Alle inzendingen over kunst

de winkels weer vredig Unter den Linden de Bundestag rijk gevest onder glazen koepels ‘t IJzeren Gordijn in roeden en botte knekels als restant in ’t Mauermuseum te vinden Reichstagsgebäude eerst gründlich ingepakt door Christo alles onder groot geel zeil verstopt binnen intussen schoon van roet en bruin gesopt daarna als nieuw voor hergebruik…

hakken wil ik tikken vorm laten groeien door weg te nemen als Michelangelo eruit halen wat er in zit laten vallen wegspringen wat overbodig is…

Het beeldhouwwerk toont alleen maar de stenen waarneming van de buitenkant. De binnenkant ongemoeid laat voor de beitel. Een denkend teken als fragment moment versteend. In de beginne een brok beeld van oeroud arduin. Beeldig geheugen naar wie passeert en denkt.…

Dichten is de onwetende en de onwetend wetende verhalen van een beeld een wezen, een idee een emotie, een wil een gedachte, een mens. Dichten voegt niets toe wat ook niet is afgetrokken geen waarheid onder leugens die de werkelijkheid redt geen droom die dagelijks wordt uitbesteed aan gebreken. Dichten is een restant nieuw leven inblazen…

Het kwarkt hier chaos in het rond vormen, kleuren, gras groeit als papieren cacteeën in spleten waar de werkelijkheid door ontsnapt Japanse vlag en een trapje naar de maan skateboarders schaatsen het beeld aan stukken door op een kunstwerk te staan zwart-wit videoot videoot videoot Foto`s van jezelf tot in de dood omhangen paspoppen avondjurken…

weer zo'n verdomde zonsopgang de rozevingerige dageraad de oude visser telt heel langzaam de pasgesneden inktvismoten snij met een scheermes in het ros de huid van Aurora gaat bloeden haar lippen in de huid gekerfd schilder ze voor eeuwig en langer vast het beeld wil niet blijven, dwingt mij keer op keer te snijden in haar vel haar lippen…

door zeegroen gedragen inkt waarin het zijn ontveld ontstemd los van lijf geraakt is wat kan haar hand nog weren als alle spieren bloot zijn in de naaktste aarzeling met zeven laden in haar been sleept zij het onbewuste voort als hout dat houdt zolang het vragen duurt de achtste in haar borst tepels als ogen zo is zij haar eigen…

absoluut gezien was ze niet volmaakt een wipneus, iets te volle lippen maar de levenslust die van haar spatte maakte hem weer jong, het hoofd dubieuze debiteuren, eens nog zeker direkteur crediteuren worden zou hij werd weer jong, pienter, lenig schreef liedjes en poëzie, zwom naakt in zee met de “r” in de maand, overtuigd van een toekomst…

mijn eigen muze en nog steeds geen moeder vanmorgen belde de vader van het koffieboontje maar hij boeit niet meer intussen lag mijn pen te lekken op het laken diezelfde middag begon het bloeden…

Er zit een kunstenares in mij eentje die zich niet wil laten kennen Zij verschuilt zich in het donker van mijn bewustzijn, bang om aan het licht te komen Kon zij zichzelf overwinnen dan vierde ik victorie Helaas...helaas, mijn angsten zijn haar meester Maar hoe lang nog, hoor ik haar vragen Licht, licht, kom tot mij overweldig mijn…

Sierlijke letters flinterdun geschreven verzegelde woorden op perkament bewaard gebleven.…

Klets-nat – kletst de regen. Klets-nat. Wil jij koes-koes? – zegt ie mij tegen. De hemel kraakt, Een bliksem naar beneden Doorgestuurd. Zij valt En wordt door een boom opgevangen, En blijft op de takken ervan opgehangen. Ssst... Een knetterende tekening Die de doek kris-kras heeft gekranst.…

toen door naar schilderijen keek werd zij gezien door koot een schilder die zoals het leek dr mocht ze was een stoot die schilder koot bekoord door door vroeg waar ze van bestond ze zei ik draag gedichten voor ik schilder met de mond dit schept een band zei hij terstond hetgeen ie toe wou lichten hij vroeg daarom hoe zij het vond dat…

Het lichaam strak als uit hout gesneden het hoofd trots rustend op de slanke hals de armen elegant gebogen wacht de ballerina op de eerste klanken die haar gracieus tot leven brengen Sierlijk verheft de ballerina zich voor een sprong, bevallig draait zij een pirouette een eenheid vormend met de muziek Los van de aarde, los van zichzelf fragiele…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij zoekt naar zichzelf verborgen in klei hij vindt en hij vormt de uitkomst is zij hij zoekt naar de kern van naakte bestaan hij kneedt en hij drukt zo zal zij ontstaan.…

Bespottelijk uitgedoste graatmagere trienen Zwart kijkend en vreemd lopend Bijna struikelend over hun eigen benen Daarna de homofiele mode-kunstenaar Die zogenaamd bescheiden en verlegen Maar in werkelijkheid strontverwaand Ook nog even het podium ophuppelt Niets zo erg als een haute-couture modeshow…

Salvador Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind…

Des dichters hoofd gelijkt een warre winkel als Malle Pietje's uitdraag-galerij. Er ligt, hangt, staat, zweeft, overal versprei de rommel, die geen rommel is voor Sinkel Hijzelf weet alles heel precies te vinden hij slaat dezelfde zaken in het klein in vijf dimensies op in 't magazijn van zijn interne fotolabyrinten Ik loop al tastend,…

De dromer in het dichte woud droomt luchtkastelen eeuwenoud de zanger zingt benauwd noten zonder inhoud De danser danst zijn wals maar de blues klinkt te vals de schilder vangt de kleuren maar mist nog steeds de geuren En de dichter droomt voort woorden als toevluchtsoord zinnen veelzijdige draden langs zwaarbeladen paden en de…

De Schreeuw van Verdriet Ontwikkelde zich Na de roof De Schreeuw van Angst Ontstond op hetzelfde Moment De Schreeuw van Pijn Verzonken in Zijn as Edvard Munch. Grootste Kunstenaar van Noorwegen. Zonder snobisme Beïnvloedde enorm De Moderne Kunst In 't bijzonder 't Expressionisme…

Ik laaf mij aan de vele woorden Die stromen uit mijn hersenspinsels Samen verbind ik ze in akkoorden En schrijf ze op als papieren verzinsels Mijn woorden laat ik zwierig dansen Voor de ogen van een menig lezer Het zijn vaak geschreven kansen Maar ook soms dienend als genezer Ik luister naar mijn ongeschreven taal Die woorden zijn nog ongeboren…

Deze tentoonstelling van talenten een permanente-, elke week een afgeronde opdracht: het verkoopt niet wél reageert een enkeling met een beleefde weigering een kunstwerk in huis te halen de kunstenaar gaat door met de gekleurde woorden totdat één aangesprokene tot aankoop overgaat en zo verstrijkt de tijd die hij, de kunstenaar, met…

Altijd onderweg op zoek naar iets jouw hart in je lied in dienst van het publiek dwars tegen de stroom in onbuigzaam voor verlangen onvoorwaardelijk reis jij met mij mee stroomt door mijn bloed op de cadans van jouw lied…

Als ik eerlijk ben: Noem mij maar een barbaar. In elk modern museum, krab ik flink in mijn haar. Ik begrijp er niks van, die witte kale muren met hier en daar wat rommel, maar dan wel hele dure. De suppoost waakt streng, en hij staat steeds paraat om snelsnel in te grijpen, wanneer je hardop praat. Ligt iedereen te slapen dan? Ik word alvast…

driehonderd jaar geleden ben ik ontwaakt en de schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan…

Wat het voor moest stellen was niet te zien, een verzameling sloopafval bij elkaar misschien. Echter de kunstenaar was geraakt in zijn ziel toen een bezoeker ontdaan tegen hem uitviel: "hier wordt de echte kunst mee vermoord!" Waar de kunstenaar gekrenkt op antwoordt: "vind je het niet erg als ik dat verwerp, want kunst is het verhaal achter…

Mooie bochten kronkelde haar lichaam Met één arm en toch nog evenwichtig Haar figuren waren ook bedachtzaam Voor publiek dus helder en doorzichtig Meer dan duizend handen klapten samen Op hetzelfde ogenblik bevlogen Open monden die haar overkwamen Allen waren even opgetogen Welke woorden klinken als haar bochten Hebben harmonie met wat…