Alle inzendingen over baksteen

Ik weet dat het elk moment afgelopen kan zijn, dat ik dakloos en zonder geld enkel nog de troost van de Noordzee voor me heb, mezelf verslikkend in het zoute water, wegzinkend als een baksteen. De tijdelijke haat overwinnend. Rillend naakt. Heine citerend. Krijsend omwille van mijn meest geliefden!…

De NRC viel door mijn brievenbus Als een baksteen ook de ‘metoo’ beweging ik las met grootse verbijstering She too and she, and she, and she etc. etc. etc.…

een totaal verrotte tomaat In een slooppand vond ze een oude matras daar voelde ze zich even geen brokje straat Van huis en haard verdreven, trok ze maar van ‘t nergens naar ‘t volgende nergens toe Bittere kou dwong passanten tot een gebaar edoch van deze gebaren werd ze enkel moe Een brokstuk huis, een stukje straat, was zij met een van baksteen…

waar hij krom voor had gelegen en een jas van houtje-touwtje uit een mottenbal gehesen wollen wanten en een das om zo mijn mannetje te staan want een held ging nooit op sokken had hij altijd onderwezen En zo stond ik als een zwaan in vleugelwieken op te treden op de duikplank van het zwembad om mijn lot te ondergaan en ik plonste als een baksteen…

Nu alles kan en alles mag maakt het blijkbaar toch niets uit Wanneer het gaat van kwaad tot erger, vanaf een baksteen door de ruit Boven, over, op of onder, geen grens is grens genoeg Gedogen en geen gedonder, dit is de vrijheid die men vroeg De virtuele viriliteit is onwetend religieus en dwangmatig bang Zijn prenatale fantasie slechts ontsproten…

*) bakstenen, dakpannen, hakbijl, fietsvork, gasbuis, plankjes van het hek --------------------------------------------- uit: 'Wat we hadden en wat niet', 2003.…

Ik bevoel de deur-knop, de rode baksteen en probeer mijn voet aan de krabber; ik bekijk het sleutel-gat en verbeeld me m'n sleutel die in-glijdt. Op zo'n ogenblik kwam eens Marcellus Emants voorbij; hij had 'n zwarte portefeuille in z'n hand: hij kende me niet. Ik keek hem na tot in de Barentsstraat.…

Dan bouwt de zon zijn bakstenen, elk een voor een mens die verscheen naar eigen vorm, in door de strijd gebarsten voegen van de specie zijn humane kleuren droeg, gelijkheid in de stromachtige elementen van de associaties.…

Daarop bouwt de zon zijn bakstenen, elk een voor ieder mens die verscheen in eigen vorm, door strijd gebarsten voegen van de specie, zijn humane kleuren droeg,gelijkheid in de stormachtige elementen van de associaties.…

Dan bouwt de zon zijn bakstenen, elk een voor een mens die verscheen naar eigen vorm, in door strijd gebarsten voegen van de specie, zijn humane kleuren droeg, gelijkheid in de stormachtige elementen van onze associaties.…

stilistisch vormgegeven vervolg op volleerde verveling lijkt logisch wanneer ik ontwaak in wintertijd Het liefst lig ik roerloos te wachten tot de mist optrekt en de geur van stuifmeel zich door mijn grot verspreidt We wachten zonder de behoefte eens na te bespreken Het schrift is voor denkers het rijk van de leken Slapend droom ik iedere baksteen…

De woede, de drank en de leugens Kwaad op alles je heen, Ik laat mij gebruiken, ik weet Ik wil mijn leven terug maar wil je niet laten vallen, als een baksteen. Van zwart naar wit, van wit naar zwart Daar tussen in nog zoveel kleuren Waarom kan jij deze niet zien? Waarom laat ik alles gebeuren?…

O als de zon zinkt, zet een laatste maal de stalen wil in rood en blakert op de rode, kubies-gestapelde bakstenen! O het verlangen van die rode stenen te breken uit de rode huls, te spatten hun leven, gelijk een zot geweld, tot aan de zon, die hun leven schonk, in gek begeren van het laaiend lijf.…