Alle inzendingen over longen

Gelukkig dreef de liefde ’t water uit hun longen. Hun mond vol zand, liggend op het strand, Bleven ze gelukkig in leven om verder hun hartstochten te beleven.…

de dood komt in een rookwolk stiekem binnen hij verft de longen langzaam schoorsteenzwart dan richt hij al zijn pijlen op het hart en gaat z’n sloperswerk pas echt beginnen de roker zit nu bij de pakjes neer zijn geest is zwak en ook zijn lijf blijkt teer…

dood waarom laat jij je zo wreed afbeelden ontdaan van alles een skelet met te grote handen en tanden als harken in lucht met duistere driften de ontbinding drong in mijn longen mijn handen in het vuil langs brokkelranden verloren in betekenis en wat van je doel overbleef versteef……

met al mijn liefde til ik je op uit het nu laat ons geruisloos zweven op tonen van de vrijheid vliegend naar verre oorden waar we ons laven aan alle schoonheid die voor 't oprapen ligt kleuren wangen rood onze longen vullend met zuivere adem die ons voor altijd verlossen zal…

soms wordt de dichter hard geraakt door lelijkheid de nicotinevlekken op een long een botbreuk na een bokkensprong valse noten in een simpele song de hond van Wolkers met de blauwe tong soms stuit de dichter op hardnekkig vet terwijl het dichten daardoor nauwelijks wordt belet…

Eens daverend eruit gedaan het droge in, naar handen, dat longen mochten openslaan, dat lucht erin, dat kleren aan, dat lavend zog gevonden.…

met palmbladeren bedek ik je bed ik tooi je met veren van de krachtige arend omring je met hemels geurige kruiden zuchtend blaast de machine lucht in je longen het infuus dient tikkend zout en glucose toe helend verbinden we de treden van de trap…

De vlegel van het dorp was op pad met een dodelijk rietje in zijn hand Op zoek naar een kikker of een pad tussen het hoge riet aan de waterkant Het slachtoffer zette het op een gillen, de dader vulde zijn longen met lucht. En met een rietje tussen de kikkerbillen slaakte de kikker z’n laatste zucht.…

's morgens in alle vroegte om tien voor vijf zingen alle vogels de longen uit hun lijf 'n prachtig concert zonder begin of end in alle toonhoogtes zelfs zonder dirigent hebben ze gezamenlijk het hoogste woord totdat de stad ontwaakt en niemand ze meer hoort…

Wind stroomt nog door onze longen. Water is in ons bloed gebleven. Een mens leeft als een veertje, dat drijft op een diepe oceaan. Zie, hoe veertjes zeilen gaan!…

onstelpbaar huilde je je wangen nat de longen uit je lijf oeverloos schreeuwde je je naar het einde van de pijn de korte mouwen van je T-shirt legden je bont en blauwe armen bloot ik gaf je een strohalm voor het bloeden een zakdoekje van papier daar was de arts die onderzoekend naar jou keek…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

dronken van je geuren lurk ik met mijn lippen aan de zuurstof van je lijf de vuurstof van je zenen mijn longen zwemmen in jouw heerlijke zee de kieuwen die je buik plooien naar mijn kust samen brandende adem verwoest al wat was we plagen de golven in wild deinende roes tot puurstof ons zwelt…

Als de brand is bedwongen, de lucht is geklaard, vragen we ons af waarom misbruiken we onze longen terwijl we weten dat het lontje hoe kort ook nooit langer worden zal?…

Roken gaat ten koste van de longen, zo spreken wetenschappelijke tongen. Jan Roker zegt: ‘dat kan niet kloppen, zonder saffie knappen al mijn stoppen. Dan grijp ik naar ’t beruchte flessie en raak ik in een diepe depressie.’ Dus roken is nog wel een beetje goed als je 't maar met mate doet!…

Een lied vult nu mijn longen. De vogels gaan mij voor. Neuriënd loop ik door. (Fiets-variant van dit gedichtje: regel 3: Ik fiets ... regel 8: ... rijd ik door.)…

De zomer laat met haar vuurrode longen lijsterbessen, rozenbottels, en wilde bessen zingen dwaalt langs de fluwelen binnenkant van een beukennotendop eikels steken een pijpje op kastanjes tonen hun stekels het warme brons nog verborgen tot aan de herfst in vruchtbaar genot zwerft de zomer door het bos…

een hand in de golven de arm gebogen vingers gespreid een wenk zonder lichaam en ogen schuim tart het zicht diffuus is het licht onvoorspelbaar er zijn geen passanten die mijn angst kunnen delen ik spring wil die hand vingers gespreid duik tot mijn longen gaan barsten adem zee maar haar ben ik kwijt…

met het groene palmblad bedek ik je witte bed zuchtend blaast de machine lucht in je longen ik tooi je met veren van de krachtige arend het infuus dient tikkend zout en glucose toe ik omring je met hemelse geurige kruiden helend verbinden we de treden van de trap…

Een vriend is als de lucht in je longen. Nodig om verder te leven, Ongedwongen.…

Knipoog naar de krantejongen zwaai naar die oude man Zing de tonen uit je longen Laat weten dat je zingen kan. Een gulle lach voor ieder die u ziet. Weet dat het echt mag: Leef en geniet.…

Deze fragiele vleugels die mij maar nét kunnen dragen overwinnen de zwaartekracht Ik wil en ik zal slagen Ijle lucht tart mijn longen het gevecht escaleert Jij bent mijn verwachte redding als je het tij keert Jouw aanwezigheid laat me groeien geeft me kracht Zo veel tijd het blijft me boeien Ik kus je zacht…

Hij huilde, dus had sterke longen. Een gulle lach, blonde haren. Zo verstreken de kinderjaren. Een fijne jongen, mooi, bijna een man. Vrienden, vriendinnen hij nam het er van. Tot op een dag die ik nooit vergeten zal. Een tumor in zijn lijf zo groot als een bal. Artsen, ziekenhuizen, chemokuren. Hoe lang ging deze hel nog duren?…

Een lopend vuur, dat me doet hoesten, mijn lege longen uit mijn lijf.…

hij bewaart wind in zijn grot soms zuigt hij de longen vol bolt wangen en laat hem los hij schenkt tegenwind in een dichtgestropte zak aan de held die doolt zeilt op uwe zee matrozen zaten te gissen aan boord pulkend aan de knoop tot hij ontsnapt de bestemming wijkt de reis is verstoord…

Zij zwierven als nomaden met een huifkar door het land en zochten hun geluk in rondedansen en gitaren Ze speelden hun muziek melancholiek op stuivend zand en wasten in de meren nog hun kleren en hun haren Ze waren met de vogels en de bomen nog verwant en zongen uit hun longen van de liefdevolle jaren Zo trokken zij de wereld uit met…

Van jou Van mij, Twee druppels: Één Ik rechts Jij links, Twee helften: Één Zonder jouw longen Adem ik niet Mijn hart Jouw hart, Twee zielen: Één Jouw borst Mijn hoofd, We slapen: Één Jij bent ik En ik ben jij Wij zijn samen Samen wij…

Prille kilte wekt vroeg Evenwicht weggeslagen Het onderste uit de kan De ochtend voorgoed verlaten Meegevoerd vanuit de diepte Door spleten en spelonken Slok dreigende stroom op Aan de kust van massa’s Zintuigen en longen Gevuld met L’eau Mortalité Laat vrijheid varen Neem broodjes en koffie mee…

wordt rochel ik zit het vast op mijn borst spuug ik op de grond En gedurende de dag voel ik het trekken aan mijn stembanden Hoor ik mezelf raspen als ik praat Soms denk ik dat als ik tegen het licht sta de donkere plekken in mijn lichaam zichtbaar zijn Maar het is mijn eigen schuld Kankerverwekkende mensen moet je nooit over je longen…

Als longen stikken en neuzen snotteren, versmoren woorden in rochelakkoorden. Als knieën verkrampen en benen stotteren, verstijven spieren en schrompelen klieren. Als wervels krimpen en knoken kraken, lacht magere Hein in je suffe brein.…