen schrikken wij weten al de azen je opent me ik stamp het licht van alle plassen dicht met rode laarsjes aan jij laat me gaan in spelen als een kind alleen jouw liefde droogt mijn blonde haar…

Je wilt verbeteren als persoon Vaardigheden meestergemaakt en trachten toe te passen Een goed gevoel voelt ongewoon Je valt voor je zelf uit de toon En stampt in zelf aangebrachte plassen Je verbiedt jezelf dingen die je niet kan laten Dingen opgelegd door anderen vinden protest Je kan jezelf gaan haten Al ronddobberend in je reddingsvest…

Bommenregens vormen Rode plassen in de straat Oneindig groot verdriet Slaat om in blinde haat Met onwaarschijnlijk groot gemak Word de waarheid ruw ontwricht Door de oorlog af te doen Als schoon en doelgericht Vertel dat maar aan de man in Hilla Die het geweld wilde ontkomen En bij zijn angstige vlucht uit de stad Zijn familie hem…

je wiegt als altijd dun gesteeld op de rood oranje tonen van mijn innig geliefde klaproosmuziek tussen hoog opschietende siergrassen in de kleurige wilde bloemen plassen langs de bermen van de snelle weg goedendag omdat jij nu bloeien mag want de lichte waas van fijnstof geeft in vervuiling helaas geen jaarlijkse regelmaat…