Alle inzendingen over filosofie

Wie vertilt zich niet aan de vanzelfsprekendheid misschien wel van de nog niet beleefde dingen, keuze tussen het gewicht van veren en de houdbaarheid van lood is snel gemaakt. verlichting en duister zijn louter abstracte ideeën, gekaderd in de ziel tussen de emoties door, verstrikt te raken in de naaktste feiten, zijn we die…

ik heb een skelet aangekleed met wat ik dacht dat leven heet zijn geraamte behangen met maatschappelijke belangen die hij dringend nodig heeft toch knookt hij nog terughoudendheid zijn zekerheden is hij kwijt rammelt botten in aanvaarde eenzaamheid dood en verwanten ten spijt ik heb hem niet kunnen bezielen met emoties en overlevingsdrang…

Denken maakt je blij zolang je de fantasie geen grenzen oplegt…

Tijd als oneindig spel verbindt de weg met het doel maakt zich los van de saaie eentonigheid, of het links of rechts is, het blijft vrij in de verwezenlijking in het verlangen de juiste afslag te vinden wat onontbeerlijk scheen, verlost zich in het mozaïek van ons oer gevoel, soms weelderig wild vol compassie waarin onze hemel wordt…

ga op zoek naar een plekje aan tafel elke stoel volstaat, ook ik verwerp een lege trein en maak papier dicht met woorden maak met water een zee en van afstand een eiland maak van één gans een volle vlucht (denk aan dunbelijnde lucht) maak van niemand en nergens een rots en blijf niet ver van hier…

Bij duisternis verlangen naar het licht, bij ziekte naar gezondheid, bij treurnis naar gelach. Maar nooit vervult het helemaal wat wij zo hoopten en verlangden want mens-zijn is onaf, is open. We blijven zoeken en verhopen, we blijven ziende blind omdat er meer is dan ons hart kan dragen. Is mens-zijn dan een oeverloos verlangen, een…

Laat ons beperken tot huidcontact gevoel, druk, temperatuur en pijn Wij visualiseren ons een bord tasten, duwen, meten en slaan uit Veel kan met zichzelf en als men wil kan het ook met twee of meer Zo is de mens, hij/zij ontdekt de wet van de verminderende meer-opbrengsten de mensen lopen elkaar in de weg Het eerste glas smaakt het best…

Zeven sloten lopen langs de weg. Over de juiste wegen wil je ze graag vermijden. Met enige sluwheid en bij een bedachtzaam overleg denk je dan graag aan die tijden zonder persoonlijk lijden. Die tijden waarin alles bij jou nog over alle schijven kon gaan. Je met een optimale energiebron voor elk probleem kon staan. Je leek op één van die…

Eerste sneeuw. Ja, eerste sneeuw, maar wie heeft ogen voor de laatste, de laatste sneeuwpop, het smelten van de voeten, wie let daarop? Zo gaat het ook met pijn. Je voelt het onbarmhartige begin maar het verdwijnen maak je op uit het verdwenen zijn. ------------------------- uit: 'Bijvangst', 1999.…

Sommige mensen rijden met je mee vanaf het begin en sommige stappen bij een halte in. Sommige stappen bij een halte uit, sommige blijven kort en sommige blijven tot het eind. Je weet niet wie er tot het einde met je zit, zo is het leven net als een busrit.…

Het is het niet het brood dat de honger steelt, of kreunende bomen die in stormwinden worden getest maar de toonhoogten van het denken van bodemloze nachten tot in de zwartste dromen, verlicht door pijn waar elke dichter z’n dorst uit lest maar ook als schrander dier dat zijn bloed laat koken, een opmaat waaruit de heerlijkheid…

ik heb een boodschap toch voel ik mij nog geen profeet er zijn volgelingen die mijn geschriften lezen mensen genezen kan ik niet ben ook geen ster of een bekend persoon middelmaat en heel gewoon ik schrijf niet om mensen te bekeren maar wel om hen iets belangrijks te leren hebben en nog meer bezitten zijn geen drijfveren tot leven…

In het gezicht van uitdrukkingloze goden een wind die mij verder draagt dan alle vragen, zullen zon en maan in een andere kleur en stand verschijnen, is de onze horizon daar bij gebaat? bloot te staan aan stroomloze barrières, de kiezels van de tijd zich stroomopwaarts bewegen tot aan de bron waar ze werden gevormd, telkens…

Een druppel als een traan die zwaartekracht niet trotseert langzaam glijdt in de kille nacht zich bezeerd aan een strijd uiteindelijk leert verder gaan zichzelf bevrijdt…

Terwijl ik voor me uitstaar en in gedachte probeer te zinken.. Had nooit verwacht dat stilte zo luid kan klinken.. Want wat heb ik gelachen en wat heb ik gehuild.. Maar wat een wijsheid in deze stilte verschuilt..…

In een dorstig land tasten reizigers in het duister, ze wassen de handen van de zorgeloze zon en dekken hun vermoeide sporen toe, papieren grenzen rotten in het raamwerk van tevredenheid in het transparante venster van overvloed tastbare stromen worden een taboe ontneemt de vrijheid van gedachten en het recht op mobiliteit…

In de warboel van leven over ongelijke keien takken waaronder ik buigen moet probeer ik een doorgang te vinden onder gebroken zonnestralen het vroege ochtend licht wetend dat dichtbij het rechte pad naast me badend in ochtendzon waarover, als ik dat wilde evenzogoed lopen kon maar, zoals ik op mijn eigen wijze kies voor het mysterie van…

Koud, het is koud hier, het lijkt winter, maar de lente laat zich temmen. Ook ik ben het verdriet, de stilte, het gebrek aan, licht, ruimte, ontferming. Ik zie springvossen paren, en ik zie karkassen kraken, kadavers branden, dat het zich laat zien, staren. Ook ik ga ongemerkt voorbij, door de woestijn, en door de consternatie…

Zal ik iedereen vergeten Als het eind is zicht is? Zal ik niet weten wie mijn ouders zijn? Zal ik in hemel zijn? Wordt ik vergeten Net als de mensen in het verleden? Of zal ik als gewoon als mens tevreden zijn? Zullen mijn gebeden helpen Als er misschien geen god bestaat? Wie geeft mij raad en daad?…

Net nu ik lag En mij tekende Getekend werd Heeft elke lijn zijn Klank, en elke stem Zijn gewicht, Toch gaat het niet Boven het parallelle, De ontbering van hart En ziel, falende, wegende. Dat het streeft, En zich ontknoopt, Spontane reacties, Er dwarrelt iets, Lucht, ruimte, Weerstand, Er kruipt iets, Knieën, oevers, Gebeden…

Tenzij de richting mij verraad, Met een kus, een trapeze, Het woest geweld, de natuur Der dingen, het hete, het zachte. Ik strek mij, tot de verbeelding Waar ik tot spreek, hoek Voor hoek, en oppervlakte, Voor oppervlakte, ook neig ik, Struikel ik, bid ik zonder ophouden, Door Hem die mij kracht geeft. Een verkenning van beeld…

De engelen des doods willen mij vergezellen, een helder ver gezang en nimmer stil gebed is immer rondom mij, waar ik mijn schreden zet, steeds langzamer om mij te weer te stellen. Ik strijd bij dag; ik worstel in mijn slaap; al te vergeefs, 't onsterfelijke leven omringt mij en wil mij geen sterven geven noch ander leven, noch een stiller slaap…

Tijd, opening, pijn, reflectie, Het staat en het loopt, en Het beweegt, naar, van, Ongeveer, loopt het op zijn Einde, ik was naderende (Om mijzelf te zien verschijnen.) Lig ik, hoor ik mijn oor, Proef ik mijn lip, Het hart loopt over En het oor raakt niet vervuld. Ook ik ben bang voor de Tijd en het hart van de zee En de harde…

Het niets maakt alles kwetsbaar of volheid het niets creëert integerheid en leefbaarheid Het niets maakt de ruimten sereen alles beslaat of ontstaat uit niets, gemaakt uit de creatieve ziel van deelbaarheid.…

Je niet los te laten, en Je niet doen omkeren, Kerende, naakt, niet bloot, In ontzag en consternatie, Het beeld, vorm, inhoud, Van de knecht en zijn kracht. Stof uit stof en as uit as Jij moest reiken, naar iets, zoals alles reikt Naar iets. Je bent gevonden, het dogma Der ziel, strijd, kracht, einde, Ook ik verwond, ook ik steek…

Ik voel me als een vogel, die vleugellam strompelt. Ik voel me als een vis, die in de afslag ligt. Het wordt de hoogste tijd, dat ik moeiteloos ga leven. Als een vis die water klieft. Vliegend als een vrije vogel. Zelf en zelveloos geliefd.…

En de wind valt, uit zijn schaduw En het licht staat in zijn donker En ook het bloed stelpt zelfs Zijn wond, wonden, gedachten Splijten, oceanen, roeren, Een mens twist met God, en Verliest, gaat ten onder, valt Maar staat, in Hem. Ook mijn neigingen komen voort Uit blind verlangen, de neiging Tot de beweging tot de aanzet, Van het geëtste…

Het kruisigen van brood En water, melk en honing, Sprekende val tot de rots, En keer, tot de zee, die valt, En beukt, en neigt, en breekt. Ook ik ben de zee, en ik zwijg Want ik ben de wind, en ik Opteer want ik ben het land, Droog, nat, oorlog, winter. Honger en gebrek, twijfel En blindheid, ik ben melaats, Toch ontstaat het…

mijn sluimerend verlangen fluistert licht of er nog meer stilte is leven doet pijn in haast en stress want jagen is onze genetische dress bewegen is must rust lijkt een vloek te zijn in het aardse bestaan wij zijn naar tal van soorten ontspanning gegaan verstilling lijkt aan te slaan pas door overlijden zal de hartslag van leven…

Vannacht werd ze even wakker waarvan, dat wist ze niet 'n diepe slaap waaruit ze ontwaakte voelde van binnen, 'n diep verdriet. De woorden " krijg 't " spookten als metaforen door haar heen alsof alle schoorstenen rookten 't voelde zo intens gemeen. Viel weer in slaap, gelukkig wel dromend van hemel, niet van hel krijg 't spookte de hele…