Alle inzendingen over lente verlangen geluksgevoel

Op het signaal van de hoofdvogel, de bontgevederde, wipten ze allemaal uit hun winterverblijven. De bomen waren nog kaal maar de lucht hing plots vol lentegeluiden. Mijn winterogen gingen open naar de krokusjes blauw en geel in de nog slaperige tuin. Maar de kinderen dartelden reeds door het gras, zij rolden juichend tot voor mijn…

Zachter er leeft weer warmte tussen oude bladeren schuilt een kleine bloem switi lobi…

Winterwol ruit van het warme lijf, wordt afgeschud als de laatste sneeuw, niet meer nodig nu het lente wordt, en zonnestralen prikken in het vel. Hele tapijten kunnen geweven, van overtollige vacht of haar, liever buiten toch dan binnen, overuren maken stoffer en blik.…

vanzelfsprekend je moet het niet alleen weten dat er leven in de bomen schuilt je kunt het zien zegt ze en zij kijkt al zo lang iedere dag opnieuw leren kijken en jezelf bestraffend toespreken als je overal net aan voorbij gaat als het gebeurt het alloude nieuwe niet triomfantelijk maar gewoon omdat het onvoorwaardelijk vertrouwt…

De lente heeft vandaag geen enkele aarzeling om de deur van de winter verder te sluiten. Maar de donkere wolken in de verte nemen eerst nog even de vrijheid haar overvloedige water te schenken aan de gouden rivierstroom heel ver aan horizon.…

ochtendlucht zweven lichte klanken lieflijk, helder hoog als blauwe regen ranken kringelen zij omhoog over het stille water suizelt een lentewind bespeelt de lange stengels van het riet, en zingt zacht deinend, een wiegelied hoe zoet vlijt de zon zich rond de ranke berkenboom speels zijn de jonge katjes hangend in de groene kroon als gele lente…

kleuren en bedwelmende geuren die zintuigen strelen als de lente komt en haar kleed straks jubelend en in schoonheid weer draagt zijn de sluiers van de winter verjaagd dan siert ze de aarde in weelderig groen met bloesem en bloementooi O, lente kom Want je bent zo mooi…

Buiten lonkt een lente zal hij ook in mijn hart kunnen ontluiken?…

langs de koude deuren van een winterdag danst lentelust haar onbevangen dromen; buitenbeentjes spelen mee nu zelfs de knoppen trager openen vergeet ik, dat het naseizoen al ouder tussen bomen zweeft, er leeft al zoveel meer dan dagenlang geleden moegestreden huilt de wind een klaaglied voor mijn zomerkind morgen, als de zon verschijnt…

weet ik weer ja, dat is het wat ik wil de geur van natte bladeren of vers gemaaid gras parfum naturel zo als het in wezen bedoeld was en kleuren zien rijpen van groen naar wonderlijke tinten groots en onnavolgbaar eigen -terwijl huid en haar immer meer vertoeven in het aangeboren najaar- maar ook het moet gezegd groeit een verlangen…

de tafel is gedekt met fris laken groen kopjes klein, staan tussen madelievenzoen te pronken in krokuskleur worden door de zuiden wind gevuld met lentegeur terwijl de schemering aan de winternacht het teken gaf " wij moeten gaan" toen ben ik opgestaan om de lente te begroeten ik wist wel dat je langs zou komen verlangde naar je…

zoemt de hommel tastend de struikjes af naar voorjaar vliegt de spreeuw gedreven heen en weer met takjes in de snavel kwetteren de meesjes schel en fiet de nestdrang rond wil ik je naam schrijven in de blauwe lucht mijn lief…

er zaten buizerds langs de weg hun lichte buiken vingen zon, de snavels leken scherper nu ze zacht met bomen spraken het voorjaar had veel kou begraven, maar op de grond viel nog een grauwe waas en waar de autoweg voorbij kwam riepen raven dat vandaag al over was we reden sneller, toen een stormkraai wind verwachtte thuis in de zachte…

tijdens volle maan werd de winterkou beknopt door nieuwe lente Elinora, 21 maart 2011…

Welkom, lentezon, jij, liefkozing van boven, eindelijk, maar toch.…

Hartstochtelijk lief als het zaad zich een weg baant door je schoot het lichaam nog na praat van ijver schaduw je van je naaktheid beroofd gerieflijk bloot de dadelijkheid verpakt wat de gelegenheid bood mij ter aarde smakt als m'n zaad zich een weg baant door je schoot cellen als verborgen goden aan je lippen het fluwelen zand van warme…

Zij draagt het voorjaar in een hart dat zingt van zomer, zoals vogels, klein en kwetsbaar, zoals sneeuw smelt in haar handen, uit liefde voor het leven dat aan kracht en kleur gaat winnen, strooit zij woorden als bloemen, tovert zachte zinnen, laat het lied van lente opnieuw beginnen en alles ademt ZON!…

de koude ochtend legt een vorstkleed over groen prille lentebloei…

mijn tuin is verrijkt er bloeien lentebloemen zo voelt schaduw zacht…

zonnelicht sterk en standvastig lopen brede passen langs bermen vol geluk het leven plukt en ziet de glans in struikelstenen op de weg keien rollen, vallen stuk op zachte hartsmomenten tussen grassen en wat struikgewassen zwemt de zon haar eigen spiegelbeeld verklaart wat niemand nog verklaren kon…

nu kou de adem nam van zachte bloesems twijfelt leven of ze verder kan, de kille dood neemt kleur uit welig groen de lente wacht alsof ze stilletjes vertellen wil dat uit één nacht geen gram valt te behalen over zeven weken bloeit april in witte jacobsladders tree voor tree beklimt mijn spijt langs bloemen die er niet toe doen…

leen de woorden van de hemel schrijf de wolken met de wind wil weer heerlijk touwtje springen als een onbekommerd kind verf de bloemen op de heuvel tel de mieren in het gras lekker rollen naar beneden brullen kikkers in de plas zoemen bijen om de oren vliegen wilde eenden op worden vlinders weer geboren vrouwe lente loopt voorop…

Op die zonovergoten dagen,…

de zon trilt al in de fonkelingen van wat zoete levenswijn de binnenplaatsen van de lente geven stilaan tijd voor warm genoegen want vroeger, toen het kouder was liep grijs aan beide handen maar nu alles lichter wordt belanden bloesems in de sloot en drinkt geluk een kleine teug vol tastbaar lichte dood en van dat wat we van binnen…

De wind fluisterde dat de zon snel zou komen, regen droop af in mijn dromen dwarrelden kleurige bloemen overal neer op het land als warme sprei over een bed in het prille ochtendgloren toegedekt met zachte hand En in de tuin op de breuklijn van donker en licht werd een jonge bloem geboren, de eerste van dit jaar, ze had…

Je kan de lente bijna ruiken boomknoppen neigen al naar het tere groen alles zal weer ontluiken in bladertaal en lentebloem oogstrelend samengebracht in dat betoverende seizoen…

onze lente begint goed ze verstopt zich tussen tak en blad kleinhoofdig knikt ze, in een tere bloem de rokjes stijfgesteven nog maar toch zelfs een bij heeft het gewaagd haar stugge slippen op te lichten het doet goed zoals het gaat, voorzichtig nog maar toch wijdt een glimlach zich aan nieuwe tijd ze danst subtiel door licht verleid…

In gekleurde tonen schrijft de lente haar symfonie met bloemenpracht en tere tinten groen en ontvouwt ze haar schoonheid met perfectie en in harmonie dit wonderlijke seizoen…

vandaag heel even zon in afscheid van de winter, licht en warm op luwe plekken waar ik even leven kon zojuist heel even zacht gestreeld rond wat viooltjes, paars gerangschikt in een oude pot voorjaar in mijn buitenwacht even glanst wat zichtbaar goud rond korte ademstoten roerloos klampt mijn hart zich vast zodra ik oud en oeverloos…

op een kruising van verre wegen, in de ronding van de moederschoot, komen hemel en aarde elkaar tegen met de rechtheid van een schietlood de zon die aan de oostelijke hemel staat is stabiel als een rivier zonder verhang, totdat hij in het westen ondergaat, dan duren dag en nacht even lang het viel mij op zonder tegenbericht, de loefzijde…