Alle inzendingen over overlijden

Lief zusje, Je had ruzie met pap en mam, Met een hoop kabaal sloot jij de deur achter je, Ik rende je achterna, en ik zag het, ik hoorde het, Gierende remmen, een gil, ik rende naar je toe met pap en mam achter me stonden we bij je, je werd wakker, we waren blij dat je niet dood was, maar je begon te bloeden, uit je neus, je mond…

Mam, Daar lag je dan, in een kist zo alleen, ik liep naar je toe, je hand voelde koud, Wat er gebeurd was, was een ding dat jij niet wist. Waarom moest je nou onder die bus terechtkomen? nu ben je in de hemel aangekomen, Duizenden sterren, maar 1 ster is het stralendst en die ster dat ben jij.…

Een zwarte ruimte, leeg, kil en koud. Daar zal je blijven, oneerlijk, oneerlijk is de dood.…

Haar hoofd neigt naar beneden haar handen liggen bijna stil ze beweegt bijna niet meer. Haar haren vallen voor 't gelaat haar huid wordt witter dan wit haar adem stokt en dan wordt het Stil…

er ging een vogel weg zijn vleugels ruisten zacht in hun afscheid klonk de roep van rust nu leven wegvloog door zijn open raam schijnt licht vanaf de achterkant nooit meer vrolijk lijkt het uit zijn naam verschijnt de eerste lente in een tere bloem…

Er zijn zoveel sterren aan de hemel vaak zo goed te zien vanaf de aarde en zo'n sterretje in je beide armen doet je leven zo echt intens verwarmen heel kortstondig, maar net, heel even voel je het, aan je gegeven leven, leven dan kiest de levensster haar eigen baan zal in een overstijgende levensbaan gaan schitteren tussen alle sterren te zien…

Hier waart weer de dood die met onredelijk gemak levens wegblaast uit de bloei als omgeknakte bomen waar splinterrafels pijnlijk snijden in de natte huid van de overlevenden die verweesd treuren op een onbekende plaats schijnt windstil de zon elders, ver uit deze buurt wijl het hier blijft stormen ooit zal zij weer opkomen om leegte…

Geen tranen zullen op mijn graf-stee vallen, Maar lachen onderdrukt-half, of zacht-luid, En vele mensen zullen vuisten ballen Tegen dit mens, dat dan niets meer beduidt. Zij zullen elkaar aanstoten in zacht mallen Om mij, arm mens, die sprak zó hooglijk-luid In 't Leven Mijn, die leefde van geluid Alleen, en van veel opstaan na veel vallen…

zwevend, dromend denken aan jouw huis daar aan de plas ik zou je al mijn liefde schenken als jij daar nog maar even was lachend, kussend spelen in die boot tussen het riet ik kan dit verlies niet velen de smaak van louter verdriet de wind waait over de plassen verstrooit het stof van jouw bestaan de urn waar ik op mocht passen verliest…

Ik schreef jouw naam in de wolken waar hij wegdreef met de mist, tot een gezicht alleen in dromen. Gedachten bleven ze bevolken Al had het noodlot reeds beslist dat geen droom ooit uit zou komen. Een adelaar kijkt toe vanuit verleden en spreidt zijn brede vleugels uit ter bescherming van 't fragiele heden steeds spiedend daar zonder geluid…

Toen de wind over ’t kerkhof gleed blies hij sneeuwvlokken in ’t gelaat Onbewust van het onmetelijke leed dat er restte na haar wanhoopsdaad Toen haar haar laatste zucht verliet zag de hemel grijsgrauw van kleur Reeds te laat voor het afscheidslied sloot achter haar rug de laatste deur Toen een blik naar ‘t lichaam keek bleek dat reeds…

Dromend dat ik bij de snelweg stond reisde ik naar bestemming onbekend Oud verdriet, misschien zonder grond stierf simpel in dit prachtig continent Opzij van mij hield een voertuig halt de bestuurder bood zijn diensten aan Daarna gleden we over ’t zwart asfalt tot aan de grens van ‘t aardse bestaan Vriendelijk informeerde de chauffeur of…

Als ik dood ben mag je met mijn lichaam doen wat je wilt maar mijn geest krijg je niet zomaar te pakken die is onderweg wellicht al ver weg Maar als je in mijn geest handelt treed ik weer even in als je dan naar mijn lichaam kijkt voel je weer m'n aanwezigheid en ik die van jullie dan nemen we repectvol wederzijds afscheid in mijn en…

Zoveel woorden had je klaar zo van “kijk die eens” en “kijk daar” tegen alles wat “anders” was maakte je bezwaar toen het einde in zicht was verdwenen je oude inzichten ras maar in dit leven was er tijd tekort voor alle antwoorden je moest je onverkort gaan verantwoorden je bent snel gegaan te laat komen, daar deed je immers niet aan.…

De data van overlijden weet ik niet meer maar mijn verdriet voel ik heel goed nu zijn ze genoteerd de grafsteen verweerd de tijd vervloog géén oog droog de familiefoto naast mij géén één meer op aard voor mij zijn ze het leven waard ik wil ze weer terug weer hun stemmen om mij heen een aanraking heel zacht dat heb ik zo bedacht…

Toen mijn klok twee had geslagen gleed uit mijn mond een stille zucht De diepe stilte kon ik niet verjagen voor het leven was ik op de vlucht In het duister, in het kille eenzaam weerklonk stervend verkeersgeluid Mijn oog zag naar ’t beslagen raam en als vanzelf stapte ik het bed uit Uit mijn mond fluisterden woorden iets als een droevig…

('s Avonds) Als ik loop Zie ik sterren en De mooiste die ben jij! Onweerlegbaar…

Het spel dat wij spelen Vanaf uw geboorte Is reeds vastgelegd De tijdspanne die u heeft Ik speel met uw lot En dat van anderen Soms belieft het mij Eerder op te eisen… Soms wat later Ontlopen kunt u mij niet Beetnemen kunt u mij niet Tja, wie bepaalt de regels… Het spel dat wij spelen U en ik Eist een tol, zowel…

Een oude uil droomde op zijn tak terwijl najaarswolken opdoemden Vier dragers met het donkere pak die zich enkel verdrietig noemden Een donkere kist, daarop ’t kleed en letters die van hemels spraken Uit niets bleek die wanhoopskreet waarom ‘t meisje af moest haken De stilte, die haast te snijden was beheerste volkomen de atmosfeer Weggegleden…

Nu je overleden bent ben je nog niet dood op weg naar je Hof van Eden beleef ik je nog in mijn heden voel ik je nog niet als dood dood dat is pas voor later nu nog even met me praten nu nog even fijn samen zijn alsof je in het leven staat doodgaan kan altijd nog!…

zonlicht glimt op je glazen wang breekbaar zacht in doorschijnend wit je lippen gesmolten en stil wezenloze, starende ogen die voor het laatst bewogen je leeft nog wel, maar ook weer niet ik denk aan vroeger en zie je niet ik zie het leven in je ogen die mij uit liefde bedrogen in je roep om creatief vertier je hartstocht kuste het…

Een jaar, ben je er al niet meer, een jaar, wat is dat nou helemaal, een jaar niet eens een schrikkel, maar een jaar, van vier kwartalen, een jaar van twaalf maanden een jaar, van twee maal zes een jaar, waarin je niet meer jarig was. Een jaar ben je er al niet meer, maar lieverd, geloof me als ik zeg: het doet…

Naam levende...... in mijn gedachten met alle zachte machten en krachten mag je hem/haar verwachten: Naam overledene..... hij/zij is er even weer bij aan mijn zij en tussen ons in en met alle stijlen klanken en kleuren luister maar voel het maar voel hem/haar maar beleef het even beleef het even mee even weer samen zijn een fijn…

Wij noemen nog hun namen, zien nog hun gezichten, voelen een hand, een hand die troost, maar weet.......... wat geweest is, is niet geweest, maar leeft voort!…

Het had haar meer geraakt dan ze dacht ze had ‘t niet eerder meegemaakt maar wel verwacht nu was ze moe en wat uitgeput weinig verzacht maar man en kinderen, vrienden geven kracht Ze weet: ik kom er overheen eerder dan verwacht haar overleden oude moeder nu ’n unieke macht ver weg maar ook heel dichtbij dat verzacht aan wie ze zal blijven…

op je graf plaats ik een pompoen met waxinelichtje ik drink met jou op leven en dood scheiding is nu ijl ik neem een slok de andere giet ik uit op de aarde…

Zo daar ooit een blomke groeide over ‘t graf waarin gij ligt, of het nog zo schone bloeide: zuiver als het zonnelicht, blank gelijk een lelie blank is, vonklende als een rozenhert, needrig als de needre ranke is van de winde daar m' op terdt, riekend, vol van honing, ende geren van de bie bezocht, nog en waar ‘t, voor die u kende, geen dat…

Loop gerust voorbij aan de dood maar niet aan "LE DERNIER VOYAGE' Rozengracht 189 Amsterdam-Jordaan Deze stijlwinkel afscheidswinkel van verfraaiing en verzachting voor wie doodgaat en haar nabestaanden Zelf doodgaan is eenmalig maar talrijk in je leven anderen je familie je vrienden je netwerkmensen zovele dierbaren…

Drijvend in de zee Gaat elke beweging met mij mee Zo fijn en oneindig zacht Bij gelegenheid met kracht Ben blij met mijn laatste sprong in het diepe Geholpen door geliefden die mij toeriepen Dit was het dan En geniet ervan Heen en weer met eb en vloed Het doet mij oneindig goed Ben weer terug op het land Verspreid over goudgeel…

Naar het donker om mij staren en daarin de stilte rond mij zien Ik voel mij zo vreselijk naar en ik vraag mij af of ik dit verdien In ’t diep duister om mij tasten met het eenzaam als reisgenoot Draag ik een heel zware last en nadert de drempel tot de dood Bij het donker zo stille wenen om erin de tranen te laten gaan Voel ik mij gruwelijk…