Alle inzendingen over Verdoemd

leven Na de vloed opnieuw gestrand Starend in diepe donkere gangen Gelaten wachtend als een straf Tevergeefs een poging wagend Cirkels en terug bij af Dolend door dreigende spelonken Zonder hoop geen sprankje licht Dood die geen verlossing biedt Angst regeert hij is gezwicht Dronken van bittere levenssappen Eeuwigdurend uit balans Verdoemde…

draait met hangende vaantjes het domplein op, verspilt zijn enorme motorvermogen aan het vervoer van een simpele kist, het requiem zal dadelijk worden opgedragen vier pilasters laten, door druivenranken en acanthusblad omlijst, een reeks uitgehouwen bijbelse taferelen zien - bij de jongste dag zoek je je gezicht tussen dat van de vele, vele verdoemden…

Arme knaap, had jezelf gegeven inplaats van die verdoemde bundel! 'Aha', dacht zij, 'een nieuwe Dante!'. 'O, nee', dacht hij, 'niet weer!' en zo verruilde hij een hemel voor een werkelijke hel.…

Maar in die tussentijd, speelt er van alles en nog wat een cruciale rol, van wie heeft de langste adem, wie speelt het best zijn rol, van de verdoemde onschuld, van: ik deed het niet, ’t was hij, van het elkaar de schuld geven, van: ik was er niet bij, neen, we leunen achterover.…

Zij verbeelders, gij de beelden Die zich aan hun zang verbinden, Waar zij de ene macht door uiten Die gij nimmer kunt benaadren: Maatval van gedachte en daden, Harmonie van aarde en sferen, Blijvend leven in de stralen Die zich kruisen, die zich breken, Bowen uw verdoemde wanheid.…

Hoe lijden en leden verschoppelingen verdoemd door de tijd, zagen zij alleen het voorjaar in de rug dapper zonder spijt. Het waren de dagen dat de laatste klaprozen bloeiden de gouden kim de schoenmakers niet bij hun leest hield. 'T walmende graan reikhalzend uitkeek naar zuivere handen.…

Tot slot vraag ik mij af - maar wie ben ik - Naar wie hij toch in 's hemelsnaam vernoemd is Met zulke donkere klank, of hij verdoemd is Want welke vader noemt zijn zoon nou Botic?…

En toen wij in de grote zaal waren, Zaten wij daar als verdoemden in Hel, Hel van onkunde en van Arremoed, En meelij met elkaar en met onszelf. Zoals kikkers in een donkre poel Zaten wij met de hoofde’ uit ’t donker en in ’t licht.…

Verschillende bomen in deze verdoemde tuin stellen godzijdank nog perk en paal aan een oude man die daar gedurig rond loopt, zonder hoed, zwart als een krent in grauw gebak van licht en landschap, ja een man van ziekte. Zwak maar taai en onbeschoft.…

Verdoemd tot het einde van haar dagen? Veroordeeld tot verwijl in angst en vrees? En ach, is zij, gekooide liefde, wat dat ook wezen moge, nooit en te nimmer trouw? Blijft vrije liefde daarentegen voor altijd eeuwig trouw? Aan vrienden en vriendinnen om elkaar in good and bed te minnen?…

Hun zielen echter zijn verdoemd en blijven van rust verstoken, vanwege hun zonden gedoemd voor eeuwig rond te spoken. Ze waren ’s nachts rond op de hei als vreemde lichtjes in het duister met klaaglijk geschreeuw of geschrei en onheilspellend gefluister.…

God is zo goed en hij haalt onze ziel… Ja, wijl de duivel verdoemd op de buit staart Plonst in de hel met de ontredderde kiel. Al die willen te kapen varen Moeten mannen met baarden zijn. Tartend stormen, strijd en pijn, Wild als de baren! Vliegend als schuim over de zee, Mannen met baarden, die varen mee!…

Maar die wilde daar niets van weten, was Satans belofte niet vergeten; hij zei tegen Köbke: ‘Rij naar huis, vlug, dan krijg je je verdoemde ziel terug.’ Vaar Köbke keerde z’n kar met veel kabaal, terug naar Beek, door de lucht ditmaal. Zo vloog de wagen met onze helden over dorpen, akkers, bossen, velden.…

Wie in de hel zijn hart heeft verloren die kijkt de dood niet eens meer na Die is eeuwig verdoemd een lied te horen: Mária Pepita Lécina ¿Porqué, Mária?…