Alle inzendingen over individu

Als jij de onstuimige natuur bent toon ik je mijn keurig aangelegde tuin met madeliefjes van de notaris en vogelhuisjes in mijn bomenkruin wanneer jij tot bloei komt in mijn dromen heb ik je lief met meeldraad en bloemenkroon wees niet verlegen hier tot mij gekomen nu ik als cultivar mijn mooiste specie toon verander niet van karakter door…

stellige scribenten fervente columnisten vervelende communisten soldaten in tenten presentatoren die alleen zichzelf horen tanks aan het front jeuk aan mijn kont ik ben even mezelf aan het beleven…

tot gisteren was hij in de wereld monddood voer hij over oceanen blind doolde hij door woestijnen doof worstelde hij zich door regenwouden met brokstukken in zijn handen aan de rand van de wereld hoorde hij het laatste lied hij wachtte niet op het eind.…

Ik zal altijd voor vrede kiezen alsof ik niks heb te verliezen als mijn diepste natuur mijn diepe aard volgens mijn levensvuur is dit mij het meeste waard. Alles, wat ik deed en liet; het was niet voor niks.…

Stilte is vasthoudend tussen zwijgende antwoorden opgeschreven wie je bent onder zwaar wegende feiten op het landschappelijk papier waar je seizoenen schildert in alle hoofdstukken van ’t boek dat voor liefde is geschreven ben jij het personage van de droom.…

Een dood vogeltje pronkt met een gevallen pen Die tot voor kort nog liederen in zijn aderen grifte Dwarrelend streek het papier op haar neer De liederen waren dood Daar waar zojuist de kat nog had staan dromen Was het leeg, gevoeld en ondoordacht Mijn hand lag open, voor iets nieuws dat Niet te pakken was, onverstoorbaar ligt de vogel voort…

Zoals bij 't sneeuwen die vlokken vervaard weiger en trage vallen op aard, zo moeten alle gedachten van ons van uit hun hemel van dromen en dons dalen op aarde waar alles dooit wat sneeuwwit en droomrig de dingen vermooit. Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal…

Een beetje houvast misschien Voor op dagen dat kopjes uit mijn handen vallen En ik van de trap Evenwicht is voor gevorderden Vastklampen Tot de laatste slok thee die eigenlijk al koud is en de lichten uitgaan Ver na de laatste treinen Bescherming Zoals het nachtlampje naast mijn bed dat fluistert dat het altijd wel weer goed komt…

Als ik kijk naar mezelf in de spiegel dan kan ik niet ontkennen dat wat ik zie geschiedenis kent. Ja, het is waar mijn ogen liegen niet.…

Men legde wegen naar de horizon, bouwde torens in de wolken geld stroomde in de vaart der volken Er was een tijd dat alles zo maar kon Maar die horizon versteende, de klok verdwaalde ‘s winters werd het te heet, ‘s zomers te nat, kleur nam de benen zo ligt het ei van Columbus weer in eigen hand. Naar het schijnt, schijnt…

Ik zou zo graag willen dat een ander mens volgens mijn diep innerlijke wens zou verstillen bij mijn aanblik mij zou zien als volwaardig gewoon te bezien als een aardig persoon niet zo vol zorgen voor de dag van morgen maar zijn kijk houdend op mijn lach en beseffen dat ik ook behoor zonder dat ik alleen maar stoor maar wil behouden…

M ijn diepste demonen draven op U it de voorgoed verdrongen vergeetput Z onder zeelucht zonder zoetwater I n verschrompeling na verdriet van eerder E n wilder en woester dan weleer K omen ze opniew aan de oppervlakte I s muziek dan mijn verraadster als S oms mijn innerlijke ik bovenpiep M isschien ... wel, misschien ... niet I n mijn ondoorgrondbare…

Mijn geest is geest met alles. Mijn hart deelt uit al, haar goedheid en vuur, aan al die andere harten! Mijn ziel zal vele levende en dode, afgestompte zielen weer doen bezielen! Omdat ik leerde lezen, leerde schrijven zal ik evenwel door: voorlezen van mijn pennenvruchten de mooie, zuivere boodschap doen blijven. Ik zal landen aaneensmeden…

Tussen de seconden ligt het geluk, tussen woorden de waarheid... en niemand weet waar de weg toe leidt. Maar eeuwigheid blijft tijd der tijden waarin wij onze eindigheid niet kunnen vermijden.…

Elk verhaal vertelt haar eigen waarheid en leugen. Ieder mens kiest wat te vertellen en mee te nemen. Elk lot heeft haar liefde en haat. Elke God, al, de mensen, die verafgoden en verwerpen. Elke vis die eens wordt gevangen in het net. Iedere ster die opeens niet meer zal stralen. Elk woord in dit gedicht dat het tot de laatste punt zal…

We hebben samen een vroeger al achter de rug en toch vraag ik je: zusje, wie ben je Wat heeft jou doen besluiten om jezelf te verliezen Was het de dood die z'n intree nam Of waren het de lasten die je dragen moest te groot voor kinderschouders…

Mijn woorden, ze waren vaak onzinnig al kwamen ze dikwijls uit diepte waar ik door mijn verslaving aan de nacht met mijn ziel in verzeild was geraakt ik sprak soms wel hoop uit in een verklaring van vergankelijkheid liet ik de dagen scharnieren met het verlangen van de nacht ook kleurde ik wolken in het bijzonder op zolder stonden duizend…

Leegte! Leegte om mij heen. Leegte in mijn zicht. Niets in mijn bereik. Geen vooruitziende blik. Kijkend! Kijkend om mij heen. Niets is wat het lijkt. Leegte is één deel. Als je maar niks ontwijkt. Niets! Ultieme gevoel van leegte. Mijn blik op oneindigheid. Terwijl ik mezelf beheerste. Maar de verslaving is nabij. Stilte! Gewoon…

Het was slechts te voleinden, uiteindelijk te volbrengen. Er was geen oorlog, geen strijd noch gevecht in mij: de haat transformeerde de woede het grote vuur tikte weg, elk uur. Het lag op de waarheid van iedere fractie in de seconde... mijn magie der geest, door menig mens bevreesd. Echter, alleen in heden haar innerlijke kracht loslaten…

Zij lacht in haar spiegel van het leven. En ziet dat zij daar niet alleen maar staat. Zij kijkt hoe ze door het leven gaat. Houdt ervan te reizen op haar manier dan zoals alleen zij dat kan. Van dikdoenerij wil zij niets weten. En gekrakeel is zij heel gauw weer vergeten. Zij gaat met goede moed ergens naar toe en komt er evenzo weer…

vaak is het stil in mijn hoofd en eens was daar de bliksemschicht op mijn vijfentwintigste sindsdien functioneer ik wat minder maar rustig en tevree soms zie ik ineens weer het licht als ik een vrouw aanschouw en straal ik kort maar krachtig om daarna weer rustig in alle rust van mijn kamertje zwijgend naar muziek te luisteren van…

Het leefde in mij. Het leefde voort in gedachte en gevoel, al zo ontzettend lang. Lange tijden passeerden, gleden voort, voorbij. Maar ik bleef zij aan zij: van de mensen, die trokken over de aardbol. De mensen die vochten en hun lot bevechten, telkenmale. Met veel pijn en verdriet. Doch altijd met het hart in de ziel. Hoe elk mensenleven ook…

Ik droeg mijn innerlijk licht ver voor mij uit. Ik nam het vuur; bracht haar van binnen naar buiten, door donkere ruiten scheen een pril, steeds sterker, stiller wordend ideaal licht. De fakkel voerde haar doel, haar bedoeling veel verder dan enkel haar baarmoeder: zij bleek een al gehele, grote zorgende, verzorgende moeder! Mijn toorts…

Het was, in het holst in het midden van de nacht. Mijn hart dat vocht, blijft vechten totdat de laatste trein wegrijdt... . Het zal zijn in die stilte, waarin niets, en niks, te winnen noch verliezen was. Het lag in de immense grote kracht der kwetsbaarheid dat mijn leven uiteindelijk oploste in tijdloosheid. In die verte in de vaart der…

Waar mens de mense wolf is, Waar volk de volke vee; Waar, huilend, wie maar golf is, Wil schuimen boven zee; Daar perst men paarl uit traan en bloed, Heet zwakheid kracht, en lafheid moed, En wie een hals drukt met de voet. Nékplooit gedwee! Moet eerlijk altijd arm zijn? En machtig altijd slecht? Vijandig hoofd op arm zijn, En 't leven…

Er is geen dieper verdriet dan zielenpijn, en jij hebt het dat weet ik uit jouw schrijven toen ik niet thuiskwam lag je in bed met een ander een man zonder naam met een weerloos gezicht wat jouw brief vertelt is het verhaal van een man zonder naam zijn geest lijkt ouder wijzer door ervaring accepteren van verdriet zijn ziel wordt…

De ziel is sterk, maakt werk van haar taak, wat ik ook meemaak.…

Je zult me herinneren, in jouw moeilijkste dagen, als degene die volhield die het leven niet voor bekeken hield.…

Ik schreed voort in mijn veiligheid, in de stilte. Ik schrijd alsmaar voort en verder, als een pril, jonge schaapherderin... . Ik teken op, bedenk en sta in verbinding met een hoger bewustzijn, dan de mijne. Mocht ik slechts dáár gaan staan, wat ik beoogde: bogen zullen staan en vallen over mij, voor mij. Er zal een punt komen, waarin stroomversnelling…

Hij sleet zijn jeugd in 't afgelegen slot En diende een hof, geestloos wuft en verwaten. Hij vlood, wild hunkerend naar een groter lot Alleen naar de pas opgerichte Staten. Om zijn stilzwijgen en onzeker schot Geminacht door kooplieden en soldaten, Aan boord, in 't fort ten prooi aan 't plomp complot Dat hij niet delgen kon, slechts macht…