Alle inzendingen over filosofie

ben ik ergens in zekere zin een vlucht naar woorden of fantasie en verloren strijd tegen meedogenloos hardvocht doch mijn wang tot werkelijkheid gewend kwetsbaar maar bestaand ik meen van wel…

Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een andere werkelijkheid bedrogen? Zie ik soms de wereld te zwart? Zie ik soms de wereld door een roze bril? Of zie ik alleen de dingen die ik wil? Zie ik met mijn ogen? Of word ik door een ander zintuig bewogen? Zie ik mijzelf soms in geel en groen? Zie ik soms niet voorbij de lengte van mijn…

die onmenselijke leugen van jij niet jij wel grijpt steeds naar de macht wetten uit te schrijven om mensen in de knel te kleineren maar onuitroeibaar blijft de poëzie over liefde humaniteit en waarheid die zal blijven…

ik hoor de vroege vogels weer schrijf letters neer in een sprankelend verband was gestrand op een tijdloze kust die de altijd rollende golven met eeuwigheid sust diep verankerd in het zuigend zand van licht autistische gewoontes bij een perspectiefloos land hun gezang doorbreekt het treurend afzien op de dagen die veel lasten…

Wijsgeren gehuld in een wijsgierige deken daaronder hun amulet, blijven transcedent , ik heb mij daarop stuk verkeken, wel alle grenzen van mijn ziel verkent. in de zandloper verloopt het zand in de richting van de hand hem plaatst, we kunnen hem blijven draaien, niet de ons aangemeten tijd. mijn kleren van herinnering verbleken aan…

Ze zit hier, zonder woorden, Maar wel met pijn Ze zit zonder te kunnen zeggen Wat ze zou willen zijn. Ze zit hier zonder woorden haar hart is leeg, verwoest Zonder ooit te kunnen zeggen Hoe dat het werkelijk moest. Ze zit hier zonder woorden Met tranen die zijn opgedroogd Zonder dat ze ooit gehuild zijn haar gevoel is nu VERMOORD…

Het spiegelding vraagt niet waarom de opening zijn keukenla verlicht Het legt zich erbij neer Het wacht gelaten de beroering af Er is het licht waarin degene die beroering brengt zichzelf herkent -------------------------------------------------------- uit: 'De dingen de dingen de dans en de dingen', 2010.…

Alles ligt klaar voor de wandelaar De beek langs de weg, het seinhuis het te smalle trottoir als gedachten die je ontmoet en dan de jouwe noemt, ook zonder kaart liggen ze daar en wie de deur uitgaat ziet ze haast voor ze ons omhelzen en wij denken dat wij het doen terwijl de bomen minzaam zwaaien. En wij doen het soms maar meestal denkt het…

Door de boog van de schepping te spannen suizen de beelden van gisteren door het innerlijke oog. Raakt z’n pijl de roos van het licht waar de schaduw van de tijd zijn rug recht in zijn afgesloten kooi. We zijn een theater van overdadig geluid, souffleurs van een glorierijk verleden meningen en stemmingen uit het heden. Wij zijn slechts…

Omdat de dood in mensen huist de buitenkant van dingen is kan ik alleen in dingen leven zien Hun stug en tegendraads bestaan hun onverminderd staren in het zicht van de mij toegemeten jaren Daarom zie ik meer in dingen dan in mensen die een mens die in mij groeit in richting en in zwijgen naar hen toe. --------------------------------…

jij toverbalt zuigt kleuren van het bot dat al kaalgevreten is snuisterijt gewone dingen die plots een nieuwe tekst in een oud lied gaan zingen tierelantijnt en versiert wat niet echt leeft vampiert onbekommerd de vrijheid die men nog heeft maakt van de dood een open goot in het nu al af dingen op dierbare herinneringen…

ik wil zijn waar ik nooit ben, zoiets als terug naar de bron ik ben in mijn rede gevallen en noem haar goede afloop, het binnenste van bereik, een einde aan bestemming dan heet het verlangen vergeefse moeite, is het paradijs op aarde een paradox dan ben ik het 'hier' en jij het 'nu'…

Alles is meer dan een beetje. Het is de hele hand. Weten hoe het anders moet staat aan de andere kant. De beste stuurlui aan de wal draaien aan het grote rad. Zij menen dat er een waarheid is of juist iets meer dan dat. In het land van de grijze luchten dwaalt een dwaasheid door de tijd. Lopen de rivieren van oost naar west; voert het…

waar woorden eenduidig hun kleur luiden is het fijne geklepel van klokjes niet hoorbaar het monotoon starre dringt zich meer dan opzichtig op en houdt ogen en oren gevangen de kleine nuances accenten en speelse wendingen in zinnen en strofen komen niet op toon wat een kleurige boeket vol harmonische klanken had moeten zijn resulteert…

Het doet er alles toe, de echo’s die zich nestelen in een onvoltooide wereld op de spitzen van het avondrood in een transparant decor de plotselinge verschijning van de muzen zelf die zich willen bewijzen achter het zwart van de mascara als magistrale aftiteling op het gespannen vel van onze getijdegong het maakt verschil, als…

het water strakte onder striemende woorden bevroor tot ijs voor hen die ze hoorden scherp spiegelden sterren de waarheid in het zwart oppervlak dat feilloos gerechtigheid zag waar vergeving al in rietkragen ruiste verwarmde zon het doldriest onbesuisde brak langzaam het ijs smolt wrevel en ergernis in rimpelloos verdwijnen zo dat…

Je leert echt niet zoveel als je alleen jezelf hoort spreken midden in het leven mag het toch tijd zijn het over dominante ego te laten gaan het los proberen los te weken houvast te zoeken in de diepe betekenis van het menselijk bestaan…

een deur een dichtgeklapte val een ondoordringbare bunker een uitgesloten ontsnapping een deur de afzondering de opening om te schuilen een deur op een kier bestaat zo nu en dan uit droomweefsel een deur ontsluit de wereld verbindt me met jou en jou…

devoot sokkelden heiligen tegen pilaren armen gespreid en ogen vol eeuwigheid ook het glas in lood in hun langgerekte boog trok de blikken omhoog weg van het leven buiten in kleur liet religie de schepping zien vol met mystieke figuren ook op plafonds en muren ik voelde als kind het magisch verlangen om het aparte van zalig zijn…

je hoort de woorden niet die geschreven staan in wolken bij het passeren van de maan zij verglijden in uitweiden over ons bestaan het komen en weer gaan in scherp oplichten tonen zij vaak het donkere van onze werkelijke gezichten hun zinnen rijgen wij heel diep van binnen tot eigen levensgedichten juist stilte maakt herkenning…

Langzaam keert de dag in mij stram trek ik omhulsels aan bedek essentie als een wezenlijk aspect hoe klein kan deze wereld zijn loom draait, verwaait het licht diffuus en volgt rond de contouren van mijn aard het samenraapsel van mijn zaken is dat nu echt het leven waard een nieuwe stap het buiten lucht vervlucht mijn geest…

Wanneer Klaas net is geweest, ik de slaap voel komen, denkend dat ik snel in dromenland zal komen, hoor ik geluid van veraf komen. Klaas was er en verdween, net als de slaap en zo zit ik weer een nacht gebroken en wel te wachten tot het ochtend wordt. --- GAAP---…

Vannacht ben ik in slaap gevallen, zoals ik altijd en gewoonlijk doe, terwijl ik luisterde naar de radio. Dagklaar was ik en heel erg moe. Toch werd ik vannacht klaarwakker, terwijl mijn radio gewoon verder ging, met mijn zojuist gedroomde droom! Nu weet ik wat ik al wist. Dromen zijn werkelijk waar. Er is absoluut geen sprake van enig…

werwaarts ga ik als deze kromme allee, aldaar zich kruist met het pad waar links en rechts nog bramen rusten in de nevel en het vocht van sappig gras mijn blote voeten wassen omdat najaarswarmte zich laat gelden, werwaarts ga ik wat ligt ten grondslag aan een te verkiezen richting ga ik af op gevoel dan wel het redelijk denken u kent…

Mijn hart is niet altijd vol van woorden dat komt omdat ik niet leeg wil overkomen met woorden zonder hart…

Met nacht-piekeren staat slapen in de wacht en wat het je bracht was zo intiem intens gemeend en soms gemeen! Als je slaap maar op de loer blijft liggen maar uiteindelijk je geen oog dicht doet!! Maar nacht-piekeren is van alle tijden van alle nachten!!! Dus daar hoef je niet wakker van de liggen!!!! Wel te rusten!!!!!…

Handstand, een wereld op zijn kop. Met het hoofd naar beneden en mijn benen naar de top. Zo zie je je wereld in een lagere stand, terwijl het hoofd meer bloed krijgt en de kracht zich in je armen spant. Verplaats je je handen dan wankelt je verstand; krijgt het zicht op je leven dat van de andere kant. En vraag je je af hoe lang houd…

het lijkt alsof ik te veel levens leid bomen splijt die eigenlijk moeten groeien voor meer ruimte heb ik het zand laten verstuiven maar de vennetjes zijn opgedroogd de fauna is gestroopt mijn bos is chaos in de greep der elementen mij rest dood hout in wanbeheer het loof dat ik lang koesterde is er helaas niet meer…

in het kader van veelgestelde vragen is nog een lange weg te gaan een richtlijn te spookrijden, een been te zoeken om op te staan de zon te aanschouwen, de schaduw van nacht en maan het karige aan bezit het volle van bestaan…

de tijd gaat voorbij aan mijn binnenbeeld zij toont de varianten van dezelfde ervaringen van het begin tot nu of al dan niet daarvoor geteeld maar duidelijk van meerdere kanten in een caleidoscoop van verklaringen ik geraak dan dieper bewust het leidt vaak tot plotse openbaringen alsof ik uit een slaap ontwaak er is dan even niets dat…