Alle inzendingen over taal

doelmatig als taalmakelaar probeer ik poëzie wat niet gelust word toch aan de vrouw te brengen trage onverkoopbaarheid transformeer ik in ratelende poëtische marktwerking miskende talenten doop ik in een elitair sausje,en pulp gaat naar de Slegte zo werkt de markt nu éénmaal op taal funda komen kopers en verkopers…

de schrijver staat aan het roer van zijn boek smeed woorden in een hevige hunkering van storm regels glanzen over de reling letters swingen op het dek het scheepsjournaal in mooie woorden het boek, het boegbeeld van het schip met luchtige verzen in de zon waarin zinnen kraken in zeekoorts adjectieven bungelend overboord…

kunnen we het niet voor een keer eens zijn met zijn allen waarempel woorden lijken wel omgekeerd neem de doorzakker de feestfiguur met 't ochtendgloren ziet hij lakens als hij lakens ziet gevraagd waarom antwoordt hij in triomf ik pluk de dag mijn diepste wezen carpe diem bevlindert dagen de keurige rijtjesmevrouw half twaalf…

Dichten is nieuwe namen geven, is roepen, vechten met de taal en erin zwemmen als in helder water, is onverwacht een nieuw verhaal. Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat. Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen…

ik herken de zachte melodie in elke zin die je in inkt gedrenkt tot pastel laat verzachten alsof je de letters in minne doopt voor ze met voelsprietende precisie elegant bevallen op mijn netvlies ik proef de innerlijke klankkleur van een vibrerende intonatie die mijn sluimering aanwakkert hunkering voert de boventoon naar de volledige…

ze stijgen op van m'n papier als motten onzeker zoekend groeien ze in kracht verdwijnen door het venster, zoemen zacht en springen in het diepe, bouwen vlotten ik blijf hier achter met alleen de botten hun vlees en bloed heeft mij al lang de wacht aangezegd, alles ligt nu in hun macht de sleutels zijn verstopt in smalle grotten ik heb verhalen…

geschikt geslepen mijn woorden langzaam uitgezocht van beide zijden gestoffeerd met streepjes wegwijs in de poëzie van nu schijnend door de poort van toekomst op zijn plaats in mijn gedichten meegaand zonder grootspraak sluimerend in grote hoeveelheid vertoef in mijn welluidend gedicht het is eeuwig houdbaar prik…

maar geef me een passende jas met een sluiting die me ruimte laat vrijuit te inhaleren als in een vallei ongerept en uitgestrekt waar ik mag struikelen over stenen die uiteindelijk treden blijken te zijn naar de verheldering van zuivere vocalen die me als een bergstroom accompagneren zonder ooit te verwateren daar, op nog nooit…

je aait het witte licht maar raakt niet alle vlakken krijgt het vuur niet te pakken en vlamt alleen kortzicht nog net niet rijp genoeg om volledig te worden genoten ben je al in het glas gegoten waar je enkel leegte verjoeg langzaam drink ik je terug naar het begin waarbij ik doorslik wat niet smaakt wat rest zijn druppels goede zin…

de nacht onaangeroerd, vertrokken met de trein van half zeven onder het gebladerte te volgen de nacht ontkleedt de dijk van oude wilgen en verschrompelde schaduwen het water de golven vormend dreigen onder spiegels waar ijskoude dromen beven het water breekt de strijd tussen leven en dood de beelden ik hou teveel van ze woorden…

Ik zou weer eens wat moeten dichten over het stil verlaten perron de duizend oranje gezichten een weggeblazen kinderballon over de onbeheersbare kunst van stil leven en een loslaten het genieten van verstrekte gunst nog te dichten kieren en gaten over een opnieuw vergeten God lichtjaren en roestige nachten zacht zoete honing en boterpot…

Verdraaid, het is waar ik kan alles kwijt in deze taal, maar (ik) verlies mij er niet in. Zoveel mogelijkheden, zoveel mogelijk, heden. Oppervlakkig spring ik in het diepe, verzuipen kan gewoon niet, tenzij ik in een afgelegen bar te diep in een glaasje kijk. Nuchter bekeken is Nederlands uw en mijn taal, voertaal, moerstaal. Maar…

Roos, ik roep je zacht maar je splijt mijn nacht op dit sprakeloze papier waar gedachten rusteloos bewegen. Weet dat ik je zal beminnen tot in de eeuwigheid der zinnen dat ik naar je taal met de echo als klankensmale blijf herhalen. Ik schrijf water tot het trilt in het diepste wezen van het woord: melodie.…

de stilte vluchtte toen ik sprak tot de verbeelding: spreek! zo schiep ik chaos in de orde gedragen op de brede vleugels van een adelaar, was ik omgeven door geklapwiek van slagpennen ik hield me schuil in roversnesten inhaleerde luchten van onbeminden, geketenden, verdorden de gieren vlogen op de lijken af en pikten van de weke resten…

Schoksgewijs voel ik frustratie in de charade van acrostichon hevig zwetend op verkrampte zinnen ruwweg neergeschreven woorden ijzig brokkelend op het witte vel vervagen tot onzinnigheid ergens in mijn dwarse leeghoofdigheid rafelen stoffen in dunne slappe bedrading zonder samenhang verlatenheid overvalt mij als een kind dat zonder…

Het spelen met woorden, als lopende akkoorden met luisteren, horen niets en niemand storen. Wanneer men zich aan het geschrevene stoort, het opgeschreven woord duidelijk is, dat men niet hoort hoe het akkoord klinkt.…

Ik heb het laatste woord voorbij zien komen De stilte kwam er zwijgend achteraan Een laatste druppel uit een lekke kraan Een laatste deling van de chromosomen Wat ons nog rest zijn geesten en fantomen Hoe kunnen wij elkaar nu nog verstaan? Met dierlijk krijsen, schoppen, bijten, slaan Proberen we tot een begrip te komen Het hulpeloze uiten…

trollen trappen treurig traag tegen zorgend zachte zoete zuigende zinnen klassiek koel kijken kan kollen krachtig killen maar moedige mensen maken meesterlijk miezerige molletrollen met moeite mak trieste trotse trollen treuren traag troetelig treuzelend de drang der duistere doodslag deed de demonische das om onzichtbare overgevoelige onmin…

Dankzij het oudste Soemerische schrift kunnen we in de 21e eeuw genieten van alle belangrijke gebeurtenissen die in ons geheugen staan gegrift. Sinds 3300 voor Christus is er de drang om vast te leggen wat er omgaat in de mens; om elke gedachte, elke wens ook te beschrijven. Dingen die ons drijven naar expressie, via een schat van…

Woedend willen letters dansen trappen ongewild de zin zelfs de punten slaan op hol willen terug naar het begin als de komma's ook gaan krijsen trekken strepen stil verdriet zelfs de hoofdletters die buigen zien het uitroepteken niet alle woorden worden vragen machteloosheid verbijt de pijn zwarte lijnen kunnen niet dragen zakken door…

dit, nu nog klein van stuk, dit vers groeit woord voor woord tot iets moois totdat het aanzwelt tot een afdalend zinnentrapje een afgang van wel tien treden; nu zijn we toch echt wel beneden…

een woord vermoord een zin vergaat het verhaal staakt er is geen regel die overleeft deze leegte is gemaakt voor dromen, visioenen hoe je het beleeft en de illusie doorzeeft een hoofdstuk zonder hoofd onzichtbare punten mijn pennenvuur uitgedoofd de gevulde leegte vol van niets ruim van ruimte vol van gedachten over iets…

kom maar spelen in mijn taalspeeltuin samen met de letters van de glijbaan woord taartjes bakken in het zand waarin spelvouten gemaakt mogen worden rebels woordhangen in de touwen taal kliederen op de schutting als vijf en half jarige heb ik het moeilijk met mijn lekkere bekkie smijt ik toch gezellig mee raak bijna…

regels te kort maak ze langer! worden ze niet gevoeld; stort tranen over ze uit zoals de meesters het hebben bedoeld veel te lang bevonden; ik kort ze ijlings in; worden opnieuw ingebonden een woord te vaak gedicht dan verzacht ik de pijn; het wordt er uitgelicht immers men wil voldoen aan de elitairen, aan hun strikte lijn…

In wegsmeltend koud winterlicht dwars door onherbergzaam duister uit grijs geruis en vaag gefluister nu de aarde achterover ligt ontwaken de verlaten oorden klinken de verminkte woorden Ik vang ze op het perkament zeef ze uit de klamme nevel loos verdriet en gehoekte wrevel uit laatste wens en testament Ik giet ze uit gebarsten vazen…

een speler van monopoly schreef naar Legoland ben in mineur heb alle straten maar zelfs in Billund was er geen Legostraat als ware maarschalk met een ik als van Diego bespring ik alle stukken er komen al maar lijken en mijn vlag zal strijken men schreef hem terug straten bommen niet met uitvergroot ego speelt men monopoloïet moeiteloos…

zijn het de woorden die het vertellen of de gebaren wie zal het zeggen het luistert niet of nauw verborgen achter lakens als gordijnen nog niet ontdekt in duister verscholen wordt het licht of nooit wie zal het zeggen wie zal ze zeggen de woorden…

een trillende stem in mijn zwellende aula geluid dat waait in de keel bewegende droge lippen aanzet tot veel mijn woorden werden al gevoeld eer zij werden uitgesproken mijn woorden ze waren nog niet koud of reeds gestorven in schoonheid woorden, woorden het scheppend sterven…

Woorden schieten mij te kort Ze blijven steken in mijn keel Hoe kan ik toch beschrijven Wat ik zeggen wil, wat mijn hart bezwaart Soms zegt één woord meer dan duizend zinnen Eén woord meer dan een heel verhaal Men kan vertellen, men kan verhalen, de uren volpraten, zogezegd Begrijpt men dan niet dat spreken zilver is, en zwijgen goud? Dat…

Waar de taal doodstil van de daken rolt de woorden mijn tong niet kunnen bereiken een hakkelende klank met mijn kaken dolt golven getemd geluid achter wallen en dijken daar wordt het zwart in het wit gebeiteld wellen niet eerder verschenen beelden daar krimpt de één terwijl een ander bijtelt voor vrijgesprokenen en veroordeelden…