Alle inzendingen over SPRANKELEND

Aqua is mijn lievelingsklank de klotsende en klaterende druppelende en spetterende ruisende en sprankelende klanken van Aqua Aqua is mijn lievelingskleur de azuren of wiergroene of valavondoranje of doorzichtige kristallen van Aqua Aqua is mijn lievelingsvorm als damp als sneeuw als rivier of als zee als plant en als dier als…

Ik word vanmorgen maar Moeilijk wakker - mijn Ik wil wel, maar mijn Hoofd wil niet in deze Wereld van graniet Waar elke warmte wordt Tenietgedaan en waar elke Sprankeling van hoop als Een zacht veertje wordt Weggeblazen alsof het er Nooit geweest is - heb ik Me nu daadwerkelijk vergist, Of komt het doordat mijn Hoofd vol zit…

samengaande zonnestralen schijnen als een laatste overblijfsel in mijn toegeknepen ogen en rijgt zich dan in mijn hart de dag sluimert in als de zoveelste dag en nachtvleugels settelen zich in de sluier van het sprankelende gebroken wit van de maan ze neemt de dagelijkse zorgen weg in een brede hemelse lach en in een fluistering een…

In de sprankelende helderheid wegdromend met het beeld mijmer ik gestaag ingetogen om de kilte te doen weren zoals we gearmd aandachtig het laatste nieuws weer bijpraten.…

gehoord slachtoffers zijn zij wiens jeugd de grond in werd geboord slachtoffers zijn zij die hun verhaal nergens kwijt kunnen en die we hun waarheid soms niet gunnen slachtoffers zij zijn de vader en moeder zij waren immers hun kind tot hoeder slachtoffers zijn zij die niet worden geloofd slachtoffers zijn zij wiens vertrouwen en het sprankelende…

onderhuids kriebelt het weer er ontstaan rimpelingen die een oceaan niet zouden misstaan voorzichtige vonkjes levenslicht sprankelen zich naar buiten om samen een vuurtje te stoken vlammen laten zich aaien door een zachte zuidenwind die bereid is aan te wakkeren want gloeien is niet genoeg om de hitte te bereiken die jou kan laten smelten…

je schittert door het glas en buikt door alle flessen je smaak is eeuwig dorst en nooit te lessen de hang in druppels wijn toont goede jaren in uitbundig zijn de kraag op sprankelend geel schuimt net een plas teveel drink voor het lege glas en voel de flonkering nu de rekening is ook voor u…

Als hartstocht is verijld betovering verbroken wat rest van liefde dan zoete herinnering van spanning zonder boog Als hitte is geluwd lichamen verouderd wat rest van lust dan warme heimwee naar het vuur ongeblust Als stilte is gevallen sprankeling ontprikt wat rest van samen dan stil verlangen naar lange uren zonder eind…

stofjes dansen in de middagzon met op de achtergrond het ruisen van de populieren handen in je schoot vingers nog altijd snel met hun onvermoeibaar pluizen pakken spel soms helderen je ogen als herinneringen in gebroken glas hun scherven laten glinsteren je zit zoals je was sprankelend en transparant maar nu fragiel het zonnetje…

met de ruggen naar me toegekeerd met niet meer dan een vlek een luchtspiegeling ben ik toeschouwer van een bal masqué de duisternis houdt me tegen het licht van een wankel blind bestaan tot het licht onthult hoe ze draaien hoe ze golven met met hun torso hoofden en heupen met de handen in de zij bewegen ze ingetogen sprankelend…

jij hebt je lach vervolmaakt uit de duizend giften die jou zijn geschonken waarbij je mond de oh’s en ah’s van nature hebben meegekregen in ontvangst van cadeaus de sprankeling in je ogen is van later toen verlegenheid in spontaan worden werd omgebogen ja een nieuwe dank cultuur waarbij ook handen en de verandering in postuur…

ik heb ze zien zweven de stukjes blauw uit je ogen ontsnapt uit de hemel heel ver daarboven zij raken het zwart van de kring die het wit donkert in je heldere blik die de combi laat spreken in vrolijk bewegen en de dans der luchten volgt zo sprankelend in kleine letters de sensatie van goddelijk contact ervaren…

ik zag je komen de schoonheid van je dromen gaf zelfs het stof op de zomerse trein wat zonnebloemgeel in een blauw festijn je trippelde danste bravoure van je jeugd in een sprankelend verschijnen door het bijna volmaakt uitlijnen van je lijf jij gaf met je lach wereld aan alles wat je zag en had wij zijn gegaan de rest van…

karakterletters al hebben verloren hoor stemmen in mantra’s van stilte die het verleden hebben vergeten door herhaling in heden voel de emoties van de natuur in het seizoensgebonden zijn die nu alles geven om in vrucht en zaad te overleven ik open mijn handen en geest zonder god te zijn voel mij een hoeder die deelt in de sprankelende…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

je hebt me flitsen getoond stukjes leven op jouw pad handenvol dromen gegeven waarvan ik er één in mijn armen had mocht diep in je ogen de sprankeling zien van je ziel jij liet je kussen toen ik als een steen voor je viel maar zijn al die momenten de vrouw die jij bent want in je lach schuilen raadsels die ik nog niet…

geluk heb ik nooit kunnen grijpen het vonkt en vliegt voorbij stopt nooit voor mij heb gelopen gehold gedraafd gevloekt en gebeden maar altijd was ik te laat pas toen jij mij je hand gaf en ik in je ogen die sprankelende lach zag wist ik wat geluk was nooit voor het grijpen maar in dat reikend jezelf geven wordt liefde weer leven…

Schrijven van mijn hand zoekt bevend de lijnen die ik zou lopen door schaduw van lommerrijke lanen beschenen door maanlicht omfloerst door kransen van kleuren besprenkeld met sterrenlicht fonkelend door tere lover inspirerend tot gedicht en in heldere beken sprankelende weerschijn van nachtelijke romantiek spiegel uit “Duizend en één…

In je ogen zie ik de toekomst In jouw ogen droom ik weg Geef mij nog een blik Het vult de leegte in mijn bezit Ogen die mij verlammen Ik ben getroffen door een zwoel gevoel Ogen vol van leven Ik ben herboren als ik je zie Ogen vol levenslicht Sprankelend in de zon Kijk mij aan Je licht verwarmt mijn ziel en mijn eenzaam hart…

er was altijd een dwarrel licht waar jij ook ging sprankels in je ogen zonden kleine lichtbogen nog klonk er geen muziek maar de ritmiek was onmiskenbaar jij en de lichtende sterrensluier rond je hoofd het was magie die zorgde dat de werkelijkheid verschoot ongemerkt deelde jij een warme energie het stukje blijdschap…

zonnestralen breken als bloemknoppen in de dauw ochtendkoele damp weerspiegelt nevels in de ziel een bloemklokkenspel speelt in een gouden regen toverklanken vol overgave in sprankelend gevoelszijn een speelse avondwind veroorzaakt kalme deining flonkerend in de maan als licht in juweel slaapschaduwen lonken stil in…

in al jouw gebaren zie ik de uitnodiging van samen ervaren een stille wenk de schalkse lach ik weet dat jij op me wacht vaak al eerder in ogencontact zag ik dat jij aan mij dacht dan sprankel je een speelse uitbundigheid wil alle liefde aan mij kwijt in het vlinderen van geur naar de kleur van zon nooit kijken wij een keertje…

Spelend, voelend, beminnend, koesterend op de toonladders bewegen zich woorden, het beeldend geluid van de hoogtes en laagtes het ruisende sprankelende beleven het luwen van heftige orkanen het lichte andante bewegen: zo boeiend, de symfonie van het leven.…

Een wonder in mijn leven was jij, ben jij gebleven een sprankeling, zo bruisend een schittering vol leven een wonderlijk levend ding een mens een wonderlijk schouwspel jij maakt me aan het lachen jij zet me aan tot denken en peinzen dag mooie vrouw zou ik willen zeggen dag wonder dag leven in mijn leven.…

de zon schijnt in kristal breekt in duizend kleuren je ogen lichten op een twinkeling glijdt over je gezicht lippen glanzen en je lach straalt warmte woorden gaan in lentevlucht cirkelen naar mij terug bloemen geuren wiegen in de sprankelende voorjaarslucht kom maar zonnefee neem in je verschijnen de voorboden van zomer…

Ogen waarin de glans Ontbreekt, haren Dof van eenzaamheid Sprankeling die al Lang verloren ging aan Oceanen van verdriet Open blik die levens Lang gesloten is Leven gesloten ingericht En stem die alle Leven kwijt is En als hij iets Te zeggen heeft komt Hij niet verder dan Toonloos vertellen - Toon van oneindige Vergankelijkheid…

er dansen elfjes in je ogen woorden sprankelen magie toch kennen ze mijn trollen en wat gnomen in wederzijdse sympathie jij hebt iets feeërieks altijd een lach in charmeoffensief ik tover soms kabouters kaal en met een baard maar in hun ogen hangt mystiek als wij tot essentie gaan nemen we bij uitstek de dimensie van een volle…

je bent zo sprankelend lach en ogen staan getekend in mijn hart hun afdruk onvergankelijk ik voelde je magie in het raken van je handen je rode lippen lieten warme kussen teder landen je liefde is mystiek raadselt steeds mijn leven alleen jij kreeg mij los aan jou heb ik mijn ziel en zaligheid gegeven…

ik heb je bloemen gegeven de kleuren brengen hopelijk het sprankelen van je blik weer tot leven je werd niet wijs van het somberste grijs uit de dagelijkse info waarvan zelfs de toon ijs gewoon laat smelten tot water juist in het plat gevaasde bloemennat weerkaatst de spirit die wij zo graag weer in je lach willen zien…

Zoals bij 't veelbelovend ochtendlicht de merel gestaag het leven kust voel ik haar schoonheid ontwaken en stijgt ze sprankelend op Jij speelse overmoedige melodie waarom niet blijven resoneren als de dag zachtjes schreiend haar voortschrijden verscheurt Wat harmoniërend en zuiver klinkt kan toch ook fier, edel en standvastig getergde…