Alle inzendingen over individu

op de avond dat de wind alles wegveegt wat op haar pad komt los ik op in de grijze straten trek ik zigzaggend de lijnen door naar de modder van een gebrekkig bestaan kauw ik trager en trager op gedachten hoeveel vergezichten nog van de wereld verwijderd?…

De man die bij mijn hek staat, naast de berk Is oud en mager, bleek en zwart gejast Een eender pak draag ik, naar ik bemerk Ik schrik. Ik schouw en vind het ongepast Net nu het droef geschuifel naar de kerk Versterft en dan, de dood bij mij te gast? Ik zie mezelf toch graag nog zonder zerk En leid hem om de tuin, een duivels werk!…

Ik heet je welkom zonder enige vorm Je bent m´n optelsom Een beetje onzeker dat nog wel toch kan ik niet wachten hopelijk heel snel geduldig en met een brede lach Mijn rots in de branding als een team als een drieling…

zijn warrige woorden kunnen niet langer bezweren verstrooid waaien ze uiteen met karige bagage vederlicht onthecht staat hij aan de rand van de wereld de angst danst in zijn tollende hoofd: hij gaat vliegen niemand hoorde het breekbare geluid op het geruisloze asfalt…

Dit is wie ik ben, ik ben ik, Ik ben mezelf, Ik zeg wat ik denk en ik doe wat ik zeg Mag je me niet dan heb je pech Niemand heeft gezegd dat je me leuk moet vinden Maar geloof me het kan me helemaal niks schelen Ik maak mijn eigen keuzes in het leven Ik moet met me zelf leven Bevalt het je niet blijf dan uit mijn leven Je kan me niet veranderen…

Het grote zwijgen over mijn bestaan wordt eindelijk toch gaandeweg doorbroken. Terwijl men overal was heen gegaan werd over mij nog nauwelijks gesproken. Ik ben nou niet bepaald een topmodel maar die amandelkleurige van hiernaast met haar verfraaide huidje is dat wel. Je moet hier even nog de bocht omgaan dan zie je daar direct, in vol ornaat…

Destijds in kinderspelletjes kon je, bv. als je veter was losgeraakt, gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken. Voor jou had dat moeten blijven gelden. Dat je 'twee' zei, 'ik ben even mijn man kwijt', en dat die laatste tien jaar dan niet hoefden mee te tellen. Of dat je, in plaats van…

Je weet nooit zeker wat het is dat door de lucht beweegt zo ver weg ook zoveel hoger je kan alleen maar hopen dat het iets is onderweg naar een mooi plekje een oude duif naar zijn duiven ---------------------------- uit: 'De twijfelaar', 1989.…

Ik ben een oude man die nooit een keus heeft willen maken. Dat is mij nooit in dank afgenomen. Ook de liefde heeft mij nooit echt kunnen raken. Ik weet niet hoe dat zo is gekomen. En geen vrouw in duizend bedden heeft mij ooit tot houden van kunnen bekoren. Noch mijn dwaze trots kunnen verstoren. Was het enkel om mijzelf te redden? Ik kan…

Je zag hem regelmatig op teevee. Hoe kan ik ooit zijn Dodenrit vergeten. Hij bleef maar zitten in die klotenslee terwijl zijn kleintjes werden opgevreten.…

Jij danst rond prille eenzaamheid aan de kolkende rivieren van een verdoken droomland je verlangt naar de onthulling van het geheim in dichte duisternis zonder enig licht maar de stem geeft geen geluid adem brengt slechts sereniteit om de diepte van jouw afgelegenheid te ontwaren hoor je de echo van jouw leegte het intieme vacuüm van…

Niets dat blijft is wat ik achterlaat. Niets dat getuigen zal van mijn bestaan. Niets naar mij vernoemd, geen plein, geen straat. En snel zal vergeten zijn mijn naam. Geen boek geschreven, geen mooie film gemaakt. Geen doel voor ogen, niets om na te streven. En weinig dat mij werkelijk heeft geraakt. Slechts wachten op wat komen zou,alles om…

Wat een geluk dat ik een stukje van jouw wereld ben dat ik jou van dichtbij kan volgen met al wat leeft bij wie ik ken Ik ben zo blij dat er bloemen bloeien en dat er dieren zijn deze blijdschap komt mede door jou omdat ik heel veel van je hou Je laat je zien als vrouw je laat je zien als dochter van mij Iemand waar ik heel trots op ben…

Elke dag opnieuw, zat hij daar Je kon er niet komen, of de plek was bezet Iedere dag weer zat ie klaar Voor zich op de grond, zijn pet. Hij speelde wat deuntjes op een harmonica Iedere dag opnieuw Alleen 's zondags zag je 'm nooit Geen idee waar ie dan zat. En ineens zat ie er niet meer Meteen viel het me op Hij is overleden, de arme man…

Wil jij de enige zijn die beslist wat overblijft van met wie je gesproken hebt, zoals je je eigen handschrift van gisteren niet wilt zien? --------------------------- uit: 'Nog een grap', 2013.…

We doen het allemaal Kijken naar een ander We gluren eveneens Heel stiekem naar elkander. We apen allemaal na Niemand uitgezonderd Of je zit of bijvoorbeeld staat Soms heel erg verwonderd. We kijken mensen Zitten in een wachtkamer Stiekem doen we wensen Er beter aan toe te zijn. Frunniken aan kleding Fatsoeneren aan je haar Het…

ergens moet ik beginnen met stappen zetten gewoon touwen vastknopen knopen ontwarren blind navigeren zeeën bevaren stranden bij eb ergens moet de evenaar samenvallen met de horizon zodat ik mijn sleutels weer vind Heilige Anthonius goede vrind verre buur, nou ja arbitrair bepaald altijd wat geen einde in zicht boogminuten…

dansend op het wild plaveisel achter kleur en hoge hakken verschijnt zij telkens weer wapperende goudgele lokken bedekken haar deinende borsten scherpe blikken vanachter getinte brillenglazen turen in het rond haar rokje trilt in een zonnig spectrum zinderende mannelijke aandacht overvalt haar keer op keer langzaam verschijnt…

hij opent de deur naar de donkere kamer de gebarsten spiegel op de gebutste vloer het uiteengevallen versplinterde gezicht gebroken stukken in een rafelig decor bijna verdwenen…

Hij vouwt bootjes van zijn dromen, blaast zachtjes om niemand wakker te maken hun papieren zeilen vol en kijkt ze zachtjes zachtjes na tot uit het raam hij houdt als de ochtend aan komt rollen de kozijnen en de lijsten rond de foto's op hun plaats en wacht tot alles bedaart en iedereen aan het ontbijten slaat hij houdt de hele dag de kleine…

in de nacht heb ik strak van ongemak op de slaap gewacht ik open het verleden dat zich vloeiend vermengt als een aquarel met het heden van alledag wat laat ik zien waar toon ik me de meester van de afgewende blik waarom kijk ik schuw achterom het lichaam omarmt sluimerend mijn ontwortelde ziel ver weg diep achter me vliegt een zwerm…

Een anders belang, Plakt men graag achter het behang. Die ander heeft toch ook rechten, Om voor te vechten. Dat weet u toch ook, al lang. Als u graag blijft plakken, Ga dan uw eigen probleem aanpakken.…

Voor wie denkt ik kan mijn doel niet halen, Die heeft verloren voor de aanvang van de strijd. Voor wie denkt ik mag niet dralen, Gloort een overwinning mettertijd. Hoopvol geloof ik in een wonder, En laat mij niet lijden door mijn vrees. Hoopvol ga ik niet ten onder, En ben ik bereid te strijden in elke race. Voor wie denkt ik kan mijn…

allereerst begin ik met excuses voor de vele vertrapte slakken en kikkers van de afgelopen herfst ik kon er echt niets aan doen ik kon er echt niets aan doen als wel opgevoede man met fatsoen zette ik stap voor stap naar bestemmingen had soms wel last van remmingen zoals m'n zelf gewaande obstructies zag ik soms beren langs de levensweg…

Wat een lange peuk. Ik zou hem bijna pakken, dit is toch zonde! Maar kijk, er ligt er nog een. Met dezelfde lippenstift, zorgzaam uitgedrukt. Misschien, misschien wat expres, was zij twee keer eventjes net Audrey Hepburn.…

Aardig, zei je toch? Je moet weten, hoewel, je moet, dat gaat vanzelf. Niet om hemel of hel, ik zei dan ook aardig, niet goed.…

Ik denk dat ik veel van je weet toch ken ik slechts je contouren je staat met je rug naar me toe je bent het je bent het ook niet hoe kan ik je van binnen bezien mijn beeld kantelt als ik in de spiegel mezelf zie…

Ik kijk om heen en hoor de mensen beoordeel en zie tendensen ze slaan de armen om elkaar 'k voel me veilig, en volg ze maar Mening en opinie in groepsverband ik volg ze maar, en hou zo stand mijn eigen norm slik ik door en volg zo het mensenkoor Heb ik zelf geen goed verhaal creëer ik voor mij dit ideaal; dat de wereld om mij draait…

een parelmoeren schelp glanzend van het zeewater op een zandkleurig strand het is alles onder de zon…

in deze stille kamer voel ik dicht op mijn naar binnen gekeerde huid de rauwe schurende bodem van het bestaan het verlammende vuur dat onstilbaar verslinden wil ik voel het breken na de barst en toch stroomt het weten het diepe weten van het verlangen naar de vloeiende hapering van tere messcherpe woorden…