Alle inzendingen over mystiek

Meer spreeuwen dan ik tellen kon verzamelden zich boven een hoge kerk vol onbezonnen kinderdromen en een lachende maan achter de bomen een tante die ik nooit had gekend stuurde een blonde kinderspiegel in een brief zonder postzegel naar een vriend, die mij bijzonderde mystieke vogels vlogen die nacht naar een onbestemde horizon met veel…

Aasgieren markeren de plek, in het zwerk van nergens, dolend met opengesperde bek. Huis met een demonisch lot, gesloten deuren, gesloten luiken, van binnen en buiten op slot. Vesting van verbeten smart, zonder licht of leven prijs te geven. Zelfs de leegte verdwijnt in het zwart, zwelt aan tot ontilbaar gemoed. Huis van de versteende bewoner…

Ik stond stil met mijn fiets, als een schim, verstild als een zombie voor zich uit starend, naar een vrouw die haar kind de melkfles gaf, ik dacht, waarom niet je bolle borst, leeg? Ik zag dat omstanders zich automatisch zorgen om mij maakten en terecht, ik had zo kunnen hemelen vanwege mijn falende hart en misschien wel omdat God het…

Zwart beeld toont donkergroen schrift welk zich letter voor letter neerschrijft met traagheid van een typmachine waardoor lezen makkelijker valt te onthouden: 'schroef de geldgrens omhoog zodat men niet kan investeren in bronnen door energie te verwerven niet kan investeren in spectaculaire industrieën want gevaar creëert gevaar!'…

De schaduw van de nacht trekt mijn aandacht een schim op de muur dat is het begin van mijn avontuur samen spelen wij een spel mijn handen veranderen je in een aquarel glimlachend krijg ik plezier nu ben je in mijn ogen een dier bedankt schaduw van de nacht voor al mijn verbeeldingskracht!…

Oh die liefde, als kind te spelen dat ik onder het hart zal dragen, we zullen er samen van eten om aan ieder te verdelen, ook als zon en maan hun baan zullen vertragen, tot in de diepste kleuren van Eros fluit, door de zoete dood getroffen. Spreekt hij de mythische voorspelling uit, steekt al zijn geuren in het verlangen van een bedwelmende…

Laten we stil dromen, over onze innige omhelzing, zo vers in ons geheugen, nog niet lang geleden, sluit je mooie ogen en laten we zalig samen zijn, wees niet bang lieverd, voor vervlogen verleden. Elk verzonken moment terughalen voor onze geest, opnieuw genieten, van eeuwige aantrekkingskracht, raak mij weer aan, zoals enkel jij dat zacht kan…

De wedergeboorte van de antieke beschaving. De kunst van mijn denken, over het leven van de mens op aarde. De rol van de natuur en de toestand van mijn heldere geest. Ik was zo verdiept in het samenstellen van het voorwerp dat ik er geen vat meer op had. Mijn handen duwden, trokken de ideeën uit mijn lijf tot een brok puurheid…

Uw leven gaat over doornen, Alles gedaan en gelogen. Nooit eerlijk verderf en leugens. Verknocht aan ondeugendheid geen graantje spijt. Zolang je leeft is er niets aan de hand. De onderwereld ligt op de loer je moet de overkant halen. Eerst betalen een geldstuk onder je tong Hades krijgt je ziel Hij is de God van die donkere ondergrond…

’s Nachts in mijn dromen dool ik rond in het niets. Tussen donkere schaduwen silhouetten met kristallen ogen. Die zoekende zijn naar het licht waar ze op een antwoord wachten. Die ik ze niet kan geven omdat ik het antwoord niet weet op hun vragen. .…

Een scenario wat je niet bedenkt, is nog niet bedacht, een voorstelling die je nog niet ziet, is nog niet op toneel geweest, een boek wat nog niet geschreven is, is niet uitgelezen, een kind wat niet geboren is, nog niet van deze aard, en toch: is van tevoren al uitgestippeld, heeft men bedacht, gelezen en gezien wat er geschreven…

Ik heb mijn Keltische koningin eindelijk gevonden, ben zelf helaas zo arm als de Straatkrantverkoper bij de electrische schuifdeuren van de Albert Heijn, die mij blijkbaar niet voor niets elke dag vriendelijk groet of hij is al net zo geslepen als de grootste kruidenier van Nederland. Voordeel van de twijfel. Al mijn werkzaamheden en dat zijn…

de zee kent slechts schaduwen van wat er boven hangt of rusteloos op drijven blijft de zee neemt je eindeloos mee als je erin springt en loslaat los je langzaam op in water de gedachten waar je nu nog alle kanten mee heen dobbert worden één met de druppels ruisen slechts nog als de golven van een tijdloos eb en vloed adem in en dan…

is iedereen binnen de ceremonie gaat beginnen de reus en kinderen wie zal hen hinderen praat geen onzin hier is het begin geen eind in zicht sorry het is mijn plicht rechtstreeks uit het oude woud de slang is oud en koud vannacht was ik dichtbij een boek lag aan je zij ga geen gevecht met ons aan wij zijn kinderen van de zon…

Ik mag als dichter aan de weg timmeren, heb mijn sporen verdiend, sla nog met arabisch vuur om mij heen, hol stil bij een obelisk in mijn bedroefde ziel. Sla de bladzijden van mijn toekomst erg woedend om, maak nadrukkelijk ezelsoren om de betweters te sarren, de hofnarren zonder daadwerkelijke humor. Ik sta verbaasd bij mijn eigen graf om…

met een mooie kraag van schuim schenk ik jou de zee meer kan ik je niet minnen…

De dag van morgen kan ik nog veranderen veel heen en weer gepraat maar heel weinig gezegd als een kosmische dans op de choreografie van de planeten, de stilte de boekenwurm vrat zich door het boek overpeinzingen de wereld verbeteren èèn ding tegelijk wat doe jij?…

Vanochtend vroeg, tranen van ijs bevlekken de ramen. Mijn zoon ligt naast me we luisteren samen naar het gakken van een trekkende gans, de vrieskou beamend. Toen besefte ik pas hoe het begon: het ontwaken van vader en zoon en de ijle schreeuw boven de daken kwamen uit dezelfde bron die er altijd al was…

Wij kwamen verdomd dichtbij elkaar met onze stemming en klank dat zelfs de stilte schrok omdat het niet goed was er sprong een snaar pracht moment in een fractie welzijn direct weer vervlogen een flits door jaren verdrongen ineens zomaar bij mij opkomt moest het onbewust blijven om nu pas iets moois te beschrijven?…

Om die ene overgebleven vraag maar beantwoord te krijgen moest ik weg - de berg op En ik fietste uit verlangen en met honger in mijn benen naar het Huis van de Geleerden kromgebogen op mijn tenen en ik hijgde uit nieuwsgierigheid ik hijgde uit onwetendheid en fietste alsmaar harder iets van toekomst tegemoet Treed naar binnen zo U wilt…

Een gele maan kijkt me aan tussendoor de kale takken van de winterbomen in dit naakte bos de koele waarheid vinden lijkt makkelijker in de volle zon maar eigenlijk wil ik niet zoeken niets vinden wat ik niet al wist opgesloten in een momentopname kom ik niet verder in het denken over oorzaak en gevolg laat staan dat een oplossing ruimte…

nacht in werkelijkheid van verlangen zichtbaar in gebaren binnen haar tijd raadselachtig in nonchalance in het metrum van donker waar wolken haar oude gebeden dragen in vertrouwde tekens waarin de nieuwe dag op muziek wordt gezet naar aanleiding van gedichtendag…

wachten voor de nacht door een zwoele duisternis neen, geen middernachtmis straalt zoveel macht ben je werkelijk zo zwart hier nog wat licht weet dat ik zwicht waar zit jouw donker hart…

elke ademtocht glijdt onverbiddelijk langs grof schuurpapieren longen geperforeerde levenslucht vult levenloos mijn lege hart nu elke droom in duigen is gevallen wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij niets - antwoordt de dromer - en alles want uit niets worden dromen geboren dromen zijn bedrog - zeg ik dromen zijn pijn…

Strooi papavers als korrels der vermetelheid in het verblindend oog van de tijdloze muze Op het moment dat de draak zijn vuur verzengt en dwergen in hun smidse zonniger goud delven dansen onzichtbare elfen om de navel van de aarde en om alles wat van onschatbare waarde blijkt mag je opnieuw de hemelen bewonen de ongekroonde koning…

tussen licht en duister zucht ik 't is het eeuwig onbeantwoorde geen mens zal het ooit weten en alles wat geschreven van vandaag tot het begin blijkt tevergeefs verloren elke poging weer opnieuw zal nimmer ons doen vinden opdat we blijven zoeken…

Wie jij ziet, die ben ik niet. Wat jij hoort, breng ik slechts voort. En juist als ik ga, is het of ik er stil bij sta. Wat jij leest, ben ik geweest; voor wat hier staat, ben jij te laat.…

Op dromen rijdt mijn wolkentrein door strobolicht langs oosterlijn met speelgoedvogels voor het raam waar noorderlicht mijn gids zal zijn op hemelsporen buitengaats door stiltes die ik achterlaat stationnetjes van Nooitgedacht gebouwd op slechts één spinnendraad Ik laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer…

als de dood sterft en aarde leven erft kent geen ziel enige smart dan ademt immers een eeuwig hart (zie ook link)…

waar sporadisch een gedachte vliegt als een slome vogel door een stukje lucht waar verder alleen maar veel ruimte is gevuld met continuïteit even bevrijd van keuzes waar stilte terugkeert en je weldadig omhult om een weg te vinden die je nu nog blokkeert…