Alle inzendingen over individu

Er zit een monster in mij..ik voel hem elke dag. Van mijn tenen tot mijn hoofd, hij neemt mijn lijf in beslag. Hij voedt zich met spanning, lust en angst. De dagen worden korter en de nachten duren het langst. Het is donker, kil en leeg, ik voel me alleen met dit monster in en om mij heen. Ik heb al vele monsters verslagen, bergen beklommen..grote…

Lang gestrekte paden loop ik in het niets. Stilte om me heen, alleen de wind is mijn metgezel. De sterren en de maan, het heelal adem ik in. De planeten, de rivieren intrigeren mij diep. Dromend met idealen door het donker heen. Bestemming onbekend, gevoel is het kompas. Een reis zonder begin, een eindpunt evenmin. Dolend door het leven... een…

Mijn diepste wezen is verbonden met het serene in en van het leven. Door veel te verdragen, losten vragen op, zodanig dat ik vraagstukken achter me liet. Maar vanuit een hele kráchtige beleving der kern, verhief ik mij boven de pijn mij aangedaan, die vaak plaatsvond buiten mijn bestaan. "In het stellen boven," liet ik menselijk gevoel…

En nu maar hopen Dat het goed af gaat lopen. Want veel dichters zijn gezwicht Onder de druk van het gedicht, En lijden nu aan hun plicht. Ik dank al mijn lezers zeer, Tot de 2001 ste dan maar weer.…

Toch niet gek zo’n eigen werkplek. Ik zie er het licht schijnen, waarin mijn gedachten verdwijnen en als gedicht weer verschijnen. Het is op deze plek, dat ik mezelf steeds weer ontdek.…

Je voelt je als een jong meisje dat in haar eerste gedicht tot de ontdekking komt dat de wereld veel fraaier is dan zij in werkelijkheid heeft bedacht terwijl jij jouw zinnen probeert te verleggen ademt de zomer een wildlied voor de horizon alle dwergen zijn dappere tuinmannen die nippen aan een lauwe advocaat de stad is een oneerlijke…

’s Nachts lag zij wakker van denkprocessen die haar levensenergie verwrongen tot uitgemergelde slingers slijm ’s Morgens riep zij naar de vogels dat zij zachtjes en voldaan zich achterlings opzij moesten werpen haar lach deed menig falen ’s Middags liep zij door het park en had geen oor voor de verhalen die de kikker deed ontwaken tot…

In het Utrechtse Loenen woonden twee verschrikkelijke oenen. Toen ze een verschil van mening kregen hebben ze lang tegen elkaar gezwegen, om zich daarna weer te verzoenen. Ik weet niet of het je iets zegt, Maar het was in Loenen, Loenen aan de Vecht.…

Het lag voorheen - een paradijs - afzijds en ver van 't vasteland, verloren onder hemelen hoog, besloten tussen 't witte strand, Een bloeiend eiland, dat het hart zich koos tot énige toeverlaat, een tuin waar veilig en vertrouwd het kleine leven gaat. En het verhaal zegt, dat eenmaal een ziel die zwierf van kust naar kust, een mens ten…

Wat zwaar Voor een kluizenaar. Hij wil zijn hele leven In afzondering leven, Zijn leven ervoor geven. Maar in zijn kluis Voelt hij zich thuis.…

Als kind al ervoer ik veel vertier op vleugels van grootse fantasie. Ik zweefde vaak over verre landen met magie der meesterlijke eigen beleving. Ik had en heb nog altijd het grootste plezier tijdens momenten van eenzaam leven. Maar ik voelde al vrij vroeg dat in de kracht der eigen ziel een opdracht klaar lag en samen viel met generaties na…

op een onvoorziene ochtend zal ouderdom zich aandienen, gulzig als onverzadigde polymeren, het kind in mij hecht zich nu nog aan het weinige omdat het nog niet alles gewogen heeft, voor reflectie is geen tijd, dat komt later wel als de schimmen uit hun verdrinking opveren, ik heb een soort voorbedachte haast, want herinnering is het weinige dat…

zijn ogen lopen lichtvoetig uit haar beeld onnavolgbaar hij blijft niet hangen stapt over drempels andere werelden in valt samen met zichzelf hij blijft iemand voor het oog van de camera onvervangbaar hij ontloopt het verlangen naar de val niet de pijn van het bestaan…

Ik stond als klein kind al overal tussen in, jongens en meisjes. Ik stond als puber tussen natuur en cultuur, leeftijdsgenoten en volwassenen amateurs en professionals in het sporten. Als student tussen medestudenten en docenten, professoren. Tussen Christus en de beste Judas, neem ik mijn plaats in. Temidden van liefhebbers en haters, dwepers…

Ik wilde me inschepen voor een land waar ik nog niet bestond onderweg ben ik verdronken alleen om niet al te weerloos aan te spoelen later lieg ik een vlot lieg ik reddingsboei lieg ik mijn hoofd boven water --------------------------------- uit: 'Tegenspelen tijd' 1979.…

Als men zou vragen: Wat zoek je hier? zou ik zeggen: Weet het niet het regende vanochtend vroeg uitgebloeide gouden regen nu sneeuwt het resten bloesems uit de rijen iepen langs het pad en dwaal ik zomaar half verdwaald in de richting van de zon op zoek naar een begin van iets wat ik nog niet weet vager kan het niet maar ik loop en…

Ik was de stille die begon met spreken. Ik was de eenzame die tussen mensen begon te staan. Ik was de zwijgzame die alles blootlegde, ik was, zij, die bestond, zonder te bestaan. Ik ben Petra... via nieuwe stem, naam, geluid in visie. Ik ben deze ziel die vroeg ging opstaan: ze wachtte niet op wat komen ging maar legde haar eigen weg…

Het was altijd barbertje moet hangen het is nu in het vervolg geworden Brammetje moet aan de hoogste galg, weet u, dat ik hiervan walg en dat natuurlijk levenslang deze attitude maakt me heel erg bang wat is er toch aan de hand in het métier? er doen zoveel confrères aan mee het is toch niet normaal om elkaar te bestrijden en geen enkele…

Eens zal ik redevol zijn en als gras Eenvoudig en zo zuiver als het licht, Wanneer ik wonen zal, in eerbied op De wijde aarde voor mijn kleine broeder. Spreek niet van Liefde - Liefde is te veel, Spreek niet dit tedere oneindig woord, Dat mij maakt bevende en stamelend, Spreek slechts van Eerbied - spreek van hem, Daarvan - wanneer…

Ben je ook zo in de ban Van je eigen achterban. De oproep aan de steungroep, Achter jouw plan. Maar het zijn ook deze ban-dieten, Die je met pek en veren begieten.…

Op weg naar wat ik Altijd als een Nieuw begin wil zien Loop ik mijn benen haast vooruit En weiger achterom te kijken Om mijn passen te doorzien Want alle fouten die ik maakte Zijn geweest en achterwege Door de troebelheid verdwenen Zogeheten afgebrand Daar waar ik echt naartoe wil leven Is voldaanheid en geluk Ultiem vertrouwen om het…

nooit eerder klonk in de grote tuin de oude gong zo zuiver bij de vijver zingt een wasvrouw en water draagt stemmen van ver aan de oever in de warme schaduw van de pagode tuur ik naar glinsteringen lelies en het pas gevallen blad eerste druppels kringen om mijn spiegelbeeld…

licht in een ontwakend oog heeft mijn diepste dromen doen smoren schurkt zich tegen harde muren op de drempel van het ochtendgloren door mijn verrijzenis uit de prehistorie heb ik een gedachtefossiel in steen gevangen deze tussen tengere vingers met zelfverkozen tederheid omhangen de nacht heb ik met tijdlijnen verward zodat ten halve keren…

woorden die naar stilte neigen stuiten op botsend binnenzwijgen het mag van geen naam weten schielijk, op de drempel van een soort vergeten dagen lijken geteld maken van dood gewag ordeloos gevangen in bedekt zelfbeklag raamloze gevels met plaatsvervangend gat als lamento in leemte enkelvoudig vervat gevlucht naar de nacht nu…

De donkere materie van mijn heelal heeft zich in grijze cellen georganiseerd. Veilig in de anonimiteit, zoals dat geldt voor elke cel die onafhankelijk opereert. Mijn gebladerte van het bos bedekt de sporen van platgetreden onmacht. De wind heeft zandduinen achtergelaten als verwaaide restanten van wilskracht. Maar ach, men zegt wel dat…

adempijn bladeren op de wonde ter bedekking van Uw schaamte nochtans bitterzoet van stroperige hars onderhuids door milde hand beroerd Gij, die het zand van de dooddoorlopen stad in straatstenen snoert Uw bomen groeien door - blad voor blad…

Ik heb gezegd dat ik zou zwijgen. Ik schrijf slechts enkele dichtstukken om de evolutie van de mensheid te doen gelukken. Meer niet. Om de aarde en al het leven te laten blijven. Meer niet. Deze ene keer. Deze keer. Volgende keer meer. Veel nieuwe woorden: liefdevol en gewetensvol. Ik heb gezegd: dát ik zou schrijven, tot mijn einde.…

In de winter, toen mijn gezicht reeds de vormen aannam van een masker der Azteken, en er wormen, kort als koren, in mijn oren, zich wiegden, heen, weer, zachtjes heen en weer, trad er uit het duister een naar voren, als uit plooien van een zwarte gladiool. Het was te laat. En, ogen, te jong. Kraakbeen in een zak van 't meest precieuze perkament…

Dat de wind fluistert in vele talen mannelijk is en licht van gewicht doet vele feministen zwaar balen vooral die wonen in Maastricht met uitzondering van Angelie Zij waarschuwt met haar vingers en telt theatraal één, twéé en drie laat gitzwarte vlerken verschijnen rode hoorns uit haar voorhoofd haar tanden als een haaiengebit…

Paniek komt als je niet meer weet wat te doen, zweet breekt uit, loopt in stralen langs het gezicht, ook al veeg je de nattigheid voorzichtig weg, het haalt de paniek niet weg, die zich van je meester maakt, is er toch nog iets, wat de meester je nalaat?!…