Netgedichten

netgedicht (nr. 59.896):

Haar gekooide leven

ik heb voor even
de boeken weggelegd
die verhalen over de
zonnige kant van leven

werd gegrepen
door wat zinnen
over andere dingen
uit ons dagelijks gaan

ben een zoektocht
begonnen naar
de essenties van
ons aards bestaan

afdalend naar holen
en spelonken waar
herinneringen nog aan
duister zijn geklonken

in verbijstering
moest ik constateren
dat vooruitgang
onmogelijk was te leren

het ego is gebleven
heeft alleen een eigentijdse
snit gekregen en de vrouw
lijkt vrij in haar gekooide leven