Alle inzendingen over algemeen

jij, eindeloze dagdroom, vereeuwigde tijdzone, niemand weet of jij het zuchten hoort, dit radeloos tikken van een naar adem happend hart mondhoek, waarlangs het water naar beneden loopt kruimeldief, tortelduif blijft deze koektrommel onaangeroerd? jouw stip aan de horizon nachtvlucht over zee al dan niet luisterend oor bladverliezend…

Fluister haar je dromen en ze luistert ook al is het nog zo duister ze zal ze vangen de lichtpuntjes ook al zijn ze nog zo schaars als ze je dan wekt vertelt ze over de lichtjes de dieptepunten ben je snel vergeten tot de volgende nacht…

Telkens onze voeten contact hadden was het weer laaiend vuur Zoenen uren durend smekend oplaaiend en oh zo puur natuur. Picknicken en wandelen, schuilend in dat hutje, drassig nat Hutje werd het onze- mijn weggemoffeld stringetje - bevestigt dat. Toevend in rijpe gras en bovenop genietend van de volle maan Kussend kon ik alles bij je kwijt,…

Stilte het is de stilte die ik schrijf de stilte die zich stil houdt de stilte die in alle rust verdwijnt nou moe, ik ben niet uitgerust de kalmte te bewaren maar sla het op en stop met schrijven het is mijn hand die slaapt…

Wij hebben waarden Wat in ons is Heeft voor ons betekenis We zwijgen Over de stemmen in het land Wij zijn niet links niet rechts Wij staan aan de kant We leven in een cirkel Die we hebben gebouwd om ons heen Wij geloven in liefde In het leven als fenomeen Wij hebben de aarde Zijn uit de klei Wij geloven in waarde dragen En stellen vragen…

stel dat etmalen ophouden te bestaan onverbrande schepen achterblijven stel dat de aarde linksaf zou slaan er geen landen waren om in te lijven stel er was geen heengaan of wederkeren wat zou ik dan nog vragen stel er was niets om te haten of begeren kwam er dan nog iemand opdagen…

Een blad papier te zijn wit halsstarrig wat onder de huid zit gepropt in de keel gesloten in zichzelf Ik trek een horizon met witte potloden wit en maagdelijk ontspruitend uit een wonder gekropt uit mijn lichaam zelfsluitend Halsstarrig teken ik witte V’s vogels in formatie het wit op 't witte landschap komt tot leven de vloed steekt…

De dag breekt aan de nacht kraakt en de maan valt door het zwarte laken ze zakt verslagen met een touw onder de aarde wachtend op een duwtje naar ‘t zenit als het kussen van duisternis weer opgeklopt wordt De zon draait zich uit haar vergeetput op haar zij en werpt haar fotonen in lange linten rond de wereld trekt ze weer binnen en rolt de…

sla de lakens om je heen besta in een tweede huid kan de nazomer zich herhalen? -al herfstig terugbladerend kan een leeftijd zich verjongen mag een toekomst bevriezen? waarom blijft mist hangen geurend naar zachte aarde? verdwaal in geschiedenis vergeet een deken van tijd soms slaan de uren over is het vandaag al gisteren eerder…

je trekt een lijn en alles eronder verdrinkt omdat je niet wist dat je een zee trok onder je hand wind waait niet het zijn driften die uit het zijn kolken als het stil is in het hart de winter hoor je alsnog het onderhuidse kloppen van het ijs schotsend op het barende water en als de gesel voorbij is regent’ slechts assen uit de ransel…

zwart gepoetst lijken ze sprekend op elkaar weliswaar de ene rechts, de ander links in het midden verbonden door een rits met mijn rechter hand gestoken in de één de linker aandachtig verborgen in de ander stond ik plots met handschoenen aan eerste paasdag was ze onverwacht verdwenen geruisloos en blootvoets opgestegen alle nagels voor vertrek…

Volg je eigen pad onderzoek en verwonder leef heb lief geniet en wees blij vergeet nooit je eigen ik en doe ook eens aan wij dan krijg je nooit gedonder...…

In feite zijn er meer vragen dan antwoorden in feite zijn er meer doornen dan rozen in feite zijn er meer mieren dan hopen en in feite is er meer verbijstering dan geloof in feite heeft een aap meer haren dan tanden in feite heeft een mens meer vingers dan handen in feite zijn er meer spijkers dan hamers en in feite zijn er meer slachtoffers…

De mens zit vol van die geplogenheden hij bleef leven uit gewoonte alsof hij in zijn lichaam hing met een kapstok en voetstuk behangen met te zware mantel En van de weeromstuit viel hij om…

ik lees deze regel door mijn ogen, ik lees wat er staat geschreven, ik kan het haast niet geloven, maar ik ga het innerlijk herbeleven, respect....leerden wij in onze jeugd, respect voor een ieder om ons heen, zelfs iemand die nooit heeft gedeugd, liet respect hem of haar niet alleen, toch, toch gaat alle respect veranderen, we moorden…

Je ziet dat bijna niet meer iemand die zich verspreekt en daarna alles ontzegt alleen een luizige sorry tegenwoordig is alles in is schrijven een vensterbank in demi weerklank op het scherm semi inblazing op ‘s anders gedachte luchtig als een blad papier dat doorloopt over tafel door het raam tot in de horizon over de rand dot com Helsinki…

ze legt mij zachtjes neer in een dons van zoete dromen ze streelt haar vingers op mijn wang voor tranen die gaan komen "ik mis je moeke", zeg ik dan maar ik zie je in de bloemen ik hoor je in de wolken die telkens jouw naam vernoemen ik dwaal in warme nevels waar ik jouw schaduw vind droom en zweef nog verder weg in de schoot van een…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

liever, dan, zomaar op het eerste zicht leg ik alles in mijn hand laat ik het bos groeien door de aarde neer te drukken onder mijn handpalmen eerder, dan zomaar de vruchten te plukken verdicht alles zich tot mijn lichaam…

Ik draai me om ze slaapt op haar kussen haar kussen slaapt ook, haar knie heeft een gat in mijn rug geslapen Slaap jij nog? vraag ik haar uitgestrekt wijl ik het gat in mijn rug demp ik stouw een belemmering tussen holte en knie met haar laken ik verwijt haar het slapen achter mijn rug Ik gaap een valse opening in de dag trompe-l'oeil…

Hoe het begint en hoe het eindigt de rode lucht en daarvóór in zwart de lijnen van zijn hand: het probeert een tekening te maken van zijn werkelijkheid, die de onze wordt maar die we maar niet kunnen begrijpen in het licht van de dag. Het is de schilder van brekende kleuren en wij zijn zijn ogen, sprakeloos zien wij alles groeien en verdwijnen…

tijdens een voordracht voor een beslagen spiegel toon ik het achterste van mijn tong ook al beslagen…

Zie d’aarde de benevelde blauwe pupil het getroebleerde hemelsoog zij draagt haar bril voor ons bestwil, breekt het hardste licht in het glas tot een regenboog af en toe trekt ze haar vochtige ooglid dicht met vertoornd hart de overvloedige tranennevel wit en grijs soms crêmezwart, tot haar bloedvaten klaren de iris in blauwwitte levenskoralen…

niets verraadt lichte kwelling daar zijn deze huizen ook niet voor niet voor wonen, voor kerkgang, inpoldering en nergens sanseveria’s voor de ramen wij kennen onze pappenheimers onze extra bloemige eigenheimers nestverlaters, strandplevieren, dwergmakrelen hoe geven we onszelf een plaats lijn 5 stopt bij de juwelier er zijn mensen…

Ik geniet altijd van vandaag Want wat morgen biedt, dat blijft tenslotte een vraag Daarom, kijk ik naar dit moment Omdat je alles van vandaag al kent Je weet immers dat de zon nu schijnt En vanavond weer achter de horizon verdwijnt Wat morgen komt, dat weet je nog niet Alleen is het zeker, dat je ook dan de zon weer ziet Misschien dat hij…

omdat ik mijn dromen niet onder woorden kan brengen wil ik mijn woorden in dromen onder brengen maar dan worden het dagdromen en dat doe je met open ogen terwijl je niets ziet van dat wat er zoal aan je voorbij gaat er ontstaat een verhaal dat met jouw woorden aan de haal gaat en je laat het gebeuren het zijn immers jouw woorden…

hoe de zon reeds platgeschreven is het avondrood dagelijks geroemd steekt achter geen enkel woord betekenis en blijft schemer voor eeuwig verdoemd aan elke zee die het voor de wind gaat niet te vergeten de branding, stel je voor die natte dromen en golven stukslaat tot een verwaaide stem die ik vaag hoor zo past de wereld op een gemeentelijke…

Het bospad kronkelt door verstreken jaren. In de bomen rust de tijd. Het pad leidde naar een oude leemput, die er niet meer ligt. Het gaat nu nergens heen. Ik hoef mijn pas niet te versnellen. De vogels zingen en een konijn dat zich verspringt, vlucht in de bramen, een kleine dendering van doen en laten.…

De wereld lijkt steeds kleiner te worden, alvorens enig ander mijn vingers druppelen naar de einder ik trek een lijn om de tafel om het beletselteken, het zet zich ontspoort oneindig, het kluwen kluwt tot een vierendeel, waarvan mezelf ik schoffel door mijn schrijfsels noch betrek ik de druilende muren het is is niet hetgeen het is als een…

Vol afschuw En weer vergeten Dan weer een afschuw En weer vergeten Totdat het jezelf treft En daardoor Je stem verheft het spreken De stem Is dan van waarde Daar wanneer Je in iets ten diepste hebt beleefd Ondervonden dan heeft je stem Oprechte gronden want een stem Die in de storm Zijn zeilen houdt Is een stem Waar de wereld…