Netgedichten

netgedicht (nr. 7.821):

Labyrint

In een doolhof van gedachten
Wanhopig zoekend dat wat is
Teruggetrokken uit het heden
Zijn geest is zijn gevangenis

Onderhuids kolken emoties
Als een ondergrondse stroom
Duizend tranen opgesloten
Stormvloed in een boze droom

Zoektocht naar een nieuw verleden
Twijfelend in niemandsland
Zonder uitzicht op een leven
Na de vloed opnieuw gestrand

Starend in diepe donkere gangen
Gelaten wachtend als een straf
Tevergeefs een poging wagend
Cirkels en terug bij af

Dolend door dreigende spelonken
Zonder hoop geen sprankje licht
Dood die geen verlossing biedt
Angst regeert hij is gezwicht

Dronken van bittere levenssappen
Eeuwigdurend uit balans
Verdoemde zwarte rituelen
Een macabere dodendans

Waanzin spreekt uit vele tongen
Zonder onderscheid van echt
Overgeleverd aan demonen
Is zijn strijd dan toch beslecht

Blijvend zijn bezit genomen
Razernij maait om zich heen
Verloren van het recht der sterkste
Door God verlaten en alleen

Slechts regeren duivelse machten
Daar waar breekbaar en fragiel
Smalend zijn zij ingeslopen
In de krochten van de ziel

Berustend in de weg des levens
Onschuld eindigt na het kind
Mee met de verdorven grillen
Van het werelds labyrint