Alle inzendingen over tijd

Een jaar trok aan mij voorbij. Van het oude zeer maakte ik mij vrij. Het nieuwe levensjaar plaatst mij onafgebroken in het licht van de hoop door haar in mij ontstoken. Een jaar trok aan mij voorbij. Van binnen uit vormde zich er een levensring bij. Ik ben die levensboom aan wie het groen is ontloken; in wie de levenssappen van het nieuwe…

wat is dichten meer dan een hoeveelheid aan loze woorden op papier zetten je weet immers maar al te goed dat het morgen vervlogen kan zijn wat echt blijft zijn flarden van mooie tedere zinnen die de dichter heeft geëtst in de bundel van onvergankelijkheid…

Mijn werkdag begint meestal hier, in bad. Drijvend zet ik mijn dromen om, in ideeën en in plannen. Daarna kleed ik me kleurig aan, en bezoek een koffietent. Daar ontspan ik wat. Voorbereiding is het halve werk. Nooit begin ik met haast en spoed. Compleet geluimd begint mijn dag, pas goed.…

't Open roosje, rijk van blad, Zei aan 't nog gesloten knopje, Dat aan 'tzelfde steeltje zat: Zie eens, dik onaartig propje, Zie, hoe luisterrijk en schoon Sprei ik al mijn schat ten toon! - 't Knopje zweeg en hoorde 't aan; Maar de middag kwam haar wreken, Deed haar boezem opengaan, En de volle roos verbleken. Hoop en dartelend…

Een eeuwigheidsmoment het zomaar stil bewust worden van vrijheid als we de tijd passeren waar we zo vaak slaaf van zijn…

Op de grens van twee seizoenen zag ik het eerste levenslicht. De zomer maakte plaats, met planten die nog bloeiden een eerste blad getooid, met goud en licht. Geen wolkje aan de lucht, geen wind geen regen de eerste storm, die in stilte hoorbaar was. Hoorbaar waren ook, de laatste warme dagen als stemmen die zongen, het lied van de dag.…

Oud, dat worden we met goed gedrag, dagen tikken eender weg, die malen niet om nog een dag. "haal eruit wat erin zit" of "carpe diem" is er ook zo èèn, van die dooddoeners, quasi intellectueel prijkend boven een kont. Nou, ik heb de dag ter handen genomen, heb haar uitgelepeld, kaalgeplukt, maar lege uren en minuten was alles dat…

als ik in de dood het verderf niet kan vinden en klokken luiden verdoemenis dan weet mijn oude jas dat de huid geborgen is in een vals gelaat patronen liggen stil te wenen tegen de werkelijkheid waarin ze zijn gelegd, het zwart overheerst het rectale brein dat van onrust zich bevuilt met dagen die schrijnend het lot willen bepalen toch…

dwars door het duister ligt een steen ter hoogte van de afdruk in destijds deze ruimte bespaart geen zwaarte- kracht, deze vogel vangt geen kat zo gaat er een steen aan elke dag voorbij, die ingesneeuwd en vergeten daar al lag voor het ochtendgloren en zal blijven liggen tot na de dood…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

loop tot waar een stenen muur u zal keren, vrees de koude niet die is maar zo dun als een spiegel van de hitte, overbrug de afstand die niet valt te dichten, vergeet de cijfers, de wijzers, het uur de fragmenten van een verwaaide tijd, het geritsel in de marge, voel het kraken van uw botten, het knagen aan het vlees van uw geest…

het was de wind waar je ooit van hoorde strelingen van wat nog komen zou ze lachten als glinsters op water tussen de kruinen van de toekomst bewogen de jaren stormen had je in de hand luwte opende een meer om op te blijven en van het dwarrelen van de vogels dacht ik kon je leren…

Ik zie honderden bruine belletjes, waarin aromatische geuren wonen. De belletjes glinsteren en versmelten, voordat ze samen op reis gaan, door mijn neus en langs mijn tong. Ik sluit mijn ogen en drink aandachtig, totdat ik langzaam koffiedronken word. Ik waan me in het Ethiopische bergland. Genieten van koffie voelt als reizen, naar een…

al veel eerder maar ook later hadden wij de illusie laten varen we gingen de tijd stoppen, alle rivieren verleggen, de zee bevloeien onze gedachten herschikken de schrijver leren brood bakken het bleef bij machteloos rommelen bij morrelen aan de machine de eeuwigheid of het niets maar wel de moeite waard…

ter hoogte van het middaguur stopt de tijd met tikken tot diep in het tegenlicht met sprakeloze woorden aaneengeregen tot buiten zinnen, met vaste intervallen verstommen de stemmen en verstarren de stormen zodat alles bij het oude blijft zonder dat de avond valt…

Ik spin mooie herinneringen in het weefgetouw van mijn brein en weef ze tot een prachtig web waar ik later profijt van heb tot het eind van m'n zijn…

aangekomen aan de rand van het stille leven kijken we ontroerd naar de dans van de spreeuwen in de schemering opgetild uit onaanzienlijkheid waaiert de zwerm uiteen verdicht om dan weer open te vouwen bestaan in geleende tijd vanwege elkaar in de stilte schuilen we boten varen aan ons voorbij wie zal ons in verlatenheid kennen onze…

het kan even duren geduld is niet gehinderd door haast doch schatplichtig aan een geheugen van grachtwater; slechtziend en doof nee, dan de heldere beek die eindeloos woorden herhaalt, de letters spelt tot in omgewoelde grond, een verzande oever. Het graf blijkt geruimd ooit, bij het zilverlicht van de spade op een doordeweekse morgen…

Hij is niet gelukkig nu langzaam na jaren voorbereiding zijn handen de bedolven stad bevrijden. Kranten en vakbladen zullen over zijn vondsten juichen - maar hij is niet gelukkig. Oude vormen van wanhoop, de resten van het leven dat hij aarzelend blootlegt, vullen zijn hart. 1200 jaar voor Christus sterft hij dan bij de verwoesting van…

Wij mensen die wonen in ons eigen tijdperk voelen ons daar al soms zo onbeduidend klein toch is het beter er te blijven en niet steeds je tijd vooruit te willen zijn…

Ik hoor verstrijken van de tijd, in het fluisteren van de bomen. Ik zie ontelbare kiezelstenen rollen, tijdens voetstappen door het grind. In het rollen en het fluisteren. In het kloppen van mijn hart. Daarin proef ik eeuwigheid.…

de leilinden, windbrekers van het eerste uur verankerd in boerengrond de eindeloze korenvelden de kleine boerderij de grote graanschuur erachter uit het landschap gewist de blaffende hond aan de ketting de kakelende kippen op het erf de altijd kraaiende haan het getjilp van mussen onder de dakpannen de gewortelde boer op klompen…

Doezelen en dwalen Niet wakker willen worden Niet willen omkijken Naar dat wat er niet meer is Hoofd voelt vol en leeg tegelijk Vol met cognities en verlangens Leeg qua niveau van energie en vreugde Omdraaien en weer wegzakken Soms gelukzaligheid Heel even op gaan in dat moment Vliegend naar de oneindigheid Naar een wereld zonder betekenis…

Zeven dagen in een week, Een wachten op de dood. Geen dag krijg ik te veel. Tevredenheid is mijn brood. Wat zal mijn leven zijn? Zeven dagen zonder pijn? Het lijkt een illusie zonder Wet. Een continue strijd kent Geen verlet. Maandag, dinsdag gaan nog wel. Op woensdag is het beter dat ik Verder tel. Donderdag's kijk ik Even achteruit…

Ons einde is nabij. Terminaal leven wij allemaal. Een paar dagen of een mensenleven. Voor onze aarde is dat niets. Voor een mens duurt een leven even. Waarom leven wij alsof even eeuwig is? In sleur, in verveling of lusteloos? In angst of in beven? In oorlog, in haat of altijd boos? In anderenverwijt of in zelfbeklag? Geniet toch van…

Toen het eerste zilvergrijs zich toonde wist hij, mijn zomer gaat voorbij. Een bladzijde wordt nu omgeslagen een nieuw seizoen, het is nabij. Een nieuwe tijd, met mogelijkheden het nieuwe pak, zowaar al klaar. De eerste posthoorn schalt van verre straks bent u méér, dan vijftig jaar! Het eerste voordeel komt al naar u toe en komt tot u…

Geplaveid in het labyrint van ons brein bewaren we mooie herinneringen ook het verdriet en de pijn omdat ze deel uitmaken van ons zijn soms komen ze in duizenden gedachten naar boven als een duveltje uit een doosje en gaan gepaard met een traan want gedachten slapen nooit ze reizen een leven lang mee tot het eind van ons bestaan…

door hoe het nu is zou ik bijna vergeten hoe het ooit was en nooit meer zal zijn door hoe het ooit was ben ik bijna vergeten het leven je gaf er nooit meer zal zijn doch mijn hart dat herinnert aan liefde die blijft en het vergeten gemis dat er altijd zal zijn…

Zoals de dag begint, met de opgang van de zon, zo begint ook mijn leven. Dagelijks, elke dag opnieuw, besef ik dat mijn leven eindigt, maar vandaag opnieuw begon. Zoals de dag eindigt, met de ondergang van de zon, zo eindigt straks mijn leven.…

Hoe volmaakt goed is hij die veranderen moet? Dat hij van haar houdt zegt zij moet uit zijn daden blijken en stelt zich op zoals een boom die als men haar doormidden zaagt en tellen kan het geheim van de tijd prijsgeeft en de waarheid van geschiedenis…