Alle inzendingen over Ruist de melodie

Tussen de oude kale eiken ruist het en ook deze keer komt de herfst op tijd omdat het Herfstkind goed heeft geluisterd…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

de herfst ruist in hoge sparren fluistert over het late gras rimpelt het koude donkere water een gebroken spiegel in de rode ochtendzon .…

Als ik hoor hoe de wind ruist door de populieren zou ik jou mee willen nemen naar de oever om samen te luisteren naar het lied dat zij zingen zien hoe zij zich bewegen…

buiten ruist regen mijn binnengevoel warmer kaarsen scheppen sfeer waar ik zachte woorden zing vertellen ogen liefde…

op deze plek dit stukje aarde ruist het gras niet langs mijn enkels er grazen vette koeien ik ben de zon de zon die in veelkleurige dampen wordt gesmoord…

zonder eenzaamheid op zijn tijd zou ik niet kunnen leven hoe kan ik anders in de storm van al dat lawaai de eigen melodie reven…

Als de ziel zingt De melodie van stilte ken ik inmiddels uit het hoofd omdat het ligt opgeslagen in de krochten van mijn ziel leegte en volheid komen daar ze tezamen het maakt me vrij daar ontwaarde ik dat eenzame leegte ook volheid van het leven kent de ziel vertaalt die melodie eens immers is mij die rozentuin beloofd een witte…

te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen nog veel erger zijn…

te snel gegaan de dag deed meer beloven stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

zijn te snel gegaan de dag deed meer beloven de stilte ruist en schuurt verlangen tot een diepe pijn de hunkering naar samen zal morgen erger zijn…

Mijn hart huilt een droevige melodie een melodie van bang-zijn Mijn opgekropte angsten en allergrootste hartenpijn Ik schreeuw het uit naar God almachtig ik roep heel hard, mat luide stem, want 'k ben nu alleen in huis, en al mijn wanhoop stuur ik Hem Oh, God, spaar toch mijn lieve moeder ze ligt in't ziekenhuis en heeft het zelf denk…

ik wist deze mist lichter dan die jij mij ooit in zicht hebt gegeven zij straalde in duizenden partikeltjes die dansten op een dralende melodie van stilte bekende vormen gaven het knus warme beslotenheidsgevoel in hun demping van alledag jouw mist is beklemmend met het unheimliche gevoel van opgesloten zijn waardoor de blik…

vaak als ik in de polder verblijf hoor ik in de verte de melodie van het ijs staande achter geel groene kragen zingt het glijden in de wissels van slagen gedragen komt die muziek dichterbij in een rij stoere gasten en meiden een kleurige sliert die lichtjes dansend de ijsvloer versiert met vrolijke lijnen en krullen nog is…

golfden je lach bevrijdde ons van het land in zweven en glijden de techniek was uitgezet wij deelden alle elementen zoals in oude schrift- segmenten ooit voorzegd in vrije vlucht bewoog het leven eindelijk naar alle kanten in dansen zonder zwaartekracht wij groeiden op dezelfde golflengte interfereerden in een gelijkgestemde melodie…

aarzelend blijft hij bij het orgel staan zijn handen betasten de toetsen, sprokkelen nog vloeiende klanken bij elkaar op zijn gelaat glijdt een glimlach verzacht en verstilt de laatste melodie…

koesterde het sprankje ondeugd in je lach zag je vingers woelen door het piekig haar dat helemaal trendy was jij sprak en ik vergat alles wat ik jou te zeggen had luisterde als betoverd naar het sprookje van je intrigerend gezicht zag werelden dromen in je ogen door romantiek belicht wij hoorden liefelijke stilte in de melodie…

zoals wind de tere bladeren zacht kan raken laat jij steeds de knoppen ontwaken naar een schitterende bloei bestrijkt de snaar met lichte tonen om daarna met speelse akkoorden door te stromen tot een betoverende melodie zo heb jij mijn hand genomen me weer teruggebracht uit vreemde dromen naar een paradijselijke werkelijkheid…

hij wist op eigen wijze de grootste noten klein te krijgen met rechte rug de voeten vrij begeleidde hij de koren rei op rei pas als de kerk leeg en donker werd hij zich alleen wist in het orgellicht dan zwichtte hij voor solo’s die de hemel raakten de hoogste nootjes kraakten tot een volmaakte melodie…

Jouw passie geeft het ritme aan je handen het refrein met je mond laat je stille woorden zelfsprekend voor mij zijn Samen zingen we het hoogste lied een eersteklas duet jij geeft de maat, ik volg met gepaste tegenzet In liefde voor elkaar geschapen de mooiste tonen om ons heen op de melodie van engelen smelten wij van twee naar…

ik voel je warmte hoor de melodie van je aanwezigheid jouw ogen geven mij de hand die op mijn schouder rust je lach verstaat in stilte mijn verhalen van de dag jij maakt alles mee ook waar je vroeger niet kon komen zijn wij voortaan met z’n twee…

waar is het lied was het gestorven voor het werd geschreven muren hebben oren kennen het verdriet rond schaduwramen roepen om de zon het vergulde licht als verwantschap de klemmende deur wacht gelaten op een openheid een rookwolk krult gaat langzaam op zwervend door de tijd * Vrij bij het gedicht: “Het nooit gezongen lied…

terwijl de dwarsfluit dwarrelt treurt de cello laag in largo in haar hoofd ineens weer de bijna vergeten klanken die nostalgisch schrijnend vergeten beelden oproepen stenen vormen in haar hart de melodie blijft maar hinken tussen twee toonhoogtes hunkerend wachtend op woorden die passen om een lied te vormen rond vreugde en verdriet…

Lente is hier al lang niet meer zo licht en zonnig neergedaald zó vrij nu ontspannen speels lustig en vrolijk fladdert ze in 't rond jaagt warm de koude weg ver van oranje violen en zacht beroert ze snaren zo pril..…

ze schitterde scheurde zich los van publiek danste flarden muziek zong een godvergeten lied op de melodie van stilte diep tussen de sterren ze wervelde in vuur met armen als vleugels vlamde op bij het applaus doofde met tranen in afscheid bloemen kleurden het vallend gordijn een laatste pas in schone schijn haar…

heb het opgeschreven de stipjes op de notenbalk van het leven componeerde vaak een fraaie melodie die gevoelig raakte maar het groot publiek koos altijd naar eigen smaak er waren dissonanten waarop niet iedereen kon dansen zonder tussenpas nog is het niet af ik ben benieuwd wanneer het levenslied ook mij zal komen halen…

ze holde met spandoeken en geblinddoekte ogen achter de vrijheid aan en bleef op het kruispunt in de vrijheid staan heel diep bewogen met innerlijke ogen het voelde zo rustig en stil de kracht van vrijheid en hoop zoals een melodie dat als een tedere bloemengeur onzichtbaar uit ivoren toetsen stroomt…

hoe m'n ogen vochtiger worden meer dan bewogen naar het verleden dwalen bij het luisteren naar een oude melodie waarin het dorp uit mijn jeugd weerklinkt hoezeer vertrouwde beelden en geluiden me nog altijd weten te raken in wat mij ooit geborgenheid schonk, doorheen het leven nooit verloren ging hoe het kind in mij me nog…

nee, ik strijk geen snaren op klassiek tokkel wat muziek in klanken die je lente laten dansen voor mij nooit het stramien, ik heb het allemaal gezien speel uit vrije hand zie wel waar ik strand ik verbras geen melodie in koperblaas roffel niet op trommels als een dolle dwaas houd me toch aan regels haal pegels weg uit winters…

ik wist hoe tonen mijn melodie voor jou droomden harmonieus met een aangehouden zachte echo als verrassend intermezzo waarbij akkoorden afsluiten en weer openen aan de bron in het kabbelend ritme van de beek want zij volgen water naar de zee ook dromen moeten daarop letten anders stap je zo in een lift die er even nog niet…