Alle inzendingen over welzijn

Doorzetters hebben een lange adem een rechte rug plezier in het leven waar voldoening vaak een feit is. Als na lang en grondig werk de finish is bereikt hebben ze zich geestelijk en wellicht ook materieel verrijkt. Met de rust en ontspanning in het hoofd doen ze wat ze zichzelf hebben beloofd.…

ze schuifelt gekromd handen vertekend door tand des tijds langs deuren met verscholen verleden eindeloze linoleum gang startbaan naar de dood…

Onze oude eikenboom zit in de nesten Mochten in grijs verleden kinderen hem pesten Beklimmen en langs tere takken aan de buitenkant Pijlsnel afdalen uit de top en landen in het zand En aan de sterkste zijtak onderaan had men onbevangen een schommel voor hem pijnlijk opgehangen Als kind deed ik die oude eik ook menigmaal zo zeer Met mijn…

ze heeft alles al geprobeerd lijm, mes en scheerapparaat maar de bikinilijn weet van geen wijken deze dame zal aan haar stoppels bezwijken als ze haar best doet heeft ze een streepje voor maar gladweg verdwijnt haar snoet in de dame met de baard…

Dan fladder je met te kleine vleugels onderweg naar de volgende stop waar je hoopt wat te kunnen groeien was je althans nog niet gevallen of verstrikt bungelend in het levensweb…

Haar handen teder samengevouwen in volmaakt verdriet we huilden de nacht in ongeloof gedwongen te zien en tasten vergeefs naar de ongrijpbare pijlers Het woord verdoezelt in verborgen taal synoniem aan het einde nu zichtbaar in een schrikbeeld De tranen echt van zilver in een intens verlangen naar overleven De vaag geëtaleerde gruwelen…

de oliegevulde radiator verwarmt mij bij katers en poezenkind snorren als een ouderwetse kachel eelt op mijn linkerschouder heim weet de papieren kolenzak, gevuld met glimmeringen.…

Lees jij nog de laatste uren die schoonheid vormen in gracieus licht een hand schraal de winters voert laat kelken sluiten in gevangen vorst de wereld weent om afgestorvenen verkwisting van het goed naar kwaad verschrompeld is reeds de rauwe aanwas broed zal allengs lijdzaam verscheiden gedoemd zijn zij die kwistig smeden een kort vermaak…

zich scherp bewust van onhoudbaar verlangen geniet hij intens van zijn harde zijn in extatische verwachting blijvend voelt hij zijn opgerichte spanning zijn verhitte ogen glijden langzaam wit als hij vergeten verzinkt in een zwoele extase doordrongen van zachte huivers ontkromt zich telkens zijn glanzende rug daarbij zweet tot damp bewegend…

Verdwaald in eigen cryptogram gewond door de scherpe randen van de chaotische puzzelstukken die het leven ons soms voorzet kun je slechts blijven zoeken naar de zin die cryptisch lijkt of praktische oplossingen van kleine eeltige stappen naar een zinvoller geheel maar soms gehuld in harnas vechtend tegen windmolens die raadselachtig…

ik zing hoog en laag ochtend gestemd schor en traag rokerig geremd kort is mijn woordje gooi het vandaag op een accoordje ik heb mij verlaagd het is nu het gemak dat mij behaagt doe toch mee in dit streven al was het maar voor even…

waar drukte noch haast gehoor meer vinden zweef ik eenzaam over groene dreven glinsterende sloten en golvend riet nestel ik in takken en zachte twijgen koester het zwijgen in vacht en ziel…

steeds vager nu steeds vaker nu vlucht continu voor dit lege bestaan rekeningen afwijzingen en geen enkel zicht op evenwicht op overzicht laat staan inzicht steeds vager nu steeds vaker weg bang ben ik continu…

Ik wil het leven leven Zeven gouden plakken Wil ik pakken Op de spelen van 't vertier Ik wil het leven leven Zeven fraaie vrouwen Wil ik trouwen Fraaie vrouwen van plezier Ik wil het leven leven Zeven lange nachten Wil ik smachten Dichten op het schoonst papier Ik wil het leven leven Zeven dochters en zeven zonen Die voor altijd…

Dit is een opgeruimd huis. Alle troep is in de kasten gesmeten. Ik zie niets meer liggen. Dus ik hoef niets meer op te pakken. Nu weet ik ook niets meer te liggen. De leegte en de chaos zijn compleet.…

Terwijl jouw ogen mijn lichaam uitkleedden trok het leven een wissel langs perron en spoor vijf bus na bus na bus na bus was dit de enige reis zonder vertraging jij kwam thuis jij wel…

adrenaline stuwt mij op, ik ben de vaart der volkeren aderen kloppen mij de keel, waardering en leescijfers zijn mijn deel en dat wil ik dus godverdomme niet (sorry Trijn) ik wilde alleen maar dat u mij mijn waarde liet…

Sneeuw thuis om me heen Geen vreemden in de buurt Het is daarvoor te glad, te guur De zachte wereld van de vlokken In de haard het hout in blokken Met blauwe tongen, de heilge geest En knetterend gespat, gesis Nu weet ik weer hoe ‘t is geweest Ja, hoe het voelt wat veilig is Zo was het vroeger, naar ik denk De stilte van de nacht De sneeuw…

hoe krijsende meeuwen elkaar bevechten om elk stukje brood hoe ze lijken op mensen die nooit van delen hebben gehoord…

Het is niet goed zolang het beter kan, en daarom streven wij altijd naar meer. Zolang wij dat herhalen, telkens weer, vergeten wij om te genieten van. Wij houden rekening met iedereen, en zijn niet gauw tevreden of content, maar vraag jezelf een af wie dat je bent, en zeg in plaats van altijd ja, eens neen. Het heeft geen zin te streven…

Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard. Geen oorwarmers, geen wollenmutsenweer, anijsmelk, boerenkool en open haard. Wanneer keert huiselijkheid met glühwein weer en wordt er weer gesjoeld en ook gekaart? Waar zijn de strenge winters van weleer nu ons klimaat in zachtheid is ontaard? Wat is er loos…

In ons waterrijke vaderland, Met een groot tekort aan zand, Steken struisen netjes op een rij, Hun koppen in de vette klei, Ook dat werkt natuurlijk voor geen meter, Maar wat moet een struis bij gebrek aan beter? Een hele struise struis kwam toen voorbij, Bekeek die konten op een rij, Zij wilde hier geen tijd verliezen, Miste zuiver zand…

Ondanks het grijs, de zon komt op weer bewezen wat gisteren hypothese daarover praat ik niet en verzin het grote zwijgen, dat valt Jij gemarmerd Jugendstil betovert op de bank waarop ik lig het licht dat aarzelt aan jouw buitenkant parelmoert en opnieuw verdicht Jij kraakt, geeuwt de toekomst uit weet mij kijken met ziel en lijf…

korte dagen lage zon de uren licht te snel voorbij te vlug verdwaald in winter-lange schaduw te vaak verloren in schimmenspel van nooit vervulde dromen en toch wie durft te dromen en daarvoor gaat zal als vanzelf ontdekken dat zo geluk ontstaat een gezond, gelukkig en droomrijk 2006 toegewenst…

Neem me niet kwalijk sprak hij maanden heb ik gezwegen de laatste zoete druppels uitgeperst mijn bloed smaakt bedroeft Op de geschilferde schaal ligt vers fruit geplukt van bomen waar vogels nestelen waar ik met gekruiste armen kan rusten tegen het schors en dorst zich laat lessen Laat me spreken te lang heb ik mezelf verzwegen.…

het schemert al als ik slenter door smalle stille straten dat doe ik wel vaker dan hoef ik even niet te praten ben dan in mijzelf ik ben dan genoeg vertoef zo in mijn wereld het is mijn hart dat daar naar vroeg niet dat ik zo diep ga of iets moet beslissen het is gewoon de rust die ik heb moeten missen zo maar alleen zijn…

neem mijn hand, wees niet bevreesd als ik trek door levende velden met voelende bossen rondom vaak is een mens teveel bedeesd zich als delende, roepend te melden ga mee, ik leid je naar mijn fantasie, over de kwetsbare ziel zoals jij en jij daar, in de diepte van mijn ervaren bloeit de tuin in strelendend kleuren, zij aan zij…

het is nog vroeg als de nacht eindigt en de uil van het donkere licht voor mij uit zweeft naar de blauwe fontein waar druppels schitteren in vlagen van de stervende maneschijn door knarsende kiezelstenen schuifel ik naar de bank gelegen aan het pad langs de waterpartij hier zet ik mij neder en zie de dag traag ontvouwen met…

in dit moment van eeuwige stilte waar vogels zwijgen en mijn hartslagen zich rustig aan elkander rijgen vertoef ik in tederland met zachte tonen van een fluisterende wind ervaar het warme zand onder mijn blote voeten en valt de rust mij toe verdwijnt al het moeten dit voortschrijdend genoegen van geluk en zaligheid doordrenkt…

nog voelbaar, bij elke stap langs de blauwe reiger die geduldig naar het water loert onder de milde zon die glanst op het rimpelloze nat voorbij de vrouw die me vriendelijk groet hier vaak de eenden voert zomaar een moment van simpel genieten van klein geluk op het pad van alledag…