Alle inzendingen over kinderen van een moe

Ik ben moe ik doe mee aan een wedstrijd die ik nooit kan winnen ik ben moe terwijl ik nog moet beginnen is de rest al binnen ik ben moe ik ben een blok aan mijn eigen been ik zal slechts nog meedoen aan een strijd zonder nummer één.…

Dans de dagen, dans de nachten, dans het leven als een kind, dat kort droef is, niet blijft zitten, dat intens het leven mint. Ook al kun je niet meer dansen om het lichaam moe en stram, dans dan maar in je verbeelding als een kwaal je de kracht ontnam.…

voelde ik regen het luisteren naar hun groot verdriet gaf de ochtend de kans om open te breken waardoor de kinderen weer poppen werden en ik mijn kamer verliet te moe om nog te spelen met mijn dromen en de roze strikjes in mijn haren…

Te moe om nog door te gaan Te moe om nog op te staan Is overgeven dan opgeven Of is het alleen overleven En is er dan ook nog leven daarna…

we waren het en mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig…

Ik ben bang als een klein kind dat overgeleverd is aan de natuur en geen moeder in de buurt weet. In de verte hoor ik een kind huilen en roepen of is het een vogel die z'n familie zoekt, wanhopig als ik?…

we waren het en mochten het graag wezen en voor velen van ons bestond het leven uit vaak ongedwongen spelen weinig angst er was immers nog zoveel moois te beleven het ontrafelen van de grote mysteries kwam wel met de tijd toen kwam de waarheid nog langzaam vanzelf naar ons toe een kind kende geen depressie en was nooit moe tegenwoordig…

Een vlindertje zit op het raam Zittend wacht hij met zijn vleugels gevouwen Niet wetend van de faam Niet wetend hoe hij zijn leven zal opbouwen Maar ondanks dat gaat hij de wereld tegemoet En pompt zijn vleugels vol met bloed Hij vliegt verzekerd over de heg Zoekend naar zijn levensweg Ik kijk met grote ogen naar zijn cocon Die hij als rupsje…

Gebroken door pijn, Gecrasht door verdriet, Grote scherven, kortsluiting en veel schade. Het slachtoffer, onschuldig en getekend door littekens. Onherstelbaar! Toch wordt het gelijmd en gereboot. Maar, zoals bij een vaas die opnieuw in elkaar is gepuzzeld, zie je krassen en littekens nog, voor altijd.…

Ik leef in een leugen dat jij terugkomt maar dat gebeurt toch niet meer. Als ik er over nadenk dan doet mijn hart zo'n zeer. Zie je dan niet wat je aangericht hebt? S'avonds rollen de tranen over mijn gezicht. Heb je niet door dat je me pijn doet zo? Kijk je nooit in een ander licht? Dat je nu met me afspreken wilt alleen voor mijn beste vriendin…

Groene ogen waar ik zoveel in zag. Groene ogen en jou lieve lach. Door en door blijft het steken dat je het met mij wou breken. De tijd verstrijkt met grote slagen en toch wil ik je nog steeds vragen: mis je mij ook? kom je terug bij mij? Maar die vragen zijn vast zinloos, verspilde tijd. Elke dag weer denk ik aan je , je ogen , je lach. Ik…

Hoe kan je mij dit aandoen terwijl je zoveel weet van mij. Terwijl we al zolang vriendinnen zijn dit maakt me echt niet blij. Je pikt een jongen voor mijn neus weg terwijl ik al flirtte met hem. Je weet dat ik niet makkelijk met jongens omga is er voor jou geen rem? Want jij hebt al zoveel jongens je houd ze stuk voor stuk voor de gek. En als ik…

Het begin van acceptatie begint te ontstaan. Het is tijd geworden om verder te gaan. Het zal nog niet altijd even makkelijk zijn. Maar mijn hart begint langzaam te helen van de pijn. Ik ga niet eenzaam zit kniezen want de keus is aan mij. Ik doe leuke dingen en word weer sneller blij. Ik begin de herinneringen al mooier te vinden. In plaats van…

Mijn hoofd is moe. Moe van alles, van het gehaast. Van het gezeur van anderen,als iets niet goed gaat. Van het zorgen voor, van alles wat gebeurd is. Alles wat ik heb ervaren, is opgeslagen in mijn hoofd. Mijn hoofd is vol. Van het verwerken van tegenslagen. Moe, moe van alles. Even niet meer... Maar toch ben ik gelukkig.…

in de uren van vermoeidheid zakt het leven even in zijn gedachten stroop en plaksel weinig plussen, veel meer min in de dagen van het duister lijkt de zon voor altijd zwart zoek je schaduw voor je angsten demp je ’t schreeuwen van je hart in de rusteloze nachten brengt de dag een nieuwe strijd tegen onbegrepen woede met als bron “verleden…

Mijn lichaam is moe, weet even niet hoe het verder moet leven. Dus kan er niet even een vriend met zijn armen mijn hart weer verwarmen en zeggen: 'Kop op joh, meid je bent top!'…

De slaap heeft breed zijn dommelende kusten, daar zal ik als op stenenblauwe zerk slapen, de schouders moe van 't hangend gaan.…

het dageind kust mij in haar roze abrikozenvel slaapwel geluiden trekken hun geruite pyjama aan gedaan met twinkeleren, culmineren toten trekken gekken een vogel schrijft een laatste letter in de lucht vlucht en geuren dampen dauw over 't avondgras slaapgas een rijmsnoer trekt de dichter toe moe.…

Wanneer trekken we samen één lijn wanneer geven we onze fouten toe want zo verdorven en verrot te zijn het maakt ons mensen toch zo moe.…

onvermoeibaar zwoeg ik voort de weg is lang en zwaar obstakels vliegen rond mijn oren mijn hiel prikt in een blaar elke rots en kei versperren delen van mij spreken me aan ga heen, vandaan ik verman me, stap door volg verbeten het spoor geef als het ware mijn leven voor ’t hare zij is onweerstaanbaar en weet van geen wijken maar…

Zo moe, geen interesse meer, om er nog iets aan te doen, moed verzamelend, misschien zegt ze het de volgende keer. Maar ze is zo tam, kan het ook niet helpen, als hij reageert op wat ze zegt is ze gewoon vleugellam.…

Niet omdat ik niets wil zeggen, maar de woorden zijn soms zo moe. Ik kan vertellen dat ik dan weer kan lopen, dan weer verstijfd moet zitten zo moe, zoals deze regels: niets doet er dan meer zo toe.…

In de lucht zie ik sterren Een heleboel Elk met hun eigen ziel en verhaal Maar samen vormen ze een geheel Ik voel het gras in m’n nek kriebelen Moeheid overwint en ik doe m’n ogen dicht In de duisternis zie ik nog steeds de sterren Ze roepen me en ik wil heen Weg van hier, weg van alles Ik adem nog één keer diep in En word meegevoerd In het…

hoe kwaadaardig spreidt de avond zijn zwarte lokken en besmeurt de deurmat met oud belegen woorden de nacht onpartijdig van geest toch aanwezig met voorbereide zetten die mat maar wel opmerkend zijn want geen duisternis kent zijn gelijke onzedig en samenzwerend scharniert de slaap op lustige momenten, het laken herkent de melodie en figureert…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Ik ben zo moe God Ik ben zo moe...…

ik kan niet troosten nu de pijlen op mij zijn gericht, het dubbelwandig hart lijkt geïsoleerd van tijd en daad jij kromt jouw vingers en dept goedwilligheid op een bank zonder woorden – de piano staat boven – akkoorden vol zwijgbeloftes doen het raam beslaan, er wordt geschreven op het vluchtig water dat zich wintert wanneer…

we kunnen de hele nacht blijven praten, het ochtendgloren ontwijken maar wel dansend de nieuwe dag beginnen met uitgestrekte rituelen we kunnen onze obsessies uitvinken en samen schreiend het bed bevlekken met de lust die in ons nog telkens de evenaar hervindt we kunnen vechten tegen de grote woorden die ons trachten uit elkaar te drijven…

onze ziek wil niet bedlegerig wezen, doch zijn voeten smallen bij iedere tree naar benéé hoe de dag zal voort gaan is als een reizende waterkoker die zich gedraagt als een traag voortgaande plaag al weken is het belopen asfalt de teer die ziek vertraagt en onbeholpen als een stumper aan de almachtige om beterschap vraagt ziek is…

Mijn schoot is niet jouw toevlucht meer waar jij je veilig wist wanneer je moe, verdrietig of verlegen was. Ik zie met lede ogen hoe de tijd jouw jeugd ontneemt, je veel te snel vervreemdt van onschuld in je blik. Geen kind. Geen vrouw. Niet wetend welke wegen in het grote labyrint de juiste zijn. Je vraagt me niets.…