Alle inzendingen over emoties

er blijkt een verte te bestaan waarin het geruisloos bliksemt mijlen bij de maan vandaan luchtvochtig; het gewicht van hemelniets veschraald avondlicht dat kleur schikt met zandblauwe velden wolken en ijsbergen, in tijd verloren net als hun landschap niemand vraagt om vergezichten in aangrenzende regen er blijkt een hunkering te…

ik kwam van daar en ging naar hier nee niet voor de lol niet voor mijn plezier maar het was de chaos waar ik voor moest vluchten echt hier ziet men lang niet alles slechts de oppervlakkige geruchten zoals je ook niet alles van iemands gezicht kunt lezen wat er zich afspeelt in de diepste diepte van iemands wezen zijn wij daarom ook…

een volwassen voornemen -verkeert in goede staat meerdere ongelezen boeken voorgekookt als leesvoer afnemende leegstand wassende maan voorspelbare tijden in alfabetische volgorde een gietijzeren wolkendek met daaronder een enkele goede bedoeling en nagelaten huisraad hetgeen een wervelkolom het lichaam toedicht…

letters zweven voorbij op zoek naar een plek in woorden gevoelens woelen in mij die nooit bij me hoorden al de letters nu op een rij vormen plots wat we ooit waren weer jij en ik samen wij en het juiste gevoel wordt opnieuw geboren kruipt weer omhoog in mij een woeste zee te woest voor woorden komt gelukkig langzaam tot bedaren met…

Woorden blijven spoken zoals alleen woorden dat kunnen ze gaan hun eigen leven leiden vullen zichzelf aan met woorden tot er een nieuw verhaal ontstaat Dromen blijven spoken zoals alleen dromen dat kunnen in hun eigen dromenlogica de doden zijn springlevend alsof ze nooit dood geweest zijn Alleen de slaap wil niet meer komen zweeft wel…

Zwoel kloppend bloed, een zweem van verlangen Het hart dat overslaat, mijn papillen Proeven geluk Ik sluit mijn ogen Een woest licht danst, een zweep van welbehagen Een glimlach krult op Ik ben verliefd Op het leven…

Ik hoorde hem zwijgen die wolkeloze dag Zijn letters waren zinneloos Ik hoorde hem zingen die schaapjeswolken dag Zijn woorden waren zorgeloos Ik hoorde hem zwichten die regenwolken dag Zijn zinnen waren zinloos…

als dichter probeer ik dat te zeggen dat niet alleen maar met kale kille woorden valt uit te leggen daarom probeer ik woorden te plooien doelgericht rondom een te vertellen boodschap te strooien van die hele warme tedere gevoelige mooie die beelden doen verschijnen die de alledaagsheid moeten doen verdwijnen daarvoor dient een gedicht…

Ik heb mijn ouders geraakt altijd kunnen achten, dat is het geen mij nu na jaren nog steeds heugt terugdenkend aan soms ook verdriet naast vreugd echt altijd kunnen achten vele dagen en nachten. Deze maand herinner ik mij ook de treurwilg weer deze metgezel uit een van mijn vele verse dromen, welke ongevraagd vol met beelden langs komen, als…

nog is niets volmaakt zelfs de schepping is heel menselijk en puur aards in kleine oneffenheden legt de maat haar treden naar schoonheid jouw handen kunnen helen met warmte en kracht zodat unieke pracht zich weer kan delen geen ongewenste buitenbeentjes meer die hun leven verklarend slijten omdat anderen steeds kijken…

vlieg niet maar fladder als een vlinder in mei vlieg al die fraaie bloemetjes niet zomaar voorbij ontsluit haar liefdeskelken en zoek haar liefdevolle hart voor het te laat is en ze alleen nog maar staan te verwelken ze lokken je niet voor niets met hun heerlijke geuren tast toe voor je zelf verstart laat de liefde harten kleuren…

langzaam het vertrouwen meten en terugwinnen vervagen moet het tot het ongeloof voorbij is het is als wel mogen varen op prachtig witte zeilen van een komende storm nog niets te hoeven weten licht zijn, het is immers de zon die er weer staat zijn als de vogel steunend op Gods zorg en toeverlaat…

Het is die gedachte die zich heeft genesteld die eerlijkheid die zij zuiver wilde voorstaan, veel staat al ergens genoteerd en vastgesteld voortaan hoeven we zelf niet ver weg te gaan. We hoeven niet ver te zoeken wat bij ons hoort het verschijnt op een dag vanzelf in ons leven, aan het firmament borduurt ook tijd onverstoord net als bij jou…

schaduwdansen met de maan verkennen wel mijn zwarte muren de nacht vergeet voor één keer mijn naam ik ben echt niet meer bij te sturen nooit zal ik het nog beleven dat zwoele in mijn dromen wie ben je en wat kun je me geven een gevallen engel aangekomen... nam mij voor even stevig vast ik wist het … of dan toch weer niet dit is het ware…

ik heb mijn plek nog niet verkend de rust nog niet gevonden ooit werd ik met een plek verwend en voelde mij hecht verbonden ik lachte, studeerde vol levenslust en heb mijn plek iedere ochtend gekust waarna ik haar dan intens omarmde en in gelukzaligheid onstuimig verwarmde de plek verdween, een woontoren verscheen de zon kwam niet meer…

(elfje) wezentjes mooi fladderend frank en vrij in buik op hei vlindertjes…

Kon je niet even langer steunen op mijn vertrouwen was de basis niet genoeg? dan het nest van de karekiet, instinkt als solide fundament zelfvertrouwen als onderdak op doelstelling gericht, vertrouwd het aardse slik op wuivende stengels riet wat trilt, niet wankelt in haar evenwicht, niet in de heetste zonnehitte, de zwaarste storm…

een foto een vader een kind levens opgeslokt door het water een moeder leest een laatste bericht mam we hebben het beloofde land in zicht ik vraag me af wat God van dit alles nu vindt voor menigeen is het hier gaan stranden het geloof in hem verdronken in de Rio Grande…

Ogenspel van jou naar mij Geen ruimte tussen ons is veilig Meer voor zondige gedachten De lucht is nu vol brandgevaar Onderhuids kruipt stil de wil En staat de mond vol tanden Maar ook de wil is niet bij machte Zonder wens van jou en mij Onverwachts vlamt wederzijds De wens van zacht strelende handen Zet ons vuur in lichterlaaie…

(elfje) sterretjes ze twinkelen verlichten onze nacht somberheid wordt verjaagd en weggelacht…

Een blik op de tuin waar het leven doorgaat een lijster met een bek vol worm kijkt schichtig om zich heen wordt ik bekeken ben ik wel alleen ik heb jonkies te verzorgen die ik moet helpen overleven dat is mijn taak voor vandaag en voor morgen en voor daarna dat is waar ik voor sta ik kijk naar die spiegel en daar fladdert eigenlijk ook…

hing jij zo werd mij de touwtjes in handen geduwd en balanceerden wij samen in een wereld die stil staat voor even waarin minuten uren lijken onmacht je aankijkt en je je afvraagt is dit het dan overgeleverd aan mannen in uniformen kwam je voorzichtig terug naar hier het was jouw tijd nog niet en geef jou met alle liefde…

als een koorddanser balanceer ik op de lijn die leven heet de ene dochter in de ene hand mezelf in het midden en in de andere hand mijn andere dochter geleidelijk lopen wij stapje voor stapje twee stappen vooruit, één terug samen doorstaan we weer en wind, donderwolken en zonneschijn nadat jij bent weggegleden uit ons midden, is…

ik heb je in marmer uitgehouwen in hout deed ik het snee na snee op een doek uitgestreken dat allemaal levensecht vele woorden heb ik aan jou weten te besteden daarbij ieder cliché vermeden je kwam volledig tot je recht maar voorlopig zeg ik toch even weg ermee want niets voelt meer echt dan dat ik jou stevig in mijn armen hou…

We mogen wezen wie we waren of nu al zijn. Leven is zoals wijn ook tijd die wordt geleefd soms met pijn en beleefd verlangen behangen. Vertel, wat heb jij te uiten , te delen. Ken ook jij een vorm van ontluistering, zag jij vroeger al parades zoals die optocht. Het geleek ook nu een r.k. processie van ooit. Het geleek weer een toneelspel…

Toen ik in werkelijkheid mijn fantasie kreeg en zelfs nog veel meer spatte mijn (natte) droom uit elkaar ik wist tot nu toe niet hoe bevredigend fantasie kon zijn zeer!…

(haiku) oude man en hond de vraag bij beiden waart rond hoe lang nog samen…

Je bent boos en gekwetst, ik zie het aan je gezicht. Ik weet, ik begrijp en 't valt niet licht. Je praat, je huilt, gooit alles voor me neer. Ik luister en voel en begrijp je zeer. Niet eerlijk, niet rechtvaardig, of liever: mensonwaardig. Ik wil je helpen, maar ik kan het niet. Alles is kapot, alles is verdriet. Hoe innig…

Opzij keek ik en zag een tas met boodschappen een vrouwenhand niets bijzonders tot ik las vijf letters, rood op wit: 'Be One' was het een oproep een bevel een loze kreet of een verzoek tot samensmelting van de blik van haar, de drager van de tas, met die der lezer, dat was ik, ze zag alleen de drager van de ogen -…

een lome zomerse dag mijn drie honden in de tuin een zwarte een bruine en nog zo een waar luisteren ze naar waar lijken ze naar te staren waar gaan hun gedachten heen kijken zij ook terug op wie ze waren? die ene wil het liefst bij mij zijn een aai een klopje een lief woord ach hij vindt het zo fijn en daarna gaat hij toch even naar…