Alle inzendingen over eenzaamheid

De namen van wie eens mijn vrienden waren werden tot as tussen mijn tanden, en ik spuw ze uit. eenzaam schijnt men te moeten zijn in deze dode landen, het leven dooft in kaars na late nachtkaars uit.…

Help me mijn uitingen te veranderen help me mijn woorden beter te kiezen help me mijn naaste niet te kwetsen help me mijn geliefden te waarderen leer mij beheersing te hebben leer mij mijn gedrag te veranderen leer mij mijn uitstraling aantepassen leer mij nederig te aanvaarden breng mij niet in moeilijke omstandigheden breng mij op plaatsen…

Het knaagt en zuigt en vreet Werkelijk alles is teveel Het maakt niet uit Hoe laat je opstaat De vermoeidheid eist zijn deel Opgejaagd, bij alles wat je doet Geïrriteerd om werkelijk niets Niet weten waar je het zoeken moet Ontbijten is al iets Langzaam slepend door de dag Je komt echt nergens meer aan toe Moeizaam ga je aan de slag Terwijl…

Ja, ik ben bedrogen Ja, ze is gek Nee, ik mag niet meer geloven In de sprookjes die ze zegt Maar vannacht lispelt de mist Het sprookje van haar natte ogen En geloof je: elke koningszoon Vindt zijn Doornroosje Elk lied een Hooglied Elk zinnetje een spreuk Elke lach breekt door En elke traan een wolkbreuk Ja, ik stap uit het konijnenhol…

Door de Via Veneto in Rome langs Hotel Excelsior omgeven door dames en heren in dure, elegante kleren Op de zorgvuldig geplaveide trottoirs opgemaakte jonge vrouwen met achter muren geheimen en platvloerse raadsels over hoe rijk te worden en dus oud tevreden met weinig te zijn medicijn en eenzaamheid ontdekken als…

Zij heeft nog een paar lege uren kijkt ietwat mistroostig om zich heen waarom moeten dagen maar duren December, de maand van heel alleen weken lijken voorbij te kruipen donkre nachten duren dubbel lang ‘s avonds zet zij het op een zuipen de wintertijd maakt haar stervensbang dan is daar plots het licht van vrede het blijft ook bij haar…

De wolken dreven wondersnel, De bomen bogen naar elkaar. O mannenliefde! o wolkenspel! Luid sloeg mijn hart, van weemoed zwaar. Fel blies de kille winterwind De loverloze lanen door. 'k Had willen wenen als een kind, 't Was of die wind mijn hart bevroor. Toog ooit zo bleek, zo stil…

Jij, je bent er wel, maar eigenlijk ben je er niet. Geestelijk weg, ver weg van mij. De nacht is daar, met vele sterren en de maan, ik...ik lig dan zomaar wakker te wezen, te mediteren, te denken... Wat moet ik anders dan even praten met de maan, kijken naar al dat sterrenmoois De maan, die hoort me wel, denkelijk... In mijn gedachtegang…

'k Sta aan mijn venster. Het is laat. Ik kijk neer op de stille straat. In duisternis. Waar niemand gaat. Van nergens komt meer één geluid. 'k Sta met mijn hoofd tegen een ruit. Wanneer gaat die lantaren uit? Eén lichtkring op wat vunzigheid. Dat goor is met die gloor in strijd. Daar gaat zelfs geen verloren meid. In mij is net zo'n stille…

Het is gestopt Mijn adem is weg. Niet meer beweegbaar. Zoveel tijd en niks gezegd Alles is veranderd Maar waarom? Alles is weg. Weggevaagd door de tijd. Het is gestopt Mijn adem is weg Niet meer beweegbaar. Help me.. Ik zit vast, Vast in de tijd.…

je bent altijd bij me maar soms toch zo ver weg kom je terug? weer terug bij mij? want 's nachts als de sterren aan de hemel staan zit ik hier weer alleen te praten tegen de maan ik probeer je daar te vinden en hoop dat je daar dan bent aan de andere kant of ben ik gek...want laat mij maar gaan praten tegen de maan ik voel me telkens…

Ik laat mijn moede hoofd maar hangen nu ’t zo zeer naar neerslachtigheid neigt Mijn levensgeluk laat zich niet vangen nu zelfs het diepste van de stilte zwijgt Ik staar in zwarte duisternis, vele uren nu mijn hart vreselijk huilt van verdriet Hoe lang moet toch de duisternis duren vraag ik de tranen. Ze antwoorden niet Ik leef nabij de afgrond…

Achtergelaten in een onherbergzaam oord wachten, vol verlangen, totdat iemand mij hoort. Tot ik gevonden ben knagend weten diep van binnen dat alleen ik de coördinaten ken…

Waar ik was keek ik naar schimmen die wilden fluisteren. Volgde ik willoos woorden en echo's van wachtende stemmen die bleven roepen maar geen momenten vroegen. Want de stilte lieten ze waken zolang ik niets uitdoofde in de vluchtende kou waar ik mijn eenzame geluk weer mocht vinden dat leeg en verteerd niet meer dan een…

Piekeren in de nacht helpt als je wilt dat het helpt, dan helpt het ook overdag piekeren... piekerse!!!…

de mooiste bloemen bloeien gedompeld in rust even vergeten het grote niets breekt open waar een mond geen spreken kent…

in de nacht zing ik sterren een oud lied van mens alleen nee geen schreeuw maar sereen en zacht: breekbare melodie als een donkere vogelvlucht angst tillend voorbij de dood…

er was een begroeting van een mens onderweg opgaand in de wind in een opkomende nevel ik ken zijn gedachten de eenzaamheid van gestorven zwaluwen in een verloren zomer dat wat er rest van de dromer... langzaam sterft zijn silhouet tot een stipje aan het einde van de allee morgen, ja, misschien morgen wandel ik nog eens met hem…

Leven op een eiland Stil en verlaten Omgeven door golven Tranend nat Door isolatie Niets in de gaten Alleen met je medicijn Pil van bittere smart Als ineens op Een zondagmorgen Het zon dag licht Aan jou laat zien Voel jij je verbonden Helen de wonden De bron geeft Het vergezicht bovendien Langzaam aan Begin je te beseffen Komt…

De stilte verdrongen met versteende gedachten aan momenten die geen aarzelingen dulden in de kou. De kou die steeds antwoordt met een eenzame echo. En een stem die geen warm gehoor zal vinden of het licht van de eenzaamheid zal verwarmen. Want de vragende tijd is verloren in beloften die geen kou verdragen. En geluk begraven waar de kou…

masker afgezet langzaam maakt aarzeling plaats voor het gezicht dat ik nog herken van verweerde spiegels achter de bar mijn kamer vijf hoog of later uit je brieven masker had mij taal geleerd taal van woede van berusting liefde woord na woord zo ook zwijgen als ik niets meer teweegbracht masker in zand gelaten maan in plooien…

stel mij gerust. Stel, mij gerust. oh nacht verberg mij, zo dat ik mijn gerustheid niet verlies en al mijn geheimen bij jou blijven het wordt steeds donkerder om mij heen oh nacht verberg mij ik wil mijzelf niet zien oh nacht verberg mij…

Der komt geen einde aan Althans niet in mijn zicht Geen grond waar je kunt staan Geen balans, geen evenwicht Geen reddingslijn, geen baken Zelfs geen teken aan de wand Ik verslap niet, ik moet waken Al heb het zelf niet in de hand Het valt altijd zo tegen Nooit eens een keertje mee Mijn lot is rond te dobberen Alleen op volle zee…

Toen de eerste regendruppels daalden zuchtte ik gelijk het dorre lover, zacht Wat had mij toch naar hier gehaald en waarom trotseerde ik die zwarte nacht Verre klonk het krijsend schril geluid van een onheilspellend nachtelijk dier Koude rillingen roerden stil mijn huid ik huilde om haar, reeds drie kwartier Grauwe wolken dekten verre de…

(voor Marie Corelli) Met je wespetaille en je volle boezem maakte je bij menige man het hoofd op hol, de knikkers aan het schommelen, maar dat was niet je bedoeling, want boven je fysieke sexappeal was je oerliefde hoogverheven en omdat je een voorkeur had voor vrouwenliefde had je maling aan de geijkte sexe-omgangsvormen. Je woonde veertig…

Ik ben een veld met kloven, met nagelsporen Van al wie mij bewerkt heeft en achteloos Het zwellend onkruid met de spinnenwebben Uit mijn hoofd trok. Boven mij rusten de anderen, de avonden Die zich met afgetrapte schoenen in mijn ziel Planten en modder doen opspatten uit de voren Van mijn melancholie. In mijn aren hangt hun tijd te drogen…

Kinderstem Als vage gestalte in de vuurgloed van groen duister schemer het noodlot slaat hard toe door de donk're werkplaats zwart in zijn gloed waart de demonische godheid in het vuur van het lijden d'eenzame stem van het kind treft mij diep…

Veel zei hij niet zijn blik tuurde in eenzaamheid richting het raam Hij kwam niet meer buiten omdat alles troebel werd voor zijn ogen even vermoeiend werd het lopen Voetstappen dempen in het huis van kamerbreed tapijt achter een gesloten deur…

Gelaten zit hij daar met handen in zijn schoot werkeloos en stil zegt woorden die in niets verloren gaan niet meer worden gehoord. Het leven heeft zijn sporen achter gelaten met het tikken van de klok verglijdt de tijd en berust hij in een vaag weten van zijn hulpeloosheid. Elke morgen ziet hij weer het licht als hij doelloos kijkt door…

het is jaren geleden dat ze me vertelde van de duisternis die in haar huisde de littekens ziet alleen zij ´s morgens in de spiegel de angst die ze kende bestaat nog steeds al is het nu meer een volgzaam beest….therapie daar geloofde ze niet in en de jaren gaan nu bij haar tellen dus dat heeft ook nauwelijks nog zin haar leven zou er niet…