Alle inzendingen over zilten

Gewone dingen, maar ze ruiken zilt en zijn nu anders.…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

Duinen als schaduwen je ruikt de zilte zeelucht een zomernacht aan zee. Het lege strand waar wij lopen langs de vloedlijn onder een sterrenhemel. Hand in hand onze harten samen tot een gesmeed door de liefde omarmd.…

In de kraamkamer met onbeperkt zicht ziet een wereld het levenslicht en huilt zilte zonnen Aan het front stranden warme klanken ondergronds in geluidsdichte kisten Er zitten sloten op oneindigheid liegt de maan in de waan een sloopkogel te zijn…

Absoluut het jaar nul Bindkracht tien Zilt als de zee als ze piepen Als het ook beter kan Eelt op het geheugen Voor je een stap buiten zet Voor het moment heet van de naald Dan een vrouw Klaar voor een frisse wind Flegma voor thuiskomen…

Zilt trekt in distels helm ritselt en prikt bijna loopt hij op zee Grasduinend met vlak onder zijn voeten loerend het grondsop al Zo wankel is het evenwicht van deze en iedere wandelaar. ------------------------------------------- uit: 'Achter de rug', Gedichten 1960-1990.…

Niets liever laat ik mij verzwelgen, verdrink ik in jouw vloed, bungel ik aan jouw lippen, die mij in verzoeking leiden, trotseer ik jouw zilte nat, tot het einde als het moet.…

De Ruyter loopt gevaar, is het gerucht, Ik zwijg en slaak een diepe zilte zucht.…

Zo, Zeeland is weer open voor toeristen Dus waai maar lekker uit daar op het strand Bij Vlissingen, Terneuzen of Cadzand In zilte zeewind die wij o zo misten Kom fietsen in de wind over de dijk Maar kom niet met z’n allen tegelijk…

De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

om niets waait hier de wind in alle uithoeken geen torenhoge schulden lasten van restanten in spiegelglas gevatte landschapsparken noch wolkenvelden die heinden in verten oplossen met overdrijven hier in die zilte leegte bedacht als adempauze voor het doodtij van een zee van ruimte…

Haar ivoren wachters vormen een statige grijns, zij is mijn koningin der zilte stromen. Dol (van opwinding danst een kunststukje van waterparel poëzie zo) fijn.…

In fluisterrijke gedachten ontsproten vlinderde zij bestaan staarde zij golven ving het zilte schuim met broze vingers liet nevelige gedachten gaan stierf duizend nachten in eenzame dood ongenaakbaar gekerfd in naam…

De oceanen zijn snel aan ’t verzuren Dat hebben ze in Utrecht onderzocht Het zilte nat verwordt tot kwalijk vocht Een zware taak om dat nog bij te sturen Eén voordeel brengt het echter met zich mee Straks schept men zure haring zo uit zee…

De zilte zeelucht en hyacinten in de nacht. Wordt door mij gevangen in al haar harmonie en pracht. Overdag oogstrelend in haar pracht en haar kleur. In de nacht gevangen door haar schoonheid van geur. Dit is waar ik elk jaar weer naar smacht. De geur van de zee en de hyacinten in de nacht.…

Zilte zoete tred gaat in vroege ochtend uur - wuivend riet - voorbij Binnenste buiten in een gestort -innerlijk - wisseling van tij Parel in oester zwevend naar jou en in mij 100 km per uur…

Vanochtend voelt je huid vochtig als dauwdruppels in de lentezon Vanmiddag ben je warm en loom als een kat in de zomerzon Vanavond smaak je zilt als de golven van de wilde zee Vannacht straal je fel als de volle maan in het stille water…

Mijn diepe zee.. boodschapper langst de kust, droeg de frisse eenzame zilte schelpenlucht, verschalend wervelde de wind de poëzie zo onvergetelijk bleek.. hoorde men zijn zang haast niet...…

haar als witvissige zalmtonijn De mosselige rouille en gebakken grietfilet Daar doet ze natuurlijk niet aan mee Immers zij verdraagt de Lacrima Christi del Vesuvio Van Feudi di San Gregorio En de grand Gremolata niet Mijn gave goed doorbakken zoet zilte gember griet…

Kriskras ontspoorde vogeltred verspoelt in golfslag de zilte zandloper dicteert opnieuw, opnieuw en eindeloos tot plotseling als laatste ademtocht een vogel opwiekt naar het land terwijl het tij zich keert.…

onder vluchtige wolken en meeuwen dwalen zijn trouwe juttersogen over golvende duinen zee en strand ademt zijn roestige huid het zilte water als een vurig baken voor wie hem zoeken zo tijdloos verbeeld en verzonken in pure klei en ruisend avondland…

Het diepe blauw van de oceaan toont een spiegeldroom golven vemengen zich met gevoel zilt schuim spuugt koppen tegen hoge rotsen een meeuw krijst de verlate schreeuw naar geborgen land en ik begeef me in de noorderwind van duizend verlangende dagen…

Het zilte nat dringt in neus, zand in haren, tussen tenen overal. Vlagen kinder kreten, een geel schepje spoelt kopje onder. Een roze zomerzweem, dolend op duits winterwit. Genadeloos knisperen scheermesjes hier aan de wal.…

Blote voeten in het zand opgerolde broekspijpen het koude zilte zeewater veroorzaakt gilletjes brrrr verfrissend ogen vol van weemoed dromen van toen dromen van nu met in de hand wat opgeraapte schelpjes haren in de wind kind, vrouw, kind…

Als eenzaamheid een geur zou hebben Dan zou het naar vervuilde lakens ruiken naar lege flessen en oud brood naar angst en leven en naar dood mijn bed is troostrijk onderkomen om tijdelijk de herinnering koesterend te herhalen in zoete pijn waar zilte tranen niet toereikend zijn…

Schimmig is het heden duister het kort verleden mijn liefde beukt de gladde helling dromend likkend aan de top van het eens gewenste heden De verdorde rozen met gekromde doornen rollen in zilte tranen ongevraagd door de kille vallei van wat eens was liefde Het kan niet zo zijn…

het is een levenskunst om bij het ouder worden in je hart kind te blijven waar werelden elkaar raken verbeelding schaduw tekent in onderlinge samenhang tot ze je uiteindelijk naar de zilte oevers brengen van eigen spiegelbeeld hunkerend naakt en onbedorven in de ziel van een stilleven…

Wilde golven beukten op de rotsblokken maakten ons met de zeeschuim nat Een flesgroene baai omarmde haar Slavische heupen Onophoudelijke mistral kamde eeuwig in de war zittende haren Zilte wind bracht het klokgelui en lokkende sirenenzang…

Laat koning Albert II een zilte traan Of sterker nog, dreigt Filip te bezwijken, Of laten schreeuwers van hun afkeer blijken, Dan kunnen gokkers zondag cashen gaan. Zwaait Femen dan ook nog eens met wat tieten.. Gigantisch gaat de gokker dan genieten!!…

Hij proeft de zilte zee. Noorwegen is avontuur. Noorwegen is natuur. Noorwegen is muziek. Muziek van Grieg.…