Netgedichten

netgedicht (nr. 47.094):

Fatsoen

Nu alles kan en alles mag maakt het blijkbaar toch niets uit
Wanneer het gaat van kwaad tot erger, vanaf een baksteen door de ruit
Boven, over, op of onder, geen grens is grens genoeg
Gedogen en geen gedonder, dit is de vrijheid die men vroeg

De virtuele viriliteit is onwetend religieus en dwangmatig bang
Zijn prenatale fantasie slechts ontsproten uit oude spruitjes in de overgang
De toploze tijd in polders marge, doping denkend aan iedereen
Bedorven geesten over de datum, waar gaat dit met ons mensen heen ?

Wanneer al zwemmend zonder water en lerend zonder les
Een koek van eigen deeg en oceanen komen uit een plastic fles
De schreeuwende sneeuw komt nooit op tijd, te vroeg of te laat
Bevroren is een schone gedachte waar men niet meer over praat

Echo’s uit een evoluerende stilte kaatsen voortdurend heen en weer
En vragen telkens: is de onbeschofte mens wel een homo sapiens ?
Ik overzag de naakte waarheid te mooi om waar te zijn
Haar oneindige begrensdheid gaf me hoop en verzachtte mijn pijn