Alle inzendingen over psychologie

De woorden die Ik vanuit de diepten Van het hart Met zwart bloed Geschreven heb Liggen hier straffeloos En aanraakbaar voor mij, Het zwarte bloed Dat kloppend en bonkend Door mijn pen wordt rondgepompt En ontembaar aan het papier Wordt toevertrouwd Wekt de innerlijke Dood weer tot leven, De feniks steekt De loftrompet…

Waar de schors Van de bomen Is gereden, De dader onzacht Tot stilstand kwam En daarna veilig Tussen zes planken Opgeborgen Groeit het nieuwe Leven, uitbundig en zacht Met mooie hoeden, Mooie stelen, Mooier dan je Ooit had verwacht…

in de binnentuinen van de herfst trekken vogels terug naar huis, hun vleugels ruisen zachte wind onder te trage bomen herfsttijloos en oude bladeren herijken het gevoel de waterloop van alledag mag namen hebben en een lach die zoemt rond oude wonden, want de toegezonden tijd vermijdt geen zorgeloze grappen…

Ze was dik, moddervet echt een Bessie Turf, als je haar zag lopen dacht men: dat die benen dat houden kunnen! Ze ging kwakkelen, kon zo goed als niks meer en verdween uit beeld door verhuizing, noodgedwongen. Nog steeds was ze tonnetje rond, of dit nou door overmatig eten kwam, geen idee, want echt contact behalve gedag zeggen, had men…

Terugziend op De zestig jaren Van dit leven Ben ik vóór alles Mens geweest, Van de onmens Heb ik mij Verre gehouden…

Het leven is ons gegeven. Soms makkelijk en soms zwaar. We hebben niet alles in de hand. Toch heeft elke dag een moment met een gouden rand. Koester die momenten, want we hebben maar 1 leven. En die is ons gegeven. Maar als je wegloopt voor alles, blijf je rennen in het leven. Rem jezelf af en geniet van de kleine dingen in het leven. Want die…

Het gevoel begint Kriebelig naar boven Te kruipen, Kriebelig, maar dat Is het woord niet, Het maakt allerlei Kronkelige bewegingen Maar dan zonder De warrels die jij Je daarbij voorstelt, Kriebelig, iebelig, Dwarrelig, maar dan anders -…

ik zoek je (nog altijd) in de dageraad op wegen eindeloos lang in mijn zinnen in de muziek in herinneringen in vergaderingen in bieren van van de zomer in herfstbladeren in gedichten en in de wolken waar jij nu huist…

Ik was het verloren Zonder dat ik er Erg in had - Pas toen ik zag Dat de treurwilg Zich ongevraagd Over mij heen Gebogen had Merkte ik dat Een ongewild verlies Had geleden van Iets dat ik al die Tijd onbewust Met mij mee Gedragen had…

Er wordt niets Meer rondgepompt Alle beweging is Overgegaan in Slechts stille Aanwezigheid Wat er was Is niet meer…

Niet literair onderlegd, waar mijn wieg werd neergezet, bepaald door ouders die nog maar net zorgen konden voor de te voeden monden. Hoge scholen zaten er niet in, doorleren was voor ons te min. Werken moest je tot je bijkans neerviel. Niet geletterd, niet literair, geen bul aan de muur eigenlijk niet fair. Maar moet je…

Ten onrechte denk ik Vaak dat ik één ben, Dat wie mijn Naam en lijf Inhoud geeft Eén persoon is, Eén ik Die alleen Door 't leven gaat - Natuurlijk heb ik Ongelijk, want jij Gaat standaard Met me mee, Ook al hebben wij De woorden niet…

de poëet die lucht kreeg van zijn sterven ondanks het schoonschrift was zijn lot al bezegeld voordat hij er erg in had…

De kloppende kracht Van het onzichtbare Dat mij maant Bij de tijd te zijn Bepaalt mijn adem Keer op keer, Maar elke seconde lucht Die vrijkomt bij Mijn ademkeer Laat mij beseffen Dat ik besta, dat ik Denk en voel en doe Dat ik mens ben, Dat ik er toe doe…

de stille taal van wenkende ogen, de mondhoek opengebroken in een glimlach, dwars door sleur een open deur, zo lijkt het tanden prijken wit wimpers waaieren de vaste snit van zwart omlijnde blikken en het schikken van haar lange been dat hooggehakt de zet bepaalt verlangen lijkt op slag verdwaald in openstaande boezems…

Die nog net niet Achter de heg Werd weggestopt In de grond voor Ongewijde rechtelozen, Heeft hier in Verkorte vorm Zijn laatste plek gevonden - Niet verwonderlijk, omdat zijn Menselijkheid al tijdens Het leven werd geschonden - Hij heeft hier met zijn Onaanzienlijke lotgenoten Een groepsgraf gevonden Waarin hij samen met…

Stop met het verbergen van je ware zelf eindig het levenslange gevecht kijk in de spiegel en zie jezelf oprecht hoor het stemmetje binnen in je het is je innerlijk kind dat fluistert het wil de kans om op te groeien het wil dat jij luistert het is je bron van leven laat het uit de schaduw komen en je levensenergie zal eindelijk gaan…

Kun jij me zeggen Wie ik ben? Dit wil ik je vragen Omdat ik mezelf Niet meer ken, Ik verwacht niet Dat jij mij Het passende Antwoord kunt geven - Het stellen van de vraag Is afdoende voor mij, Het bewijst Dat jij er nog bent, Dat ik er nog ben…

Welk beeld, welk boek, welk lied, En wat voor zang, wat wijs, Ik 't meest geniet, Ik 't hoogste prijs? Mij gaat 't dáármee als met bloemen, Verzameld tot een blij geheel; Als fraaist van al laat zich geen deel —, Als fraaist laat zich alleen de volle ruiker roemen. En niet slechts lelie, roos en tulp En al wat bloem heet, kwam te hulp…

Ik heb het opgeschreven, Er afstand van gedaan, Van me af geschreven, Het moet in de tijd Zelfstandig verder gaan Los van mij waarin het Met onzichtbare ketens Is verankerd - En net als de rust Gekomen is, ik me al bijna Onderdompel in de slaap Die met graagte is gekomen Is er die kleine speldenprik, Vanuit het niets, vanuit…

juist op het moment dat ik je het meeste nodig had waarin ik zo graag jouw stem had willen horen jouw oogopslag had willen zien werd ik op mezelf teruggeworpen mijn veilige wereld onder mij vandaan gerukt niets leek meer op wat het was als in een kapot geschoten huis zat ik te midden van de scherven waar lijm geen soelaas meer zou bieden…

Waarom uit het vormloze Dat nu op je wacht Naar buiten treden Vanuit de aarde Met de leem aan je handen Vormgeven aan wat mens Of dier kan zijn, maar In ieder geval Schepping is die Zonder gedachte, Zonder idee, Onder het gevoel van Je handen ontstaat…

Ik wou dat Ik jouw hoofd Kon kopiëren Naar het mijne, Dat ik elke Centimeter Van jouw Kronkelkabel In mij op kon slaan Om onze dromen Te kunnen delen Bij het slapen gaan…

Een kind wordt geboren, zo puur het opent zich naar de wereld, nieuwsgierigheid is haar natuur. Ervaringen, indrukken, gevoelens alles komt zo hard binnen het kind is te kwetsbaar de eerste barstjes beginnen. Het innerlijk kind trekt zich terug steeds verder in haar eigen duisternis het kind wordt een jonge vrouw ze vergeet steeds meer…

nooit eerder was er zoveel naaktheid je wast mijn lijf met enkel water schept twee handen uit een overvolle emmer vraagt of alles schoner voelt wel leger zeg ik en zicht op een bodem waar blote voeten raken…

Zonder de slaap Die maar niet Komen wil Droom ik van Het brandende Verlangen terug Te gaan naar Die engte waardoor Ik naar buiten Ben gekropen, En de wereld Vandaag te laten Voor wat ze is…

gejammer van stervende takken nachten vol regen spiegels en luchten niets ontsnapt aan het geluid het tast zintuigen aan het slokt wolken op en het levende zie ik verdwijnen zal een vogel nog zingen tussen schaduw en schors? ik treur om gehavende nerven het breken door ongevraagde winters en van daaruit in eigen handen…

Die altijd zo Sterk stond in Wat je geloofde, In wat je meende Als waarheid Te zien, Bent nu een seconden Gelovige geworden - De waarheid die Je zag is er niet meer, Ze verandert immers Per seconde, en alleen De waarheid van Deze ene seconde Wil jij nog zien…

Tastbaar het boek, Gevoel dat wakker wordt Door het papier Dat ik vasthoud, Geur die uit Bladzijden opstijgt Als het lekkerste Aroma ooit, Tijd die is verstild En voor eeuwig is Vastgelegd - Hoe het ook leest, En hoe het ook klinkt, Emotie en pijn Zijn tastbaar vervat In geurige inkt…

Het veelkoppig monster Heeft de besturing Overgenomen, Het voelen is in Zichzelf bevroren Het doen wordt Tot nader order Uitgesteld…