Alle inzendingen over psychologie

Boodschappen haal je Voor vijf dagen slechts, Die spanne scheidt Het nu van de eeuwigheid, Plannen maak je voor Later, later, later - Later is maar Vijf dagen lang, En boodschappen haal je Voor vijf dagen slechts…

Soms een stapje terug Een pas op de plaats Of wellicht twee Om de tijd te nemen rustig in balans te komen Een herstelpunt op een kruising waar je straks zorgvuldig en bezield de koers weer vindt Op een nieuwe weg…

Zo laat in het voorjaar al, Knoppen die op barsten staan, Een mildere lentelucht Dan in de laatste jaren Ooit gemeten - En toch blijft op mijn Terras die sneeuwhoop Waarin ik mijn Verdriet begraven heb Stijfkoppig liggen, Is ze elke ochtend als ik Opsta nog present, Koel en fris als nooit Te voren - omdat ze IJskoud weigert…

Er loopt een gif door de kamer. Stoppelbaard, grauwe nagels, vogelknieën achterwaarts geknikt. Het bleekt mijn dagen. galt mijn slaap, verslaaft het verlangen naar meer. Een vrouw heeft hier gewoond, haar geest in brand, de geur in gordijnen bewaard. een man alleen, bij leven vergeten, de hond aan zijn voeten tot maden vergaan. Ik schrob de…

Ik kan hier bomen over duinen of de zee, de vogels of de koeien met hun lentekroost. Maar soms vervagen beelden toch van lieverlee als door bekrompen geesten woede wordt geloosd. Dan stort een donderwolk gestaag zijn zure regen. De wind, hij blaast bij vlagen oorverdovend mee. Ik zie het boze oog en zoek naar uitvalswegen die mij weer voeren…

Lopen door de wei, naar een dicht bos of dat dorp, daar in de verte? Die aarzeling schept gebeeldhouwde gedachten over daags bestaan. Van 't wijde grasland stijgt een levende slinger naar het wolkendek. Bewuste mensen verlaten, met al hun doen, de werkelijkheid. Verlicht zoeken ze een wereld, waarin ernst steeds vrijt met blijde…

Ben al dagen wakker, Lichaam en geest Die van geen wijken Willen weten - Slaapverschuiving, Zegt de professor, Helpt om de depressie Aan banden te leggen, Het licht weer toe Te laten waar het altijd Donker was - Dan slaat de vermoeidheid Genadeloos toe, de slaap Dreigt toch te komen; Als ik mijn ogen met Tegenzin sluit…

De aarde waarin ik Geboren en getogen ben Is me te heet onder De voeten geworden - Aardkorst door droogte Verscheurd, gespleten In tienduizenden ongelijke Brokken waar alle leven Uit verdwenen lijkt - Dan kronkelt uit die ene Spleet het fata morgana Dat mij een haven verbeeldt: Haven, denk ik, water, zee, De meeuwen komen…

mijn open wonden nu het zout der aarde bijt zuur aan lippen vreet bloedt niet alleen mijn hartslag ook de mens twijfelt langer…

sta je daar in een raamloze kamer naarstig opzoek naar iets dat niet te vinden lijkt koortsachtig schuifelend ondanks benen van lood gaan handen op de tast naar een punt van herkenning in een ijl stukje licht is het silouet van net zichtbaar de weg erheen oogt onmogelijk als door klimop omsingeld baan je je een weg om te kunnen…

ik mag niet spreken over een getal er zijn er veel ze zweven rond mijn aura, binnen purperen dimensies, in de terugkeer van het stuk heelal dat rond mijn vrouw-zijn beeft er zweeft nog meer het heeft de schitteringen van kristal de ogen van de nacht het glimlachende kind en negen aureolen daarom heb ik deze dag bevolen er te zijn…

de kou rilt onaangekleedde gedachten kleuren anders dan voorheen niet eerder uitgesproken wensen krijgen een podium nog voordat de zonsopkomst de dageraad verraadt…

Als zelfs hoe ik heet Geen vanzelfsprekendheid Meer is, mijn naam ontsnapt Aan de grijze cellen Waarin mijn ik Onderdak vindt, Opgegaan in de mist Die mij elke dag omgeeft - Hoe zal ik dan de namen Van de dingen nog weten Die ik daag'lijks ontmoet, Hoe zal ik te weten komen Hoe ik ze noemen moet…

Wat er was Houdt niet op Te bestaan in Mijn gedachten, Kan maar niet Zo ver komen Om het los te laten - Vannacht heb ik In mijn droom Vrede gesloten met mijzelf, En aanvaard dat wat was Niet meer aan te raken is, Want het was, het is geweest…

Van wie het gevoel Van zelf en eigen Al gestorven was Toen hij nog maar Een kleine jongen was, Die vanaf dat moment opgroeide In een andere waarheid - Hem werd doorgaans verteld Dat hij zich vergiste in de Werkelijkheid, omdat hij Er voornamelijk buiten stond - Vluchtte in dromen En gedichten, in verzen die Zijn verloren gegane…

je kunt je zult je moet je hebt je gaat je wilt je bent je denkt terwijl de storm en de regen zonder reserve over je huis trekken en je daar staat op je balkon zwarte wolken jagen voorbij je kijkt terwijl je de maan kust haar licht tussen gedachte en gevoel bijna…

Soms wou ik wel dat ik een Zeeuwse was dan wist een ieder zonder vragen dat ik desnoods na veel geworstel toch altijd wel weer boven kom. Maar ik ben geen Zeeuw en ook geen Drenth, ben van een merk, geheel onbekend van overal vandaan en nergens heen. Maar één ding kan’k je zeggen: ik kom altijd wel weer boven drijven. Vraag mij dus nooit…

De dood heeft hongerig de Palen uit de grond gevreten, Niet één die nog Is overgebleven - Stronken met dode bladeren, Aangevreten door vorst en zout, Zien zonder het te beseffen Nieuwe loten vol in het groen Opschieten uit het dode hout: Diep donkergroen Dat zich een weg baant Dwars door de dood, Er is geen geluid te horen,…

Neergekeken werd er op Jullie, dombo's zonder Enig redelijk verstand, Die beschimmeld brood aten En verder de schillensoep Verslonden die jullie eigen Varkens kregen voorgezet - Varkenshoeder, het laagste Van het laagste dat een Ontwikkeld mens zich Kan voorstellen - maar Een beroepsgroep die een was Met elkaar, die stond voor…

Ik hoor geen voetstappen meer mijn maag zweeft, gedachten fladderen als verloren musjes in een storm. Het pad kromt, meandert zich in een oneindige verte. De vlekjes op de muur vertellen geen verhaal, ik hoef ze niet te tellen in mijn slaap ben ik al verloren. Een eenzame kat, violist in een donkere nacht en in mijn hoofd een…

Krijsen als een varken Gillen als een dolle Je bent alle grenzen En jezelf voorbij Niet alleen de mens Die je bent maar ook Die om jou geven Zijn uit zicht geraakt - De nieuwe dag is Aangebroken, het licht Schijnt levend naar binnen, Het delirium dat je uren Lang in je greep hield En je levend dood maakte Begint te dooien…

(het wordt weer Pasen) ik vrees wanneer ik aan het kruis zou hangen (de handen en voeten doorboord met grote spijkers) niet meer de puf zou hebben om naar de "bright side" van het leven te kijken daarvoor ken ik mezelf toch wel een beetje…

Er zit geen schot in mij, Want ik draag een Loden last om mijn nek, Probeer me voortdurend Aan haar te ontworstelen Die begin en oorsprong was Van dit leven, de paraplu Boven mijn hoofd waaronder Ik altijd schuilen kon - Langzaam valt zij nu uiteen Als een rottend kozijn Dat zo veel jaren door Onderlinge verbanden in Het lood…

De stem in mijn hoofd zeg dat ze me gaan vermoorden, maar ik word niet meer bang van alle woorden. Hoe kan ik nu wel werken, als de stemmen me altijd beperken. Ze schreeuwen, gillen en zeggen altijd allemaal lelijke dingen. Dan wil ik naar buiten roepen 'kijk uit, ze komen je halen'. Jij bent schuldig aan al je falen. Mensen buiten…

Schoot waar het leven In gekoesterd werd, Begin van nieuw leven Zo pril, zo prematuur, Onverwachts is de vorst Er doorheen getrokken Terwijl de lente Al lang begonnen was, Vruchtbare aarde Bevroren terwijl Het zaaigoed al Ontsproten was…

Je woorden klonken Bitter, zuur en wrang, Het liefst, zei jij, Plakte je mij achter het behang, De tranen die ik om jou Schreide waren eerst Zout, daarna nog wat zilt - Nu er al wat tijd tussen zit Is mijn oordeel over jou Niet langer hard meer, Niet negatief, maar Eerder al wat mild…

Ga vaak langs het randje - Ik geef het toe, Ben me bewust van wat ik doe, Waarschuwen is niet nodig, Elk goed advies dat je Me wilt geven Is totaal overbodig Ik weet het, ik speel met vuur, Vandaar het rookgordijn dat ik optrek, En dat de waarheid die ik speel Voor het oog van de buitenstaander Aan het zicht onttrekt…

Ik houd je woorden In mijn hand - Een schelp vol verzen Die jij voor ons achterliet, Je band met de Eeuwige, Met zijn onvolprezen natuur, De schepping die Hij Voor jou en mij achterliet - Ik doe mijn ogen dicht En draag mijn jaren in de hand, Droom van mijn studentenjaren Waarin jij ons begeleiden mocht In de zoektocht van ons…

na zeven slokken wijn beslaat de schrijn van helder glas ik teken rondjes en een kruis het dodenhuis van nu is opgebouwd uit zonlicht en een wervelend grand cru vol rode, volle lagen eens verschijnt mijn hamerslag eens verliest mijn lach ach ik zal je nimmer vragen om het einde van de dag…

waarin zielen niet gehoord worden ook al schreeuwen ze nog zo hard zelfs zij die zwijgen zijn overgeleverd aan de rechteloosheid die hoogtij viert daar waar vrede geen grondrecht is maar een woord op een stuk papier waarvan de waarde allang verstreek hoe blind zijn wij, die onze ogen sluiten voor een hele generatie wiens leven voor altijd…