Alle inzendingen over overlijden

Vier jaar was ik, een dreumes die mentaal beschadigd bij jou liefde zocht en vond; de bindingsangst verdween. Jij was voortaan mijn moeder, steun en zek’re toeverlaat. Jij voedde mij op en loodste mij koersvast door het pub’ren heen. Ik was de oudste. Voor drie halfbroers was ik hun grote broeder. Zij maakten nooit, net als jij, enig…

al even in de schemering van het verlichte leven en aldoor liefdevol en innig vastgehouden rusten dag en nacht nu naast elkaar heeft de liefde van pijn en hoop een laatste gebaar geweven, zijn laatste zucht was daar een moeder schreeuwt “Mijn zoon” de vrouw weent “Mijn lief” het kind weet het even niet, heeft nog te weinig…

Een steen heb je verlegd in een rivier op aarde altijd heb je gezegd ik ben van zoveel waarde dat ik niet doodga! De steen die je hebt verlegd in een rivier op aarde is zoals jij zegt van onnoemelijke waarde want dood ben je nu, ondanks dat je zei dat geldt niet voor dit persoontje, dit geldt niet voor mij Een steen heb je verlegd,…

Ik kom m´n bed niet meer uit ik kijk wel uit ik wil geen mensen meer ontmoeten ik kan ook m´n benen breken of m´n nek op de trap ik kom m´n bed niet meer uit ik hou het wel uit ik blijf erin, in m´n bed ik hoef niemand te pleasen en andersom wil ik het niet ik kom m´n bed niet meer uit ik hou mezelf d´r in ik heb boeken, drinken een…

over blijvend gemis kan ik kort zijn het blijft levenslang...…

Zwaarmoedig hangen zijn lange takken neer op graven en kleine schaduwbloemen. Maar hij mag zich de opwekker noemen voor gevleugeld leven bij stralend weer. Binnen dicht lover zingt vogellied teer, begeleid door vrolijk meerstemmig zoemen van kevers, die luid hun woning roemen. Doodvonnis: woest zwaait de bijl heen en weer. De kapel zendt…

MOEDER... Ik zie haar daar nog staan haar handen in het sop de afwas bijna gedaan. Haar rug was al gekromd en licht voorovergebogen, haar grijze zilveren haren duidden op de jaren die voorbij waren gevlogen. Ze kon soms mompelen.. Ik verstond dan geen woord en zonder het weten waarom, verscheen er een flauwe glimlach rond haar mond…

zo plotseling, zo onverwacht zomaar weg, JIJ, wie had dat gedacht jij kijkt me aan en pakt mijn hand toen kreeg jij een hartstilstand plotseling is het afscheid daar zo abrupt, zo raar voorgoed bij mij weggegaan lamgeslagen blijf ik staan niet eens een laatste zoen ineens is het niet meer nu....maar toen…

Na de laatste levensliefdeskus kan ik mijn hoofd te ruste leggen mijn ziel de vrije loop laten zich te ontdoen van mijn lichaam Ik kan bijna niet wachten om U dan zieltogend te ontmoeten en vooral geen vragen te stellen alle antwoorden openbaren zich Ik zie U niet, ik voel U wel 'er is geen hemel, er is geen hel' maar U moest ergens…

Als jij mijn grootste liefde bent overleden bent heengegaan en ogenschijnlijk ook niet waak ik alle donkere nachten bij je Ik blijf aan je zij en deel wat er maar te delen valt Mijn ogen blijven wijd geopend grote ogen die jou willen zien ik straal, er valt nog zo veel te delen Als ik je heb begraven dan ga ik slapen 3 maanden lang…

Nee we gaan niet meer naar de kerk nog wel naar begrafenissen en crematies daar vinden we ook alles van vroeger mooie woorden, mooie muziek, goede sfeer Ik laat me dan graag gaan neem extra tissues mee en de koffie smaakt goed het wijntje voortreffelijk en zoveel mensen, contacten Net een familie-reünie of een zaken-netwerkbijeenkomst…

met mijn wimpers als een sluier en mijn ogen op een kier probeer ik om haar wereld in te kijken de bloesems lijken witter en het gras blijvend bedauwd de zonnestralen gaan nog langer lijken haar bijna blinde ogen hebben alles zacht gezeefd de koude kiezels hield ze netjes buiten het einde van haar wereld was het hekje van de tuin haar…

Ik heb de datum gekozen van mijn vrijwillige euthanasie Ze hebben ingestemd ze mogen komen op mijn geboortedag, mijn verjaardag midden in de winter Dan wil ik wederkeren in de warme schoot van mijn moeder me leidend naar de oorsprong van mijn ontstaan: mijn vader! Dan gaan we met ons drieën de cadautjes en surprises van mijn leven…

Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Nat van tranen, groeien witte lelie bloemen Naar de kleuren van de regenboog Damp stijgt op klimt naar omhoog Op deze plaats dit stukje aarde Tranendal, "bloeit de papaver bloem" Haar zwarte hart verspreidt over de aarde Ik zie je weer, liggen tussen witte muren Bleke lippen…

Jullie waren sterk. Stapten stevig door. Door alle stormen heen, was daar de warmte van jullie harten. Een groot contrast creëerde een vreemde werkelijkheid, die ik soms leek te dromen. Nog steeds lijkt het niet altijd echt. Maar soms regent het waarheden. Het doorweekt je, koelt je tot op het bot. De zon verwarmt de oppervlakte. Steeds…

Wij hoorden 't laatste zuchtje glippen, Het sterven was voor hem geen strijd. ‘God dank,’ ontgleed het onze lippen, 'Die hem voor doodsmart heeft bevrijd.’ En vriendenhanden beurden teder Eerbiedig hem van Moeders schoot En brachten 't lijkje in de andre kamer; 't Was ijdle voorzorg, die ze ons sloot. Want wij, wij legden ons ter ruste…

Ik leg wel mooie bloemen op je graf en kom ook regelmatig bij je zitten Ik kom niet om je te begraven: "Wat een vrienden heb jij zeg, nu je dood bent wat een verdriet, geween, nu je dood bent wat een gedoe, geduw, getrek, nu je dood bent" Daar hielden wij niet van wij hielden van elkaar maatjes van elkaar naasten van elkaar Ik kom…

als een jonge vogel die los van zijn nest wil komen slaat het kind zijn armen fladderend op en neer het ondoorgrondelijke water kan het tere niet dragen opent de stomme onverzadigbare kaken om de mond te snoeren van het weerloze kruipend neemt het stille geweld bezit van wat het niet tillen kan als het kind de kleine armen strekt buigt…

de god van de dood legt de luchthartige veer op de weegschaal neemt behoedzaam het hart plaatst het naast de veer het hart houdt zich vast Anubis schudt mismoedig het hoofd: hart je hebt zwaar getild aan je bestaan je legt teveel gewicht in de schaal enkel het hart, het vederlichte viert de lichtheid van de dood…

Nu is zij dood ze was van mij, ze leefde jaren aan mijn zij en kende nauwelijks mijn taal; haar leven was een vreemd verhaal. Zij kwam een avond met een lach en bleef ook na de eerste dag; zij is mij met een lach verschenen, na vele tranen ging zij henen; ik gaf haar meer dan kleed en brood... Nu is zij dood! Nu is zij dood!…

Een muur rust op een fundament van liefde en vertrouwen liefde is het cement waar wij op verder bouwen door het afscheid op dit stervensuur vertoont de muur nu scheuren toch weet ik zeker: jouw liefde zal ons leven blijven kleuren…

de dag verdwijnt avondwolken schuiven over de schemer ontneemt het licht de bomen hullen zich in zwijgzaamheid hij kan de dag niet langer vasthouden op kousenvoeten sluipt het gevaar naar binnen zij kent de weg naar zijn vele kamers hij slaapt op de rand van zijn en niet- zijn scheidingswanden storten in als hij haar hoort hij hoort…

Ik bedek je ogen met een zwarte lelie, de wereld is er vol van om in te verdrinken, gebaard uit de spirit van de vrije aarde, de zachte moedermond waaruit we zijn ontsprongen. Zij verstond de lessen, die haar zijn ontnomen, ze ontstonden in een achteloos gebaar, private beweging van gefascineerde teksten in altijd gepavoiseerde choreografieën…

Bij de deur waar de conciërge een wereld in de gaten houdt luisteren tuinvogels naar Beethoven terwijl het regent zonder humor stromen de reacties binnen op jouw overlijden er zijn geen betere argumenten om van de natuur te houden werp je me tegen vanuit jouw diepe graf terwijl mijn zwijglied helder klinkt probeer ik te verzinnen…

Dàt was een lief mens, die wij nimmer zullen Terug-zien, stervende als hij is geweest Heel ver van wat hij lief-had, als een beest Gezeuld in 't eerlijk graf-zijn, dat met mulle   Plof zacht viel op zijn trouwe hoofd, het rulle Zand, dat's der dode' allerlaatst aardse feest. O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest Is 't arm mens-lijf…

Zijn ogen zien hoe merels liefdevol een nestje weven in het paars van de seringenboom turen dan stilte klevend aan de tijd die zwijgen traag verlengt hij glimlacht vaag bij de herinnering aan hoe mooi het was waarom schrijnt zijn verdriet misschien omdat ik stierf lief fluistert zij hij hoort haar niet…

ik pak je handje, lijfje zacht volmaakt je lijnen, jouw volle pracht houd je niet vast als we gaan vallen we raken de bodem niet je wordt gedragen in onze armen loslaten kennen wij niet…

De bloemen nooit in onsterfelijke bloei tussen het malse gras op jouw graf onze vriendschap is niet overleden als een vlinder of veulen in draf hier geuren seringen in ‘t serene zwijgen onder sombere wolken lopen kleine insecten op zoek naar verpozen ik overdenk mijn defecten die zonnestralen bedreigen nu de dood jou heeft…

Wanneer het einde nadert heeft al de rest geen schijn want in het boek gebladerd zou dit begin moeten gaan zijn…

Meer dat donker Tussen bergen hangt, Rimpeling in het Water die onze kant Op drijft - daarachter een Lichte plek waar de zon het Water raakt en waar jij zojuist Naar de hemel bent gegaan Oggebbio, Italie, 30 april 2013.…