Alle inzendingen over kunst

Het lichaam strak als uit hout gesneden het hoofd trots rustend op de slanke hals de armen elegant gebogen wacht de ballerina op de eerste klanken die haar gracieus tot leven brengen Sierlijk verheft de ballerina zich voor een sprong, bevallig draait zij een pirouette een eenheid vormend met de muziek Los van de aarde, los van zichzelf fragiele…

een dorp is een cirkel met de hand rond een kerk getrokken; een duif is een zeer eenvoudige luchtledige lijn op een dak; een voorjaar maakt natte vlekken op het papier van de lucht; en kijk, dit is pas werkelijkheid: straks laat ik het regenen op mijn gedicht zodat het uitvloeit tot een akwarel van doordrenkte, onleesbare woorden…

- en ik creëer - zelfs perfectie beseft zijn kwetsbaarheid cirkelend in verlangen naar onhaalbare doelen vluchtige inspiratie bindt zich aan zuurstof ik teken met gebroken schrijfgerei explosies in schetsen van imperfectie tijdloze secondes verzinken in diepgang mijn tegelvloer vervormt perspectief ik kan slechts vallen in zwaarteloosheid…

Tegen de angst. Al wat ik schrijf weerstaat mijn wanhoop, elke zin waaraan ik ademloos begin jaagt mij de stuipen van het lijf. Want op papier ben ik niet bang. Hier gelden vastgestelde wetten die mij uit razernij ontzetten en redden van de ondergang. Kunst zet het leven naar zijn hand, brengt het terug tot dunne lijnen die zich, tegen…

Hij zoekt naar zichzelf verborgen in klei hij vindt en hij vormt de uitkomst is zij hij zoekt naar de kern van naakte bestaan hij kneedt en hij drukt zo zal zij ontstaan.…

Bespottelijk uitgedoste graatmagere trienen Zwart kijkend en vreemd lopend Bijna struikelend over hun eigen benen Daarna de homofiele mode-kunstenaar Die zogenaamd bescheiden en verlegen Maar in werkelijkheid strontverwaand Ook nog even het podium ophuppelt Niets zo erg als een haute-couture modeshow…

Salvador Dali Venus delen ongevraagd geleend in vlakten bergen versteend Zie ik dat haar ogen links onder mij beginnen te bollen De vinger dwingend binnen gaat zoekend rond te tollen Dan knekels van het zwarte paard steigerend staat op hollen Onderga ik wereld van surrealisme indringend gericht Zo ik weer verward exit treed verblind…

Des dichters hoofd gelijkt een warre winkel als Malle Pietje's uitdraag-galerij. Er ligt, hangt, staat, zweeft, overal versprei de rommel, die geen rommel is voor Sinkel Hijzelf weet alles heel precies te vinden hij slaat dezelfde zaken in het klein in vijf dimensies op in 't magazijn van zijn interne fotolabyrinten Ik loop al tastend,…

De dromer in het dichte woud droomt luchtkastelen eeuwenoud de zanger zingt benauwd noten zonder inhoud De danser danst zijn wals maar de blues klinkt te vals de schilder vangt de kleuren maar mist nog steeds de geuren En de dichter droomt voort woorden als toevluchtsoord zinnen veelzijdige draden langs zwaarbeladen paden en de…

De Schreeuw van Verdriet Ontwikkelde zich Na de roof De Schreeuw van Angst Ontstond op hetzelfde Moment De Schreeuw van Pijn Verzonken in Zijn as Edvard Munch. Grootste Kunstenaar van Noorwegen. Zonder snobisme Beïnvloedde enorm De Moderne Kunst In 't bijzonder 't Expressionisme…

Ik laaf mij aan de vele woorden Die stromen uit mijn hersenspinsels Samen verbind ik ze in akkoorden En schrijf ze op als papieren verzinsels Mijn woorden laat ik zwierig dansen Voor de ogen van een menig lezer Het zijn vaak geschreven kansen Maar ook soms dienend als genezer Ik luister naar mijn ongeschreven taal Die woorden zijn nog ongeboren…

Deze tentoonstelling van talenten een permanente-, elke week een afgeronde opdracht: het verkoopt niet wél reageert een enkeling met een beleefde weigering een kunstwerk in huis te halen de kunstenaar gaat door met de gekleurde woorden totdat één aangesprokene tot aankoop overgaat en zo verstrijkt de tijd die hij, de kunstenaar, met…

Altijd onderweg op zoek naar iets jouw hart in je lied in dienst van het publiek dwars tegen de stroom in onbuigzaam voor verlangen onvoorwaardelijk reis jij met mij mee stroomt door mijn bloed op de cadans van jouw lied…

Als ik eerlijk ben: Noem mij maar een barbaar. In elk modern museum, krab ik flink in mijn haar. Ik begrijp er niks van, die witte kale muren met hier en daar wat rommel, maar dan wel hele dure. De suppoost waakt streng, en hij staat steeds paraat om snelsnel in te grijpen, wanneer je hardop praat. Ligt iedereen te slapen dan? Ik word alvast…

driehonderd jaar geleden ben ik ontwaakt en de schare bewonderaars heeft mij beroemd gemaakt mijn meester had mij snel vervaard' ik rust nu op linnen heel bedaard in drommen komen ze voorbij stappen naar voren en weer opzij lopen wat naar achter kijken schuin omhoog en ik berust zonder knipperend oog ik kijk ze onbevangen aan…

Wat het voor moest stellen was niet te zien, een verzameling sloopafval bij elkaar misschien. Echter de kunstenaar was geraakt in zijn ziel toen een bezoeker ontdaan tegen hem uitviel: "hier wordt de echte kunst mee vermoord!" Waar de kunstenaar gekrenkt op antwoordt: "vind je het niet erg als ik dat verwerp, want kunst is het verhaal achter…

Mooie bochten kronkelde haar lichaam Met één arm en toch nog evenwichtig Haar figuren waren ook bedachtzaam Voor publiek dus helder en doorzichtig Meer dan duizend handen klapten samen Op hetzelfde ogenblik bevlogen Open monden die haar overkwamen Allen waren even opgetogen Welke woorden klinken als haar bochten Hebben harmonie met wat…

Guttegutgut laat zich gaan naar plekken waar nog geen pleisterplaatsen slechts ongebaande wegen wildpaden met afgeworpen huid ritselend in de struiken In de modderige oever sporen van een faun het water draagt een blauw afgeworpen kleed de wereld gaat niet aan vlijt ten onder slechts aan kreten van genot…

Stil, verkild in ochtendgloren staan gevels blikken te bekoren. Ze tonen ieder hun gezicht in statigheid en hun gewicht. Geur vertelt per deur verhalen. Passanten moeten tol betalen. Ramen geven slechts een vluchtig zicht. Generaties hier zijn voor het geld gezwicht. Bomen dromen langs de grachten. Vogels zitten op de zon te wachten, die…

Een pianist met fraaie aanslag. Kreeg van de fiscus als cadeau. Geen applaus, wel heel veel aandacht. Maar dat vond hij maar zo, zo. Hij kreeg een boete opgelegd. De fiscus zei: u speelde zwart. Hij vond dat echter niet terecht. En ontkende dus glashard. ‘Ik speel op 88 toetsen. De een is zwart, de ander wit. Het valt echt niet te ontkennen…

Wit, spierwit mijn blad en koud mijn pen hoe kan ik mezelf vertellen, dat ik geen dichter ben. Groot zijn mijn gedachten, en alles daarvan is waar zielepijn verzachten.... ach, kon ik dat maar. Soms ben ik echt wanhopig, daar ik geen dichter ben en dat ik slechts heel simpel rijpjes schrijf met deze pen. Oh kon ik toch perfekt beschrijven…

De schilder werd geïnterviewd Zijn atelier was leeg Het vragen van de journalist Was zinloos, want hij zweeg ‘Waarom zijn al die lijsten leeg? Waarom is hier geen kwast?’ De krantenman werd vreselijk kwaad En zijn besluit stond vast ‘Geen letter krijgt die etter hier Die zwijger in ‘t kwadraat Geen lezer’, dacht hij, ‘laat ik weten Dat…

ik ben jouw beeld aan het houwen uit de ruwe rots die jij eens was zag de branding waar de golven aan je vraten het strand waar jij in onbegrip en stilte bent verzand ik weet je wispelturig vurig als je door mijn handen gaat ik moest je splijten om naar de aders in je hart te kunnen kijken ik beitel je tot vrouw polijs met liefde…

je woorden zijn geboren je liefde prenataal ik mocht bij je ontsluiten je was niet meer te stuiten opende verbaal je lach wiegde mijn zinnen voeden kwam van binnen lente dartelde terwijl de stofen in het frisgroen buitelden en tegenspartelden we groeiden zomer in een warm samenzijn je nam de zon en zee we dichtten waarheid in de…

ik zie de hemel opengaan wat wolken dwalen langs het blauw en lossen op ik voel de zon en wind waan me weer een kind op eindeloze vlaktes muziek waait zacht langs strijk van wat violen ik vang met lach je melodie we dansen hitte van de poesta's en wijken later uit naar permafrost van toendra's nu gaan we lente brengen in…

je handen dwingen niet maar koesteren de klei waarin je vloeiend lijnen zet die leven baren ze waren er al in gevoel maar scheppend gaf jij ze hun kracht en doel modelleerde zacht je evenbeeld langs romp en been heb je haar wanhoop weggestreeld je vormt en stilt het ogenblik schikt het lange haar in een blauwe strik van droevenis…

ik zag de maan heel helder staan aan de mij bekende hemel maar ik wist dat juist door lichte mist mijn zicht op jou teloor kon gaan ik droomde je in vol ornaat een rode opkomst in een prille nacht om dan in hoogte feller te gaan schijnen ondanks het klimmen lijk je te verkleinen je straalt geen zorgen die tot morgen moeten wachten…

het was een groot probleem drie nachten heftig copuleren voordat de maan op een bevruchting scheen in stilte werd geluid geboren de stemmen zijn geschoren voor de bevalling van het woord persen met een rood gezicht het ingehouden schreeuwen vraagt om verlossing van gewicht hier is dan het gedicht u mag het nu gestalte geven door het…

het eerste onbegrepen hete vuur is aarde, vorm en inhoud in de kiem een wacht voor weerklank tot het laatste uur veel te veel schatten blijven anoniem uit dove chaos komen onverwacht hogere bergen aan het oppervlak een ordelijke glorie, stil gedacht beheerst bewuste daden met gemak en nergens fluiten vogels identiek gelouterd door het zingen…

Daar sta je in de zoom van het park Je kleur is zo intens volmaakt Spierwit in glanzend transparant Je guitige ogen laten zich dwalen Langs de mensen die bij je stilstaan Wetend dat ze je bewonderen Daar sta je in de zoom van het park Het late zonlicht gloeit over je schoonheid Je laat je koesteren in beeldend wit Je handen zouden willen…