Alle inzendingen over afscheid OR overlijden

Een nog jong talentvol leven is heengegaan... Hij kon niet verder leven en heeft het opgegeven. Z'n vrouw en kinderen moeten alleen verder gaan... gesteund door vrienden om hen heen. Ze staan in deze moeilijke tijd niet alleen. Het heeft op mij een diepe indruk gemaakt. En heeft veel mensen geraakt.…

Wat was er van je geworden Als je was geboren? Hoe zou jij zijn Als je niet was gestorven, zo klein Zouden wij op elkaar lijken? Of juist compleet van elkaar afwijken Zouden we vriendinnen wezen en elkaars gedachten lezen Of zouden we absoluut niet met elkaar overweg kunnen En elkaar geen geluk gunnen Samen in mama's buik Neem het risico…

Een mens... qua leeftijd aan het einde van haar leven, maar qua gedachten er nog midden in. Een vrouw... vol vrolijkheid en praatjes, probeert er het beste van te maken. Een kanjer... wordt plotseling, een herinnering.…

ik weet, ook zij weet dat het afscheid komt Elke keer, wat doffere ogen, Elke keer, een wat vermoeiderde blik Elke keer, besef ik hoeveel ik van haar houd…

Mijn eerste herinnering lijkt eeuwen terug te gaan Naar hoe jij mijn boterhammetjes smeerde tussen de middag En hoe jij mij vasthield, als je levensechte pop, tegen je aan Toen moet mijn liefde voor jou zijn opgebloeid Een gevoel van niet zonder kunnen en voor altijd Ook al wist ik niet wat het was, jij hebt mij altijd geboeid Maar al vroeg…

Met je laatste adem blies je het lijden weg Een zuchtje was voldoende Daarmee gleed de vrede over je gezicht En nog even werd het licht In de schemer bleven wij achter bij je bed De dokter stelde je dood vast We zaten er zonder jou, verzameld om je heen We zaten er samen alleen…

Iedere ochtend de dag beginnen Zonder er te willen zijn Heus niet alleen voor ouwe mensen Moeizaam leven genesteld in een jong brein. Gewoon nooit kunnen genieten Niet eens weten hoe dat voelt Teveel denken en opnieuw verzieken Stikken in wat niet of anders is bedoeld. Moe gestreden in het trachten Iedereen ervan te overtuigen Het pijnlijke…

Het kwam op een avond heel onverwacht dat vreselijke telefoontje dat mij helemaal van mijn stuk bracht ik kon het niet geloven jij was van mij weggegaan zonder ook maar afscheid te nemen ik voelde mij zo eenzaam er waren geen woorden voor waarom overkwam het jou we moesten elkaar nog beter leren kennen o wat hield ik veel van jou…

Liggend in het natte gras tuur ik naar de wolken alsof ik echt verwacht dat ik jou daar kan zien zwaaien Denkend aan een dag van vroeger staar ik naar de hemel alsof mijn helderblauwe ogen de tijd terugdraaien kunnen Lachend om herinneringen kijk ik naar vandaag alsof ik werkelijk niet zie dat wolken ook verdwijnen En terwijl ik…

Ik hoor het tikken van een klok een auto rijdt voorbij Pianospel, heel zachtjes maar verdwijnt al even snel Ik hoor een tjilpend vogeltje een bloemetje verwelkt Het vogeltje, heel jong is het, valt uit de hoge boom En terwijl alles om ons heen verdwijnt ben jij mijn zekerheid Tot helder weer mijn oog bevrijdt en jij verdwenen bent…

Ik voel je niet in eenzaamheid zie slechts de lege plek en op de witte vloer een felle rode vlek ik hield je niet in eenzaamheid dacht een dipje in het klein hoe kon ik weten dat dat moord zou zijn…

Gewoon een lege dag Een mistroostig gevoel Omdat ik weet en besef Dat jij niet meer leeft Jij zo vol van kracht Glimlach op je gezicht Altijd weer de redder De eeuwige optimist Zo jong vol levenslust Maar je niet gegund Je lichaam was je voor Tot het uiterste gegaan Gedachten hopen zich op Een traan over mijn wang Voor jou en voor…

met mijn handen in de aarde weet ik weer van stof en steenslag huil ik vecht ik tegen woede wortels breken onkruid wint hoor maar hoe de kleine twijgen klagen want het kind is dood op zijn graf de speelgoedberen en de vragen en zijn naam lang geleden rook de aarde soms naar voorjaar en naar morgen droegen appelbomen bloesem…

Het felle lichtje aan de horizon Is het punt waar het allemaal begon Zou dat allermooiste zonnelicht Ook ons eindpunt zijn wellicht?…

Ik wil je rust niet bederven en neem nu voor de laatste keer afscheid.. Vaarwel lieverd...…

je bent overgegaan maar net buiten ons bestaan leef je nog zonder contact geen lach of goedendag maar erger onbereikbaar voor ons misschien toch in ons hart waar wij vroeger alles deelden en hoorden bij sta jij nu alleen en toch zo dicht nog bij mij…

Je neemt afscheid. Maar ik zeg je die seconde die duurt eerder een eeuwigheid.…

Het is zomers buiten zonnestralen verlichten de lucht toch zo koud van binnen diep in mij en slaak een zucht wat is de reden dat jij bent weggegaan naar het dal van de doden of juist de tunnel des lichts zo ver weg bij mij vandaan misschien was het je tijd wel zoals je zelf zei maar ik heb je nooit gelooft enkel de kou die jij hier…

Wat is nog de zin van het leven als er enkel kou en verderf voor de achtergelatenen is overgebleven wat is nog de zin van het leven als de warmte is ontnomen er geen gezamelijke momenten meer komen wat is nog de zin van het leven als juist de ons zo dierbaren in de armen van de zwarte gedaante worden gedreven zij niet terug kunnen…

de innerlijke rust die jij voor mij zo vurig wenste is niet mijn deel noch lot- of reis- genoot het stormt in hoofd en hart golven zwiepen belagen het gemoed boorden stromen over onrust wakkert aan knarsetandend ervaar ik jouw verscheiden klaprozen in ’t groen waar ben je in mij dichtbij of onderweg…

herinneren is het leven in zijn achteruit zetten daarna gesterkt verrijkt voorwaarts niet vergeten je stem spreekt steeds dezelfde zin dezelfde naam zinderende klank koppelt trommelvlies aan memorie je ogen spreken boekdelen titelen de verwoording af stralen interesse uit geven licht voor hem die kijken wil je oren je handen je tong…

plotseling bleef staan ze vroeg me waar we waren twee meter van haar huis vandaan later in de koude winter maanden zat ze op een stoel voor het raam warm en veilig in haar wereld steevast gaf ze me een andere naam maar het kon me niet echt deren al die dingen die ze vergat of de jeugdige herinneringen die ze terug getoverd had het echte afscheid…

Het einde van het leven De strijd zowaar verloren De lijdensweg geboren Voor zij die achterbleven Voorbij die mooie tijd De stukgeslagen dromen Wat had nog moeten komen Het meest dierbare kwijt Maar weggaan zal de pijn De herinnering doch nooit En vergeet niet, ooit Zal men weer samenzijn Dit zijnde in gedachten Is dit nog geen afscheid…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

zelden stond de tijd zo pijnlijk stil verscholen vogels hun gezang dreven bloemen doelloos op het water zochten mijn ogen een verwaaide glimlach huilden mijn tranen een droef vaarwel…

aangrijpend het onwelkome bericht gedrukt op zachtgroen met klaprozen dat Dood ook in het voorjaar actief mysterie is waarvoor zij zwichtte de pijnigende stilte die wekenlang zich oorverdovend manifesteerde luidt nu de klok zet uitroepteken maakt het aardse leven definitief tot begrensd gebied levensfase onaf met onherroepelijk gesloten…

deze roos leg ik neer op jou als teken dat ik afscheid neem graniet schept geen afstand en ik stap verder samen met jou…

Hoe mooi is het moment, wanneer nieuw leven onstaat? Nog mooier lijkt het moment, dat de ziel het lichaam verlaat. De rust overstemt ieder geluid, zelfs de regelmatige pieptoon lijkt verdwenen. Haar gezicht ziet er ontspannen uit, alsof ze slaapt, dekens bedekken haar romp en benen. Geen slangen meer die haar schoonheid verhullen, alleen…

om in te schuilen zei je zacht als vertrekkende zomers zich niets aantrekken van naderende depressies als ze je in de kou laten staan en nachten niet meer hoopvol gluren naar de dageraad voor al die kille uren dat je de seconden telt zonder dat de slaap je raakt jij raakte me met dekens vol liefde maar waar schuil ik nu het…

Nu heb je nu de rust gevonden, Laat nu helen al je wonden. Het leven heeft zijn loop gehad, Met al zijn toppen en dalen, Niets valt meer terug te draaien. Het is over, het is goed, het is voorbij. Wat voortleeft, is de herinnering in mij.…