Alle inzendingen over ontdooien

Nu pas zie ik dat ijsbloemen op het glas door koude lucht met een zucht in schitterende verschijningsvormen prijken we zullen vandaag niet naar buiten maar naar binnen kijken hoe lichtstralen een poging doen die bloemen te ontdooien als sneeuw voor de zon uit zelfbehoud voor later vormen ze een regenbui ééngeworden met alle…

jij hebt de kleur van water spiegelend zie ik mijn gezicht jouw transparantie sprankelt lieve woorden die ik schrijf in mijn gedicht je stroomt in warme koestering aromatisch langs mijn lijf strijkt met wilde speelsheid schuim langs een verboden lijn maar al tijdens het ontdooien voelde ik de kou weer komen ben rillend opgestaan…

Liep u ook buiten, in de heerlijke zon, te ontdooien na al die kou en nattigheid Had u vandaag ook zo het gevoel, van die zon, die willen we nog niet kwijt? Zag u ook al die mensen genieten van de zon, van het buiten van de warmte?…

kunnen halen trekt kilte ijzig op uit vloeren en tocht een koude wind door de portalen bevriezen woorden die gesproken zijn doven blikken in het kale licht van pijn tot ijs en geven zo het voelen en bewegen prijs doodgevroren tot een schrijn van menselijk falen om bij elkaar wat warmte te halen geen lente zal dit gaan ontdooien…

mijn winter zocht de rust die kust in kleuren van verleden oogst die draagbaar was zon die zomerwarmte gaf en het gewas tot vruchten bracht in sneeuw en ijs zijn wij verhard zonder ontplooien nu is er kans om te ontdooien je lentent al in sprankelend verschijnen dooit winter reeds waar sneeuw en ijs verdwijnen jouw kussen…

ik zag je al van verre staan je trok me aan als een magneet je hield je hoofd wat schuin de schouders afgewend een glimlach die me kent handen waren warm en je ogen koel je liet mij zacht het ijs ontdooien ogen keken dieper dan je mocht ik voelde me verlegen wist waarnaar jij zocht we zagen in elkaar de ander dromen ik zag…

Een ijskast ontdooien. Telefoonrekening. Het parlement. Belachelijke modieuze jurken. Als u maar weet dat ik er ook aan doe, hoe dronken ook. Wie ligt daar op z'n kant? Een auto winnen om langs berg en dal... Bloemlezingen, toeristen, komma's, punten.…

ik heb zinnen losgelaten als vallend herfstblad hoopte diep van binnen dat er ergens een mooie strofe lag ben gaan zoeken naar patronen in het kleurrijke tapijt maar raakte zo de weg volledig kwijt heb moeten wachten op de laatste sneeuw tot de wereld eindelijk lachte in zijn ontdooiend witte schepperskleed zag toen mijn gedicht…

bevroren kraken dennen wortelend in permafrost nog is er geen ontdooien ik voel je kou droom witte vachten bij het grijsblauw van je blik in ogen die de verte weten in het sneeuwblinde vergeten het universum kruisen in vertwijfeld zoeken naar wat noorderlicht als tegenwicht nog lacht de poolbeer in zijn laatste vacht onwetend…

achteruit wist van je temperament maar deze explosie was voor mij ongekend er waren geen woorden waartussen emoties laveerden slechts de eruptie om te trotseren woede koelde door ijzige blikken en bevroor toen ik probeerde te schikken wij zijn het absolute nulpunt binnen gegaan waar liefde niet meer kan bestaan ooit zullen wij ontdooien…

grote feest deuren stonden open tafels gedekt van heinde en verre zouden zij komen voor de bundel van mijn dromen maar in de ijzige wereld van toen sneeuwde het uren geen snelweg of trein bleef gespaard een kleine groep had de heenreis geklaard wij hebben samen het poëzieparadijsje gezien de hemel bleef helaas nog gesloten pas na ontdooien…

strijkt door mijn haar haalt gedachten uit de knoop een mand vol zonnestralen weerkaatsend op het fruit oogst van zomerdagen de kleuren rijpen uit stofjes schonen uit de lucht met zoveel regen dat het giet hagel bouwt zijn stenen door het bevriezen van verdriet ik ben het midden van mijn wereld niets gaat er langs mijn heen ik wil ontdooien…

in het roze van de avondzon zag ik je ogen ze donkerden de nacht vanmorgen keken ze zo veelbelovend toen het ontwaken ons de vroege uren bracht wisten lente in ontdooien zagen winter zich in krokussen ontplooien en lachten naar elkaar hoorden vogels voorjaar fluiten en in tonen hun domeinen sluiten in de kruinen van de boom…

Zijn ijskonijn wilde niet ontdooien, dus toonde deze charmante vlegel, aan andere dames zijn ijspegel, om toch nog wat aan te kunnen klooien. Bij menig dame kon hij het ijs breken. Zo heeft hij een scheve schaats gereden, is in het verkeerde bed gegleden, en dat voelde als een warme deken.…

ik kijk je aan kan je niet verstaan je mond spuwt kleuren die je tanden scheuren als je lacht je lippen lijken dijken gebroken door de vloed van ijskoud blauw, bevriezend in het vochtig rood van jou ik kan je niet bereiken want je ogen kijken dood ontdooiend in het koele wit waarin pigment verborgen zit maar je handen hoeden lava…

ik schrijf in de lucht die je ademt gebruikt wolkt wit in de kou een ijsbloem smelt op de ruiten schoonheid ontdooiend door jou jij bent het decor waarin ik moet spelen de planken en koorts het fluweel dat ik weer mag strelen als het doek open gaat jij regelt licht donkert verleden speelt de rol van vandaag peinst over toekomst…

Nu de dreinende wolken eindelijk aftaaien, blauwe beloftes warm ontdooien, verfrist zijn geest: seizoenen spelen mentale spelletjes. Lente is aan zet. Tijd voor het tintelende...! Ontluikende ritmiek. De lol van het leven. Scarlatti op z'n best!…

jij bent bedrogen gevlogen zijn emoties agressie vol gevoel lijkt je enig levensdoel ik heb je hand genomen in ontdooien zijn schuchter de eerste woorden gekomen over uitglijders kou en kilte in een theatraal leven van nooit om elkaar geven nu warm je ijs met koele ogen langzaam smelt in tranen woede weg komt klaarheid in…

samen stormen beuken op een vreemde kust na rotsen splijten op landtongen bijten zijn de golven langzaamaan gesust toch donker ik nog zware buien spiraal jij turbulent in hoge lucht spat ik bliksem tegen puien donder jij steeds consequent maar in ontladen weten we de draden samen weer te vatten jouw warme bries doet mij ontdooien…

koop sfeer in dennengroen een boom om op te tuigen met slingers van herinnering de geur van vroeger weer te ruiken zie knusheid in het licht van kaarsen beloften wiegen in hun vlam sneeuw ontdooiend aan de laarzen krijg honger van een etalage vol met overvloed het schreeuwend duur verstilt het wild gevild de wijn is goed we spreken…

Het Winterland leek schilderij zelfs het gras deed geen concessie brak frêle af van de impressie de sporen van het ijs in mij Het lentekind kwam aangefloten vrolijk smolt ze bij `t ontdooien m`n gelaat in zachte plooien tot mijn zaadje was ontsproten Sprietje groeide uit tot halm waar ik eind`lijk in kon klimmen om mijn kleur te laten…

Verborgen tussen luchtig wuivend riet ontdooien m’n gevoelens. Onbespied betast ik daar m’n schrammen en m’n builen. Omgeven door een metersbrede sloot, ben ik in staat de dagen te verdragen. Ik vind er weer de antwoorden op vragen. Het leven is er even niet van lood.…

even geleden dat wij hebben gebeden om op de schaats te gaan de streken te horen in het passeren van riet de mooiste krullen te scoren in het ijl van heldere lucht kleurt en klinkt alles scherper in vlucht tot de vorst strenger wordt en het ook in fundamenten kraakt waar breuk al danig mort pas als de eerste druppel pingt in ontdooien…

gaan waar niemand is geweest, terugkijken op je sporen is een feest de eerste zijn in niemandsland het ijs waar water strandt het vlaagt vandaag weer troosteloosheid ik had me zo verheugd op kou in winters landschap herinneringen uit mijn jeugd jouw vorst hangt in de koelkast de dorst van blikken bier er is geen lente tussen ons ontdooi…

Dagen zullen nooit sterren strooien vrieskou zal nooit ijs ontdooien nooit zal water niet vochtig blijken of zal vuur de vlam ontwijken Golven zullen nooit zeeën weren storm zal nooit de wind negeren nooit zal nacht met zonlicht komen of zal neerslag opwaarts stromen Cirkels zullen nooit einden weten een uur zal…

waai maar, blaas je warme adem over het bevroren panorama laat het groen vorstelijk ontdooien ontneem de koude haar gezicht geef de zwaluwen weer vleugels om de lucht zwanger te bevolken zodat ze met dartele duikvluchten het hemelse blauw versieren verleid de nog geloken bloemen zich nieuwsgierig open te stellen door ze windzacht…

klein In een dorp of in de stad, de bus of in de trein Mensen zwart of wit In alle werelddelen, een mens waar pit in zit Mensen slecht of goed, in de zon of in de regen Wie goed doet, goed ontmoet Mensen jong of oud In de wieg of in bejaardenoord, voor beiden geef ik goud Mensen lelijk of mooi Van binnen en van buiten, het is of ik ontdooi…

Woorden ontdooien eenmaal uitgesproken als al het andere, alleen verzwegen bezitten ze de schijn van gelijk geluk, misschien iets anders beschreven, nooit te weinig en nooit genoeg, de hemel is vol lof van woorden en uit het stof waaruit we gemaakt zijn, het klontert aan mijn ziel en aan mijn voeten.…

we lentten in een nieuw begin ontplooiden in ontdooien bevruchtten tot een eeuwig samenzijn de ballast die er was gaf ons steeds minder last ik pluk je niet maar laat je bloeien groeien in mijn liefdeslied je wiegt op ongekende tonen in een onbekend gebied op nieuwe klanken van de wind die zon weer als haar partner vindt in samen…

witte wereld die zwart omkranst door tegenlicht intens helder brandt ze blinken onder plukjes gemêleerd grijs dat met alle kleuren herfst spaanders de komende egaliteit van sneeuw en ijs snel zal breken waar ook je lach de snerpende kou zal doen gloeien in een opbloeiend contact dat een magische inbreng heeft door een licht ontdooiende…