Alle inzendingen over pijn verzwegen vergeten

Een gezicht, een liefde Is alles wat ik wil Het verleden, die pijn vergeten..…

Pijn zit op de fiets. Pijn wil naar huis, daar is het lekker warm. Pijn wil in bad. Pijn zet zijn fiets tegen het huis. Pijn doet de deur open. Pijn zet de verwarming op 25: heerlijk! Hij zet de warme badkraan aan. Pijn kleedt zich uit. Pijn gaat zitten: lekker. Hij dommelt weg. Pijn vergeet zichzelf. Hij gaat er uit.…

wat je niet leest is hetgeen nooit is geschreven witregels in het hoofd van de dichter het verzwegen gedicht onvolmaakt ongerijmd geschreven tenminste voorlopig…

Achter die gedroomde heg, zag men een rozentuin, netjes gesnoeid, ingeperkt en torste men het broeiende onkruid verzwegen zoals in die jaren. Op dit perron stappen de passagiers uit maar blijven zitten tot het einde der tijden. Deze trein rijdt op doornen slechts op halve kracht. Vergeet dit huichelachtige nest, het is bevuild! Vergeet het!…

Ik ben je niet vergeten Ik had kunnen weten dat Die korte periode samen, zo fijn Voor mij niet genoeg zou zijn Ik blijf me afvragen Waar je bent, wat je doet Of jij ook nog wel eens aan mij Denken moet Hoe kan ik je vergeten Als ik nooit zal weten Hoe... Hoe alles met jou zal zijn Het doet pijn…

vader wat was je stil welke wrok heb je verzwegen wat kon je niet kwijt waaruit bestond die narigheid waar lag of ligt de eventuele spijt jij behoort nog tot hen die leerden te zwijgen die sterk moesten zijn die niet hengelden naar medelijden die het leven aanvaarden met pijn vader was dat het wat je heeft belet om te praten om te…

Ik kan geen postzegels verzamelen ik kan geen vrouwenfoto's verzamelen ik kan geen amourettes kollektioneren en geen wijsheid ik kan niets meer ik kan niets meer Waarom doof ik de lamp niet en ga ik niet te bed Ik wil beproeven naakt te zijn bloot wie weet wel gevroren purper…

Leven trekt sleurt en kleurt maar uiteindelijk kleurt het mijn leven…

Het doet pijn daaraan te denken en vergeten zal ik het nooit toch wil ik je eindelijk vergeten en misschien lukt het...ooit.…

tussen ons het sterke rag van een vermoeden trilweefsel dat verbindt verzwegen woorden spinnen de gedachtelijn - een draad als brug van jij van ik naar wij maar ook terug…

ze zeggen dat ik vergeten moet niet moet denken aan niet moet afvragen wat je doet hoe nu verder gaan ze zeggen dat ik sterk moet zijn ga er niet aan onder door verzet je tegen de pijn er zijn nog vele anderen hoor ze zeggen dat ik de moeite waard ben een leuke meid, zó enthousiast zo lief,sociaal en adrem wie daar nu niet bij past…

Het is zo moeilijk om te zien hoe je langzaamaan verdwijnt terwijl je toch aanwezig blijft ik zie je angstige onzekerheid de hulpeloosheid van vergeten jouw lege ogen niet meer weten het verliezen in en van jezelf en telkens als ik jou weer zie ben je een stukje verder weg schrijnt de pijn opnieuw vaarwel in het langste afscheid dat…

je een jaar Je hebt er 5 weerstaan Een onmogelijke strijd Heb je moeten aangaan Mijn allergrootste respect Heb ik voor je gekregen Het spijt me alleen ontzettend Dat ik het altijd heb verzwegen…

ik heb namen opgevangen en met stilte gerespecteerd, hun klanken zijn op sterren neergelegd de zwarte lijnen rond een scherp symbool beschrijven nu wat wreedheid zegt daar schijnen ze in weerwil van verdwijnen door een koude hand is er een mond die werkelijke vrede ziet? in de adem van verdriet ruist elke naam opnieuw het zijn…

Zou 'k je herkennen wanneer ik dementeer, zou 'k je accepteren wanneer ik " vergeet" zou 'k je nog zoenen, als ik je niet meer " ken" of zou alles blijven als voorheen? Zou 'k je nog omarmen wanneer we elkaar zien, of zou ik je voorbij kijken, misschien?…

Voordat de dagen komen, dat ik het vergeet. Ik het jou niet meer kan zeggen, omdat ik het niet meer weet... ik jou vergeet. Dus moet ik het nu zeggen. Nu ik nog uit kan leggen, wat er wordt bedoeld. Mijn gedachten nog kan sturen, om te zeggen wat mijn hart nog voelt.…

Op deze dag Stappen we in de Auschwitz trein Beleven verschrikkingen en pijn Dompelen onder in verdriet Dat niemand ziet Verloren mensen komen tot leven De vrijheid werd ons gegeven Verbinding voor altijd met het heden Pijn in het hart door het verleden Als pleister op de wonde Wordt verbinding gevonden Twee minuten stil in het hele…

Vergeet me niet Hou me geborgen in je gedachten Dan kan ik zonder bij je te zijn Toch nog pijn en verdriet verzachten Vergeet me niet Als je vertrekt naar je nieuwe leven Ik hoop dat waar je ook strandt Je leven je veel geluk zal geven Verlaat me niet Door geen brieven te sturen Laat me weten hoe het gaat Al kan het even duren Verlaat…

mijn gedachten even elders en vergeet mijn pijn eventjes weer maar het meest pijnlijke dat is als men zegt: je ziet er goed uit meid want ze moesten maar eens weten hoeveel pijn ik in werkelijkheid lijd.…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

als ik je naam niet meer weet je ogen niet meer herken noem mij dan herinner me aan je stem zwaar en diep verzwegen in mij als ik het heelal in stil lievend zweven in jou verken…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

en die mij dan doen dwingen die dingen voor te laten gaan die ik voor jou helaas heb verzwegen…

je kleine witte hand gespreid de vingers die meer vragen dan je dragen kunt je houding is verkrampt door stilte in je ogen je telde toch niet mee jouw waarheid was gelogen ze grepen wel je lijf verzwegen nooit hun eisen belaadden je met schuld en lieten je geweten krijsen ze haalden angsten op die je betaalde met je zwijgen de pijnen…

het was niet liefde zoals in ‘t gedicht wij waren ons nog zeldzamer en dicht ondanks je muren bouwde ik een brug tussen te korte uren en ging de weg terug tot jij uiteindelijk zeggen kon: ik hou van jou en ’t toch verzweeg uit angst voor oude wonden jouw gisteren was te veel geschonden en jij wou niet vergeten hoe men in haat het meest begeert…

Zullen we alles vergeten, wat tussen werd verzwegen in sprakeloze zinnen, zelfs als we elkaar beminden. Het licht van je ogen glijdt langs de stiltegebieden van schouders en de boezem waarin we zijn verdwenen.…

pas toen jullie werden begraven wist ik het is voorbij nu de tijd is verstreken ben ik er weer een beetje bij verdriet en pijn dat heb ik al 3 jaar lang vergeten kan ik niet daarvoor zijn jullie mij te veel waard ik ben bang om te vergeten hoe jullie waren jullie namen zal ik dus never nooit vergeten mijn broer Maik en mijn zusje Elle…

De intense pijn In woorden niet te beschrijven. Het vergeten is onmogelijk. Door machteloosheid getart, En dat bracht pijn in het hart. Toch moet je verder, Lijkt een onbegaanbare weg. Toch aan het eind van de weg, Zal het tij keren, en weer zin geven aan je leven.…

pijn is niet erg pijn is pijn dood is erg en onomkeerbaar dood is afscheid nemen en weggaan van alles wat je kent naakt een onbekende weg inslaan alles achterlaten uit je lichaam stappen om dood te gaan heb je vertrouwen nodig je durven overgeven aan vreemde armen de weg terug vergeten…

Vrij als een vogel hoog in de lucht Gedragen door de wind zweef door de wolken Geen pijn, geen angst maar een gevoel om nooit te vergeten…