Alle inzendingen over Schril Contrast

Een zweefmoment Algehele ondersteuning Vel over been Gestruikeld en weer opgestaan Voeten schuurden over zand Verscherpten ook de zool voorzien van eelt Ogen zagen om in het donker Omvattend nauwkeurig Een mens zonder contrast…

Je hand in mijn haar De ander houdt me stevig vast Leunend tegen elkaar Vormen wij samen een mooi contrast Jouw lippen zo zacht Raken ze die van mij Op zo'n romantische manier gebracht Verzoek je mij, naar een 'wij'…

De goot jouw huis slapen langs de weg schamele bezittingen onder een gebrekkig raamwerk van stokken en zeil barrevoets zoeken tussen restjes en vuilnis naar iets te eten wat een contrast tussen arm en rijk…

in contrast overtreft het licht zichzelf in helderheid weg zijn ruis en zachte tonen in vervloeien hardheid kan ook intrigerend boeien door scherpte van details kunst wordt gefileerd door eigen waarheidsmix gaan voor alles of soms niks…

Lunchpakketten In bomen hangend Naast plastic Van firma Mac Koning van Zwerfvuilland Big Mac aaanwezig In berm en sloot Dan is 't contrast Met zoiets onbestaanbaars Als 'n voedselbank Onuitstaanbaar groot…

Lunchpakketten Hangend in struiken Langs de Nederlandse Autobaan - Voer van de Mac, Koning van Zwerfvuilland - Het kan je niet ontgaan Rondgestrooid in berm en sloot Contrast met de voedselbank Die naar 't schijnt echt bestaat Onbestaanbaar groot…

zag je vingers op het glas jij tastte waar ik was druppels gleden in donkerbruin contrast bleven hangen gingen langzaam af gelukkig zijn ze nooit gebodemd onze liefde breekt niet door het glas…

Soms zing ik de contrasten weg in mijn leven en neurie zachte woorden, zo licht als de dagen. Dan lijk ik op de lente en strooi een heldere glans over de morgen, ik voel me door de balsemwind geborgen.…

Er ontstaat contour en heldere contrast. Een onbewaakte overgang brengt wonderlijk land in deze yogakring, onaangetast door stortregens van duidingen. Woorden heffen slagbomen voor even.…

het doek is te wit voor pastel sneeuw danst en dwarrelt ik krijg de contrasten niet fel een dunner penseel meer water dan sneeuw maar in ontdooien wordt alles te veel het wintert van zacht naar hard ijs ik prilde het groen helaas zonder zon eigenwijs…

Gedichten zijn dood, zonder contrasten. Een dag bestaat niet, zonder nachten. Fout niet zonder goed. Dit gedicht, bijvoorbeeld, is een meesterwerk. Het is een oordeel, dat niets betekent. Het zijn de subtiele nuances. Het zijn keiharde confrontaties, die een gedicht, fout of goed, werkelijk léven doet.…

Terwijl ik lekker zit te eten, krijg ik direct een slecht geweten Ik denk dan aan de arme kinderen Die nog geen kruimel krijgen, Tewijl ik mijn overvolle bord nog nauwelijks leeg kan krijgen...…

scherp schuurde vaal licht langs schrale takken valse contrasten schetsten niet bestaande unheimliche sferen het donkerde in woud en bos ondanks het gebrek aan bladeren nog priemde zon venijnig strak naar leven op de grond schijnwerpen creëerde een bewogen beeld omdat licht continuïteit doorsneed er gaat geen dood voorbij…

je donkerde al in wegdromende ogen nog vlaagde realiteit maar de echte contacten waren al verbroken er was geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van…

je donkerde al in wegdromende ogen nog vlaagde realiteit maar de echte contacten waren al verbroken er was geen fysiek duister in het donkere licht dat uit fluwelen contrasten schemerde zacht volgde je hand de vleug van passerende gedachten die naadloos lachten zonder geluid ze namen je mee op hun tochten door de krochten van…

momenten kleurden stilte in een grijs contrast het was niet jouw geluid dat van die donkere bas jij opponeerde meer in het licht en muzikaal segment harmonie verstrooiend en door iedereen gekend geen diepte en toch even rakend warmte achterlatend die vluchtigheid is nu voorbij jouw contouren geven niets meer prijs…

zonder recept zijn woorden zinloos die zwart witte toetsen trachten te raken op een piano die geen muziek wil maken niet eens een melodie zonder ritme en klank in een zielloos slaan zonder ooit noten te kunnen kraken zelden klinkt genialiteit in de ijlte van grote concerten juist in contrast geeft de meester gas om uitmuntend…

ik staar naar een stokoude vijgenboom droom er zand en heuvels bij wat gebergte verder op rij het zon doorstoofde land vraagt een verfrissend bad in overgeërfde kleuren spreken decennia hun rust de helderheid van licht is door contrast gekust voel historische gebeurtenissen uit het stof herrijzen hoor generaties in bloed…

zij heeft de dag bekeken het grijs met dat van andere dagen vergeleken spectaculair waren de verschillen niet totdat je op het eigen beeld stootte waar het grijs een ander leven speelt in de wondere wereld van kleur korte plukjes met oplichtend contrast alsof de zon er nog even vat op had tussen zwart en licht bruine herfsttinten…

ik heb wat zon gepakt uit de grote voorraad dag kleur zacht de dingen om me heen met schaduw als contrast soms sombert zwart de balans die ik voor ogen had dan koester ik met warmte een wat lichtarme kant schep zo mijn eigen wereld in het zijn haar delen voelt paradijselijk fijn…

ik componeerde jouw beeld uit mijn hartmuziek toen speelse tonen uit de hoogte kwamen sprankelden je ogen in een passioneel meeslepend bewegen danste je de melodie waarvan ik de ronding in contrasten schilderde op het doek weergaloos waren je passen in een met mes beschreven uitdaging ik zie je nu komen op de boulevard…

Twee mannen deden middenstandsexamen. Jan Treurmans werd teleurgesteld: hij zakte, doordat-ie van de vragen weinig bakte. Frans Vrolijk vond z'n uitslag wel betamen. 'Wat ben ik toch gelukkig,' zei hij toen. Succesagenda's had-ie steeds gekregen. Het zat de ander echter danig tegen: hij moest het met een zakagenda doen. De arme Jan werd…

zie je ogen afscheid nemen van de werkelijkheid zij zoeken schaduw voor even weg uit de hitte van de strijd voorbij de scherpe contrasten die al verwonden in gedachten ondanks het gestook van de felle stemmen in je hoofd om te blijven loop je langzaam naar je eigen vertrekken jij bent de baas en niet die gekken…

jij bracht zwart glas in mijn mozaïek aanvankelijk nog lichte kleuren die braken donker af het sprankelend contrast waarmee jij mij verraste veranderde van spiegelend in mat het oppervlak is hard gebleven toch heb ik mij tot bloeden toe aan zwart gesneden…

je hebt je met schaduw gevoed geleefd van contrast tussen donker en licht bent de strijd aangegaan op het schemeringslagveld grijze glinsters gehaald uit zwart en het wit maar ze doofden in donker verkoolden in zwart pas toen jij wit overwon kwam licht van de zon in je hart…

een huis is een rechthoek om de ruimte het lichaam omkadert zichzelf jouw leven een blauw stipje op het canvas contrast tot de leegte eromheen niet zonder reden juist daar geplaatst waar het moet zonder denken ziet het oog soms een glimp van de waarheid…

Schril staken stengels riet. De wereld stond ontbladerd Uitstervend in seizoen, Dat zon voorgoed verliet, Weer tot de maan genaderd. Wij vonden nog een zoen. Ergens zijn wij ons toen Ontweken of genaderd?…

ik wist mijn wolken te bevolken met dromen in allerlei kleur ze liepen niet dooreen van iedere fantasie was er maar een zij dreven in blauw op stemmingswind van boven kou onder warme regen natuurlijk was er ook zon voor allerhande contrasten zodat de mens zijn dag paste…

je bent al langs geweest in zachte lentegeuren het was een feest de kleur alleen al van herinnering in een nieuw begin nog zonder contrasten omdat er nog niets echt bij paste speels en pril wolkte de modegril verleidelijk langs mijn zintuigen die al lang aangaven te willen verhuizen uit de stoffige winterpluizen…

met een warm oor ga ik slapen je ruist als de zee zo vlakbij de woorden die ik je hoorde zeggen hebben daar even uitgerust geen duin verkruipt helm geselt de wolken je zwarte hoofddoek siert het contrast van niet weten stille verborgenheid en stappen vooruit…