Alle inzendingen over individu

Ik ben voornamelijk van geen belang. Ik ben een zachte wang, en ik ben mijn eigen lippen. Meestal zonder gezang, uitblinkend in knorgeluiden voor enk'le fijne luiden die mij ter harte gaan. Ik ben meer kuiken dan haan. En: ik ben mijn eigen lippen, waarmee ik uit eigenbelang…

Op zekere dag zag je een groenteboer, Een wondermooie Maniak, hij was gewoon Om alle vrouwen in zijn zaak een loer Te draaien: hij verkocht ze groente, schoon Van buiten, maar van binnen enkel schimmel. O, niet alleen die vrouwen gaf hij dat Maar ook de doetjes en de boerenpummels, Kortom, aan wie hij maar een hekel had. Je lachte. Hij bemerkte…

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

als koud van woorden verdwaald in een hart langzaam met zachte handen de verborgen smalle lijnen van een lichaam streelt neervalt in rillingen van vergeten gevoel ontwaakt als goud van sterrenstof het verloren verlangen…

warme windvlagen blazen onstuimig kussen in de nacht zacht als de streling van haar hals verlangen beweegt streelt haar warme adem zijn belofte van leven na zovele namen verloren in de stilte van de wind…

Lief verwijder mijn slagader zodat ik terug kan zwemmen naar mijn hart.…

Het masker valt af schaduwzijde staart je aan gesloten ogen ondoorgrondelijke pijn ontsluierd in het zacht zijn.…

Valse hoop gevraagd liefst op twee benen gestrekte handen vieren traag de leidsels van het leven meegegeven stilgelegd geslecht door gevierde handen zonder teugels zonder banden een wanklank van gehoorde oren met geziene ogen ademhalend door de neus als velen door de mond vergeet te spreken.…

ik loop al dagen in mijzelf te praten conversaties met nieuw gemaakte maten ben niet langer meer verlaten alle straten zijn als mijn staten gekte is nu de baas en mijn wapen wijsheid is mij onsnapt en mijn geweten is als een voortdurende grap lachend bij elke stap ik ben nu weg van de realiteit gekte is mijn nieuwe identiteit mensen wijzen…

Elke dag weer wat vooruitgang Iedere dag een beetje meer Vaak een druppie Soms een emmer Ook wel niets, een enkele keer Elke dag iets goeds te melden Vaak iets kleins Heel soms heel groot Zwartkijken gebeurt nu nog maar zelden Dat is verlangen naar de dood Iedere dag iets goeds te melden Veel leuke dingen willen doen Spontaan en sterk zijn…

Intens genieten er echt zijn dat het van mij is mij nooit meer schuldig voelen dat ik weer kan lachen me happy voelen wat me bindt met de muziek volledig in vrede het is voor mij thuiskomen. Hiermee stel ik mij open met heel mijn hart na mijn herseninfarct met de hevige pijn zeg stilletjes vanuit mijn eigen hart dat ik niet bang wil…

Don Quijote wenkt een windmolen, hij daagt hem uit in de strijd perk en paal te stellen aan de lichtende zee, d.i. het schuim en de schade aan zijn schaduw. Hij voelt hoe dit schiereiland zich langzaam losmaakt van het vasteland dat knarsetandt. Het laat zijn kathedralen jankend wegzinken. En Sancho houdt zijn christelijke adem in.…

losgemaakt vraagt een hand om de steen waar wijsheid gevangen inkt in gebroken plastic omhulsel zwaartekracht test op een vensterbank lichtblauw in het raam klimt Venus richting de bovenste sponning wat figureert als een lijst vierkant schilderij vol melancholiek radio bebop muziek het anp nieuws van zes uur zo vlak voor een gesprek ergens…

Niet gemerkt dat je iets miste altijd gedacht, alles is tof met mij de dag ging, zo hij kwam voorbij je plicht goed en gelaten deed steeds geweten, alles is kompleet wist altijd feilloos dit, moet ik doen ring..ring, het sein gewoon op groen. Het leven heeft zo zijn verplichting zo als het komt, vandaag dit, morgen dat volgen van de regels…

De kat draait om de vissenkom de vis zwemt zorgeloos in een stuk zee. Ik denk dat de vis de schoot van de zee is vergeten. Het is nacht ik zwem net als de vis in een stuk zee.…

’t schijnt dat zelfs de zon zich warmt aan jouw stralen…

De stem van jouw eenzame ziel klinkt niet meer helder is niet goed hoorbaar het wezen van de aarde huilt in een benauwde vrijwel ontoegankelijke denkruimte je bemerkt het nu duidelijk het is feitelijk te merken je voelt het met heel jouw wezen geest wordt ouder door de tijd en het heengaan van verlangen je gedraagt je als een nachtvogel…

Schreeuwen de meeuwen niet van wanhoop En is het ruisen van de branding Niet het kokhalzen der zee? Nee, ik ga niet met je mee. Ik blijf hier, waar ik aan land ging…

niet meer de dagen fluisteren maar hoorbaar spreken tegen het gesteente dat moest zwijgen, geen langgerekte palissades maar wat gestapelde kluiten uit het woeste water dat weigerde te drijven - buurvrouw, jij bent de verlosser van zware lijven, en als in koor toetst elke piano de schreeuw van de pasgeborene - en toch strompel ik terwijl…

Voorlopig drijf ik op de zee van het leven met de stroom mee. Loslaten van bestemming, zonder gevoel van richting, is drijven het doel. Niet zoeken maar voelen naar de juiste golf om dan mee te spoelen. Besef zinkt in dat armslagen van mij niets veranderen aan het kalme getij.…

O jee, je vindt me zo ongewoon want ik heb nog steeds een vaste telefoon O jee, je vindt me zo imbeciel want ruim 6 jaar oud is mijn enige mobiel en geen abonnement maar prepaid tegoed doet mijn moderniteit toch zeker geen goed O jee, je vindt me o zo raar want dezelfde tv staat hier al 14 jaar O jee, je vindt me zo'n vreemd mens dat ik niet…

Ik dacht mij schuil te kunnen houden in diepe duistere spelonken om de dans te ontlopen. Ik wilde de bomen niet horen fluisteren. Het licht zien dansen. Ik wilde niet doordrongen raken van een schoonheid, een vreugde van een liefde die niet te bevatten is. Ik wilde niet de ruimte voelen waarin ik vrij mag en kan dansen op een planeet…

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

Wanneer het gaat om dingen te doen, die niemand leuk vindt, wacht iedereen op de ander, echter: wanneer er leuke verwachtingen zijn, barst het van de haantjes!…

In het licht van de leeg gewaaide januarilucht, de ijsblauwe zon net onder, de sterren lui en nog niet op, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik de dag zal delen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan velen, ben ik een makkelijk te verwijderen beeld op de hemelse camera, waarmee…

Al jaren ben ik mijzelf dichterbij mezelf gebleven ingefluisterde waarheden en vervreemding liet ik aan mij voorbij gaan politiek en voetbal liet ik links liggen terwijl je naast mij lag zong ik een lied over het licht jij nam mij op in een gedicht en vroeg de zon weer op te staan bracht mijn tonen naar een volle maan maar bent…

Onder een onverlicht bestaan met gruwelijke schaduwkanten nietige wanklanken van liefde baan ik mij een voorzichtige weg naar waar ik de intense echtheid nog kan voelen de pure noodzaak steeds kan proeven om te communiceren met het licht in het gedicht.…

eens was jij het roodborstje je zong de nachtegaal van haar plek nu krijs je gelijk de meeuwen verloren boven een verlaten strand de golven overstemmen jouw treurgezang je bent als stuifzand…

- Een mens heeft maar één hart Een ziel wel duizenden Het maakt dat de mens Een mens verdragen kan - hier sta ik dan tien jaar verder van jouw dood verwijderd als zachte tikken van koper tegen ’t mahoniehout gaat de tijd voorbij al wat ik hoor is jouw stem tussen het steen en het mos de kiezels bewijzen dat jouw adem niet…

Twijfelaar in waterkoude draait twijgjes tot vlechtjes, vlechtjes tot draden, draden tot twijfelaar. Met handen rood en trillerig, en met lucifer in tweedonker, een dapper oerwoud fel verlicht, blijkt alle arbeid onverricht en de gordijnen dicht.…