Alle inzendingen over filosofie

Het schip van de geest werd opgetrokken uit de expansie achter glas, kleinschalige gedachten opgetuigd en gestrand, ontvouwt zich uit en in mij in de angst voor het onbegrensde wat ginds betekent ook voor hier en waar geen maat op staat, beperkt de ruimte in tot eigen schaal los van het allesomvattende uitspansel, als de gekromde uitspatting…

wees op de hoede in het licht der waarheid en niets dan de waarheid bij elke grote stelligheid bij het rechte eind in het rijk der fabelen in het zicht van een zwarte ster de spiegeling in kronkelend water of kromming van aarde in niemandsland tussen uitersten als amorfe silhouetten in het veraf: Zwaartekracht verbuigt rechte lijnen…

ik wist dat de kou weer zou komen zag de ganzen op hun vlucht in je ogen dromen met stille weemoed vlogen wij mee naar het zuiden langs de zee je was iets kwijt lachte in berusting ik voelde vage spijt de wereld was intens verlokkelijk met opgefokte haast wij werden opgeslokt alleen in de vakanties was rust altijd de baas…

Het leven zit boordevol open einden, wat alsen, en onbeantwoorde vragen. Vol met gevolgen van keuzes die je maakte, afslagen die je oversloeg Het laat zich soms moeilijker leven, dan beschrijven. Er zijn van die dagen waarin je een glimp opvangt van wat had gekund, en je je afvroeg...…

iemand vroeg mij te zijn zoals geweest, daarginds, toekomende tijd desnoods   binnen dungetrokken grenzen die slechts op papier verschijnen   ik zei te bestaan tussen werkelijkheden in aanwezigheid ter plekke…

We zijn verleerd hoe tevreden te zijn, denken te weten wat we willen, maar klagen wat af. Eigenlijk is niks goed genoeg. Dat klinkt best verwend. Hoe moet dat nou, te vreden, vrede hebbend, lievend, waarderen wat is? Hou wat te wensen en vaker je mond, wees dom- en simpelweg content.…

Slaap de stille motor!…

merkwaardig toch hoe mensen zich gedragen als zij zomaar stenen rapen vergelijken vormen grote en structuren in een bijzonder diepgaand turen verbazen zich om lijnen die een onnavolgbaar patroon laten verschijnen zij zijn vergeten dat de steen hen wenkte om aandacht aan hem te schenken hij focust al van verre met kleur en vallend…

Ik ben niet gewoon ook niet ongewoon maar van gewoon hou ik gewoon niet "Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg" vind ik een gekke uitspraak niet een 'te gekke' want dat zou weer gewoon zijn Ik hou ook zeker niet van gewone mensen Ik hou dus niet van de massa Ik hou gewoon van het individu en die mag best gewoon zijn…

het lijkt een gave om strijdbijlen niet te begraven maar ze als eerste steen te werpen zodat jij je gelijk als waarheid kunt erven juist in schikken wordt een compromis naar eenheid geleid en is consensus bereikt ik lach als de cd voor de duizendste keer wordt gespeeld met het refrein dat overleven heet…

Erg gelovig ben ik niet, een kruisje maken, doe ik niet, maar bijna zou 'k een knieval maken, nu we eindelijk toch in 2016 wisten te geraken. Die knieval liet ik achterwege, omdat ik zeker weten: nooit meer overeind kon komen! Op naar 2017, want HOOP doet nog altijd LEVEN.…

Op de rug van de geest werd met zwarte inkt geschreven als graffiti op mijn verouderd hart en op ongerept papier, ook wat de prullenbak niet vrat, ontdaan van alle franje en een kortstondig leven had, nimmer bleef het een onbeschreven blad waarmee de wereld wordt volgeklad, onverschillig voor het einde en voor het “zijn”…

Mijn vader schreef in mijn poëzie album "bijt altijd door een appel heen, ook al is het een zure". Mijn moeder kookte ze tot moes, met suiker en stukjes klokhuis, die je leerde slikken. In zoet kun je stikken, het zure maakt wrang, maar het leven is behapbaar en met appelmoes te verduren.…

De klok telt ons leven af Kunnen we ontsnappen aan het graf in een wereld zónder tijd? Waar gisterens en vandagen niet aan ons leven knagen Waar oud en nieuw niet bestaan en strakke lijven nooit vergaan Bloemen blijven geuren en Jurkjes niet verkleuren Aan de slag gij filosofen Voor mij is het de laatste strofe PS, levensles: Zei een…

Is het uitzicht op een hemel, hel of herkansing niet gewoon een loze belofte ongestaafd en niet bestaand? Een dwangmiddel tot een dienstbaar nuttig leven, en dat er na de dood geen tweede kansen zijn? Dat wanneer je dat witte licht ziet, of een tunnel, er ook geen stilte rest, maar niets, zelfs geen zwart. Hoe is niets te bevatten…

ons rest nog maar weinig mystiek door rationele repliek ook de magie wordt in het logisch circuit stevig te kijk gezet wij zijn verworden tot automaten die zogenaamd iets zinnigs uitbraken geloof hoop en liefde zijn niet te vatten omdat zij nooit in structuren passen godzijdank zijn er nog dromen waarin sprookjes sagen en legenden…

Bezinning, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, soms een lege windbuil op de rug, om overzichtelijk te blijven in mijn blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, het bit te strak tot de laatste hindernis, te streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat…

Zeg niet: "mijn leven is mislukt." Neen: het Leven is ene mislukking van God. De hand, die heden bloemen plukt, Krampt morgen in zijn laatste lot.…

Wat is verloren, werd niet gezegd, was te laat, bleef achter, haalde het net niet? Viel er niet te rijmen, paste niet in een gedicht? Waar zijn de ongelezen woorden die ik achterliet? Wat komt er uit een aarzeling, de tweesprong van twijfel, een links of rechts, wit of zwart goed of fout? Zijn ongebruikte momenten voorgoed…

ben ik ergens in zekere zin een vlucht naar woorden of fantasie en verloren strijd tegen meedogenloos hardvocht doch mijn wang tot werkelijkheid gewend kwetsbaar maar bestaand ik meen van wel…

Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een andere werkelijkheid bedrogen? Zie ik soms de wereld te zwart? Zie ik soms de wereld door een roze bril? Of zie ik alleen de dingen die ik wil? Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een ander zintuig bewogen? Zie ik mijzelf soms in geel en groen? Zie ik soms niet voorbij de lengte van mijn…

die onmenselijke leugen van jij niet jij wel grijpt steeds naar de macht wetten uit te schrijven om mensen in de knel te kleineren maar onuitroeibaar blijft de poëzie over liefde humaniteit en waarheid die zal blijven…

ik hoor de vroege vogels weer schrijf letters neer in een sprankelend verband was gestrand op een tijdloze kust die de altijd rollende golven met eeuwigheid sust diep verankerd in het zuigend zand van licht autistische gewoontes bij een perspectiefloos land hun gezang doorbreekt het treurend afzien op de dagen die veel lasten…

Wijsgeren gehuld in een wijsgierige deken daaronder hun amulet, blijven transcedent , ik heb mij daarop stuk verkeken, wel alle grenzen van mijn ziel verkent. in de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, niet de ons aangemeten tijd. mijn kleren van herinnering verbleken aan…

Ze zit hier, zonder woorden, Maar wel met pijn Ze zit zonder te kunnen zeggen Wat ze zou willen zijn. Ze zit hier zonder woorden haar hart is leeg, verwoest Zonder ooit te kunnen zeggen Hoe dat het werkelijk moest. Ze zit hier zonder woorden Met tranen die zijn opgedroogd Zonder dat ze ooit gehuild zijn haar gevoel is nu VERMOORD…

Het spiegelding vraagt niet waarom de opening zijn keukenla verlicht Het legt zich erbij neer Het wacht gelaten de beroering af Er is het licht waarin degene die beroering brengt zichzelf herkent -------------------------------------------------------- uit: 'De dingen de dingen de dans en de dingen', 2010.…

Alles ligt klaar voor de wandelaar De beek langs de weg, het seinhuis het te smalle trottoir als gedachten die je ontmoet en dan de jouwe noemt, ook zonder kaart liggen ze daar en wie de deur uitgaat ziet ze haast voor ze ons omhelzen en wij denken dat wij het doen terwijl de bomen minzaam zwaaien. En wij doen het soms maar meestal denkt het…

Door de boog van de schepping te spannen suizen de beelden van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd zijn rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van overdadig geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden. Wij zijn slechts…

Omdat de dood in mensen huist de buitenkant van dingen is kan ik alleen in dingen leven zien Hun stug en tegendraads bestaan hun onverminderd staren in het zicht van de mij toegemeten jaren Daarom zie ik meer in dingen dan in mensen die een mens die in mij groeit in richting en in zwijgen naar hen toe. --------------------------------…

jij toverbalt zuigt kleuren van het bot dat al kaalgevreten is snuisterijt gewone dingen die plots een nieuwe tekst in een oud lied gaan zingen tierelantijnt en versiert wat niet echt leeft vampiert onbekommerd de vrijheid die men nog heeft maakt van de dood een open goot in het nu al af dingen op dierbare herinneringen…