Alle inzendingen over ijskoud

Je herkent me niet, ziet me ijskoud voor een onbekende aan - Je ziet me toch, maar je herkent je eigen kind niet meer.…

Ze willen alles kunnen achterhalen We krijgen na de sleepwet nu ijskoud Een zwarte doos door onze strot gedouwd Hoeveel moet ik straks voor dat ding betalen Wel honderd euro vroeg me laatst zo’n doos Niet meer dan vijftig zei ik quasi boos…

Haar ogen schieten vuur ijskoud glijdt taal hard als staal langs onbegrepen terwijl hij zijn handen wast en even omkijkt brandt er een vraag op zijn lippen in gedachten strand hij licht jaren voorbij lest haat laat en gaat…

Het zand was er zwarter dan elders Klaprozen waaiden als gensters uit ijskoude asse omhoog Verdwaald in die granieten stad voelde ik onder mijn snelle stap zielen knappen als scherven Doorheen glasgordijnen zerken staarden korstmospupillen mij na ------------------------------- uit: 'Pritt.stift.lippe', 2004. -----------------…

heb aan warmte flink ingeleverd de kou zit op het bot winter gaf soelaas maar het eigen kacheltje bleek geen open haard nog zijn mijn lach en handen niet bevroren maar wat in warmte is geboren kan mij niet meer bekoren ijskoud schreeuw ik om de zon alleen daarvoor draai ik mij nog eenmaal om…

zonder doek slechts water en een breed penseel zo schilder ik een onvoorstelbaar winters tafereel met strakke streken breng ik water aan op een ijskoud raam zacht vriezen bloemen van kristal al naar het opengaan een transparant boeket als ode aan het jaargetij bloeiend op de ruit gezet…

Vaak komen veel van mijn ontvangen net-bites van heimelijk door mij bezochte seks-sites dus als mijn vrouw dat merkt, en ze gaat klagen, dan zeg ik ijskoud: “Lieve schat, kijk hier ‘s, ik deed niets stouts hoor, het kwam door dat virus !”…

Hij heeft verdriet Maar slikt het in Uit het niet Dat heeft geen zin Het ging zo fout Met een mooie meid Te snel getrouwd Haar hart ijskoud Hij was in haar ban Verzonk in haar ogen Met een andere man Is hij nu bedrogen Hij heeft verdriet Maar slikt het in Uit het niet Dat heeft geen zin Hij lijdt in stilte Zij toont berouw…

we verlangden naar het zomerlicht de grijze grauwe dagen verdreven ons als vanzelf naar een witte winterslaap geluidloze vergeten dromen waarin tijd en ruimte waren uitgeteld geschenken uit de hemel vergeten zijn het benarde grijs en grauw de eindeloze ijskoude nachten het verlangen naar het zomerlicht…

Sinds vorig jaar ben je anders geworden Eerst was je nog begripvol en lief Ik kon goed met je praten en lachen Misschien was ik zelfs wel verliefd Maar je bent zo erg veranderd Ik herken je bijna niet meer Je bent nu harteloos en ijskoud Kille woorden vliegen heen en weer…

de oerkracht van de angst glijdt als een trage trekschuit door het stil gevallen lijf denkt hoofd en dingen stuk wekt de geest uit een schijnbare slaap in de oerkracht van de angst valt het leven dood en ligt het ijskoude water dat het hart omsluit in de oerkracht van de angst…

Van buiten mooi weer spelend Van binnen- aardverschuivingen Sterk wisselende temperaturen Verhitte winters, bevroren zomers Verschroeid herfstblad, ijskoude Voorjaarsbloemen Hagel in augustus, tropenzon In januari Het staat allemaal in De Bijbel Mijn moeder zegt het Haar gezicht - een donderwolk…

niemand die van je houdt, van binnen zo ijskoud. Niemand die met je lacht, iets dat de pijn verzacht. Geen toekomst in zicht, die jouw pad verlicht. Toch geef je de moed niet op, dus jij zegt hardop: "ik kan best alleen, jullie zijn overbodig, ik heb jullie echt niet meer nodig".…

mijn wereld om voor te leven is gestorven naakte bomen in een dode woestijn de zee draagt een ijskoud veld van vissen de kust neemt afstand voor wie ik leefde is gestorven de zon poogt verwoed zonder resultaat zijn warmte rilt mij slechts een huid om leegte àlles lijkt dood…

de tijdgeest bezocht de graven om te zien dat niet alles goed was een dwarrelend woord zonneklaar op wintergraf de zachte landing in het winterlicht lopen over zwart basalt acht hertenpootjes het ijskoude graf vastgehouden door de dood zo stil zo stil nu de stilte is wit ijsbloemen op de graven het kraaien gekras…

Hij hoefde nooit meer iets te proberen, want hij had me ijskoud laten staan. Hij zou geen woord meer van mij horen. De lippen voor altijd bevroren!…

een god zat in zijn eeuwig wachthuis hij zag de groezelige tranen hij hoorde het zanderig kreunen deze god zag al die beroering wel op de smalle weg een dijk tussen de meren de ijskoude zon boven langgerekte lichtpaarse wolken god’s blik was ingekeerder dan ooit…

Ik zie het in je ogen ze bekijken mij zo ijskoud ik kan lezen wat er staat, lief zie dat je niet meer van mij houdt Ik kan het niet meer veranderen kon ik maar mijn leven dromen dat wat er tussen ons is gebeurd had allemaal weer goed gekomen Ik weet nu, wij samen zijn een boek dit is was ons laatste hoofdstuk teveel ezels-oren in de liefde…

Voor Els de Bruin Waar zieleroerselen doorgaans Hun plek op de gedichtensite Weten te vinden is de bron Van alle teksten onzichtbaar Opgeslagen op de site van Het innerlijk geweten - Broedplaats van de mooiste Van alle gedachten die spelenderwijs Hun dichtvorm aannemen als een Warme jas die als gegoten past In dit ijskoude land…

zo halfweg de winter al op weg in voorjaar, bloemen bloeien onder ijskoud toe bedekken in de bekkens van de nacht vervielen druppels zacht tot vlinders ijs; het grijs geweten van een oude man die krachtloos wetend wat hij kan vergeten en opnieuw op weg in bijtend zout zijn voorland op mag meten…

Om naakt te zijn keer ik terug naar het gras naar de grond om alleen te zijn met de aarde Hier sta ik dan slechts in water en lucht in de ijskoude wind in de hitte van de zon in een zandstorm en in de striemende regen Waar vind ik een mens?…

De ijsbeer gelooft niet meer in ijskoud geluk. Ketting zaag - bomen vallen bij bosjes. Erosie - het asfalt verbreedt de natuur versmalt. Sinds de laatste klimaattop ijsbeert hij niet meer.…

Er komt geen oplossing, ze gaan ijskoud de meters van genoten oponthoud verzamelen en rekeningen sturen. Maar Overheid, als ik u niet ontrief: waar blijft het openbaar alternatief?…

Vlokkig dwarrelde bevroren wit in de ijlheid van ijskoude lucht en vormde mijn kristallijne adem die brak in de blanke leegte. Op het netvlies van mijn oog schetsen zich de kleuren van een regenboog, ontdooit het eerste groen. Voorbij is het witte seizoen.…

De nachten koud Het vriespunt nabij Het ijskoude woud Een ijsmuts tegen een grieppartij De wanten aan En dan maar gaan Langs wildwallen komen Waar plotseling de lucht gaat stomen De temperatuur stijgt Lichte dooi dreigt Vocht vertrekt uit boomlijken Verterend hout zal geleidelijk verder bezwijken…

We zijn bekend met oever en wal met gras begroeid beschoeid met palen of hout De waterloop driftig soms ijskoud We nemen onszelf in de tussentijd .....de maat Het overbruggen in ons als 'n voetveer verankerd.…

als je alle kruizen op een hoop gooit zie ik een brandstapel een oudere vrouw zegt dat iedereen toch het eigen kruis pakt geslapen als een os gewerkt als een paard geslapen als een os met mijn blote voeten op het ijskoude beton maak ik een foto een bedruppeld web tegen de gesloten hemel achter de tralies van het balkon…

Geluk zit daar Waar je het meest Kwetsbaar bent, Kinderen die je Van je leven nooit Verliezen wilt - En dus slaan de Herinneringen aan jou, Aan jullie, die ik Ongewild verliezen moest Mij in het gezicht Als een ijskoude winterwind Die onverwacht voorbijkomt Op een tropische zomerdag Terwijl het hete zand Van ons eigen…

schalen bloemen bloeien zomer manden fruit verrijpen geel maar ik ben kil bevroren door de winter ijskoud stil de rode morgen parelt dauw hitte trillend op het lijf van jou je verdween in stormen schuld je naaktheid nauwelijks verhuld ik schreeuwde je nog terug de hemel was verloren je had me op mijn rug…

Die ijskoude hand hield de luchtweg in zijn greep door zout water overmand lag ze laveloos op de valreep Geketend door de zwaartekracht Het onvermogen tot bewegen Brand als het hellevuur van de hogere macht Vormt littekens voor het leven Zie daar, voor het oog zo klein de resultaten van het rouwproces Gewist in het uur van de maneschijn…