Alle inzendingen over songtekst

Je haar in de wind, je lach naar de zon, je ogen, ze zeggen me dat je van me houdt. De kleur op je wangen, je woorden zo zoet, je handen, ze zeggen me dat je van me houdt. De bloemen op tafel, de foto's in het boek, het bed, ze zeggen me dat je van me houdt. Je stem in de hoorn, je briefjes op het bord, je zoen, ze zeggen me dat…

Je ziet me niet meer staan. Je kijkt niet meer naar me om. Ik heb voor je afgedaan, maar ben ik zo stom? Je loopt langs me heen, doet alsof ik er niet meer ben. Ik ben niet van steen, maar je houdt van hem. Je hoort niet mijn stem. Je ziet niet mijn verdriet. Je kijkt alleen naar hem. Ik was zo stom. Je dreef van me weg. Kwam 's…

Ik had zo graag nog eens met je willen praten. Misschien had je me dan uitgelegd wat je dwars zat al die jaren waarin je nooit een woord meer hebt gezegd. Je had mij misschien nog iets te zeggen. Dat zei je vroeger, als ik je eens iets vroeg. "Later, als je groot bent, zal ik 't je uitleggen, waarom ik mij op die manier gedroeg". Maar de…

't Is stil in de polder. De avond is gevallen. Een eerste ster aan de lucht. De dieren zijn gaan slapen. 't Is stil in de polder. Een nachtegaal zingt. Zacht ruist de wind en rimpelt het water. 't Is stil in de polder. Zwart staan de molens stil tegen de lucht te wachten tot morgen. 't Is stil in de polder. Ergens brandt nog licht…

Hij liep alleen op straat. Er school in hem geen kwaad. Hij genoot van de zomerzon, van de vogels op het dak, de bloemen op het balkon en groette met gulle lach. Fluitend liep hij om de hoek, niets vermoedend langs een groep van wel zes of zeven man groot. Hij zei: "Dag" en dat was verkeerd. Ze sloegen en trapten hem dood. Wij keken toe…

Een sirene loeit en er wordt een meisje weggebracht in de donkere novembernacht in het week-end. En haar mama huilt want een ouder weet maar al te goed wat verkeer met jonge mensen doet in het week-end. Zij reed voor de eerste keer ondanks het gure weer met haar fiets langs de verlaten straat. Laat die avond vond men haar de hulpdienst…

Afgebrand en uitgemergeld staat 'ie voor de klas. Na veertig dienstjaar en zijn achtste aktetas, tienduizend leerlingen, drie fusies, vier keer overspannen zijn zal die nog een keer vlammen. Morgen zal hij overbodig zijn. Vanochtend voelde hij zich niet op zijn gemak. De koffie smaakte niet, hij zweette, z'n borstbeen stak. Een kleinigheid…

Vandaag is juffrouw Bibeb overleden. De hele straat is in diepe rouw. Juist is een auto voorgereden, een die past bij een deftige mevrouw. Want juffrouw Bibeb was een edel mens. Daarvan was men overtuigd. Ze was bij iedereen bekend. 't Hele dorp kwam bij haar thuis. Juffrouw Bibeb is niet meer. Vanochtend stond het in de krant, in advertenties…

Als 's winters de wind giert over de vlakte, de sloten en vaarten dichtgevroren zijn. Kleumende schaatsers in winddichte pakken gekromd en vermoeid onderweg zijn naar iets dat lonkt in de verte, ben ik een diepgelukkig mens, want dit is mijn land, dit is mijn land, mijn Noord-Hollandse land. Als 't voorjaar haar warmte weer teruggeeft aan…

Je haar in de wind, je lach naar de zon, je ogen. Ze zeggen dat je van me houdt. De kleur op je wangen, je woorden zo zoet, je handen. Ze zeggen dat je van me houdt. De bloemen op tafel, de foto's in het boek, het bed. Ze zeggen dat je van me houdt. Je stem door de hoorn, je briefjes op het bord, je zoen. Ze zeggen dat je van me…

De ambulance haalde haar van huis. Ze dacht nog dat ze naar een feest toe ging. Voor 't eerst sinds jaren ging ze weer eens uit. Ze had haar mooiste jurk aan, droeg een gouden ring. Een kapster had haar haren 's ochtends nog gewassen, ook haar koffers ingepakt, dat was wel gek. Ach, ze wilden haar natuurlijk flink verrassen. Ze kon haast…

'k Zie het aan de peuken in de asbak, aan de lege flessen in de krat. 'k Merk het 's ochtends in mijn kop, de rode ogen en een droge strot. Ik heb weer eens te veel gezopen. Ik heb weer eens te veel gerookt. Ik ben weer veel te laat in bed gedoken en 's ochtends staar ik naar een spook. Hij kijkt mij aan met bloeddoorlopen ogen, blaast…

Aaan de zee bij Katwijk-Binnen stond een vrouw alleen. Diep wanhopig buiten zinnen, want haar lief ging plots'ling heen. Tranen stroomden uit haar ogen. Ook van ond'ren werd zij nat. Langzaam kwam de vloed naar boven. Zij zuchtte: "'k Ben het leven zat". Reeds omspoelden zilte golven haar middel en haar leest. Binnenkort wordt zij…

Ik zou wel een liedje voor je willen schrijven. Of over jou, dat doet er eigenlijk niet toe, want woorden schieten mij tekort. De taal waarin ik schrijf is al zo moe. Want deze taal doet jou geen recht. Het geeft niet weer wat ik voor je voel, als je begrijpt wat ik bedoel. Ik zou wel een lidje voor je willen schrijven, voor jou alleen, maar…

Ik geef haar water, een beetje mest. En ik praat met 'r, maar ze doet het niet best. Ik zet 'r buiten op mijn terras en knip de blaadjes, als ze dood zijn, er af. Een zonnestraaltje, een lichte regen. 't Is dor en doods en het valt bitter tegen. Ze hangt slap in de vensterbank in het zonlicht. Ik weet dat ze haar blaadjes niet meer…

'k Stond midden in het land, ik was alleen. Niemand om mij heen, het was zo stil. De zon stond aan de hemel, het was warm. De wind blies zachtjes langs mij heen. 'k Stond midden in het land, ik was alleen. Niemand om mij heen, het was zo stil. 'k Stond aan de horizon, ik keek erover heen. De bomen ruisten zacht: "Kom mee". 'k Hoorde…

Wat heeft ze mooie ogen. Groot en open kijken ze de wereld in met een blik die je betovert, maar ook zie ik de pijn erin. Als ze dromen van een verte, die mooie ogen, onpeilbaar diep, zie ik de maan, zie ik de sterren, maar ook zie ik verdriet. Wat heeft ze mooie ogen. Groot en vragend staren ze melancholiek en als een zee van rust en stilte…

Wat kruipt daar door de grond van noord naar zuid, van oost naar west? Wie vreet er toch zo ongezond modder, zand, stront en mest? Wat kruipt daar door de grond van boven naar beneden? Wat ligt daar in de zon, uitgedroogd of platgereden? Wat kruipt daar uit de grond, glad en rossig, vochtig, nat? Plat, gerekt en dan weer rond verdwijnend…

Er is een lijk gevonden in 't Zwanewater bij Callantsoog. Het was in verre staat ontbonden, het was dooier nog dan dood. De knoken overal verspreid, lag het lijk daar maar te liggen. De schedel was men kwijt bij 't Zwanewater bij Callantsoog. Men stond er voor een raadsel. Wie was de eigenaar van 't lijk? Wie was dit onthoofde personage…

Er was een mol die wel eens wilde weten wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten. Hij vroeg de geit: "Heb jij dat gedaan?" "Nee," zei het dier, "dat komt niet bij mij vandaan. Poepen op die manier kan ik niet. Ik poep ronde keuteltjes zoals je ziet." De mol die dus wel eens wilde weten wie hem 's ochtends op zijn kop had gescheten…

(mijn vertaling van "Stopping by woods on a snowy evening" van Robert Frost, 1923) Van wie die bossen zijn weet ik misschien zijn huis is in het dorp bovendien Hij ziet mij niet even stoppen en zijn bos bekijken vol met sneeuw en dieren Mijn paardje zal wel denken waarom ik stop zonder boerenhuizen die wenken tussen bossen en de bevroren…

Met mijn ogen dicht reik ik in het ijle naar het firmament. Naar de eeuwigheid waarvan niemand het begin of einde kent. Stof in de wind wij zijn net als stof in de wind. En ons bestaan is niets dan een druppel water in de zee. Wat wij doen neemt de kracht der tijden vluchtig met zich mee. Stof in de wind 't is niet meer dan stof in de…

Juffrouw Jansen zou zich gaan verhangen, want ze kon het leven niet meer aan. Maar ze kende teveel angsten om op die manier de hand aan zichzelf te slaan. Even dacht ze om haar polsen door te snijden. 't Allerbeste leek een kartelmes om zich daarmee van 't leven te bevrijden. Maar ze mist een arm en zo werd ook dit plan verpest. Ook…

Het weermannetje van Ukkel heeft een hele grote pukkel in het midden op zijn rug, vol regenbogen, ijs en blauwe lucht, met regen, sneeuw en hagel, bliksem, wind en donderslagen, orkanen, storm en donderbuien. Soms spat alles ineens naar buiten. De vrouw van 't mannetje van Ukkel knijpt soms in die grote pukkel van regen, sneeuw en hagel…

Het dorp is niet meer als voorheen. 't Is verlaten,'t is er stil. Tussen spoor en snelweg ingeklemd. En wordt voorbij gegaan door iedereen. De huizen staan er leeg, scheef gezakt, verweerd, aangevreten door de tijd. De ratten hebben er hun koninkrijk. De wind heeft er vrij spel, rukt aan ramen en aan deuren, jaagt vergane kranten tegen…

Er kwam een nieuwe leerling in de klas. De meester had het al verteld. Toen kwam zij binnen op hoge hakken, een fee, de klas was diep ontsteld. Ze was oogverblindend, zoals je maar eenmaal ziet, mooi, maar ook onbereikbaar ver, verheven. Gewone jongens zoals wij zag zij niet. Had zij ons ooit meer een keer aangekeken. Na schooltijd wachtten…

't Is de laatste roos van de zomer die de ochtend begroet, alleen. Bloemen die haar eens vergezelden, zij verschrompelden één voor één. En geen knop zal openbloeien tot opnieuw de lente weer ontwaakt. 't Is de laatste roos van de zomer die mij altijd weemoedig maakt. Nu de laatste roos van de zomer aan haar tocht naar de herfst begint…

Ze kon vliegen als een zwaan. Met een trage vleugelslag zag ik haar trots en statig gaan. Gistermiddag, kwart voor vier. Laag vloog ze over 't land, gedragen door de wind zwevend naar de overkant. Gistermiddag, kwart voor vier. Ze steeg op uit haar bestaan, haar hals gestrekt naar voren, verlangend om te gaan. Gistermiddag, kwart voor…

Het zijn de kleuren van de avond die mij verwonderd stil doen staan. Het langzaam doven van de zon, dit stilzwijgend ondergaan. Het zijn de geluiden van de avond. Het zachte ruisen van de zee. De stilte op de achtergrond. Het late krijsen van een meeuw. Het zijn de geuren van de avond. De kamperfoelie, de jasmijn. Het pas gemaaid gazon…

Haar prachtig mooie ogen verwonderen mij. Haar haren zijn zo zacht als zijde. Haar stem is als muziek gelijk. Haar naam is zelfs een schoonheid. Haar held're lach verlicht de dag. De duisternis is verdwenen. Haar aanwezigheid maakt bij toverslag de uren tot edelstenen. Haar naam is de mooiste van iedereen, zingt in mij alle dagen, draagt…