Alle inzendingen over psychologie

Gesloten ruimte met Vloer, plafond, muren, Een deur en een raam, Waarin ik in volkomen Vrijheid kan denken, Ademen, zijn, Dit is ik, dit ben ik, Dit ben ik helemaal, Een totale acceptatie Dat dit mijn wereld is, Alleen al een blik naar Buiten is genoeg om er Nooit meer heen te willen, Die deur nooit meer open te doen,…

in de greep van het web dat onopgemerkt om hem heen was gegroeid of toch lagen patronen al langer vast zelfs alledaagse sleur was een onderdeel van zijn bestaan toch knaagde er een vurige passie die al langer onbeantwoord bleef het verstoppen in dozen waarvan deksels niet altijd even goed pasten bleven gevoelens hem telkens weer…

Reis naar de weemoed, Kanaal waarlangs ik Geleidelijk aan mijn Kind zijn heb achtergelaten En terugvind de persoon Die ik geworden ben; Tijd die niet meer Te achterhalen en In zichzelf vergleden is Met aan weerskanten ijsresten Die tot dusver de heetste Zomers nog hebben doorstaan, En waarin de gevoelens van Wie ik ten diepste…

het sobert in grijs deez morgen zowel het zwerk als geest deels door de aanslag op de ruit voorts het tij waarin gij dit leest, het denken is traag mijn vooruitzichten bewegen zich nog achteruit kortom de sfeer is in ruste en tamelijk vaag ook voel ik me ietwat belegen in brokkel of gatenkaas om en om en in laag voor laag ben gestrand…

met een rugzak vol familie loopt zij vastberaden het strand op de hond danst ongedurig om haar heen zand stuift op ze ritst haar jas open en ontdoet zich van haar kleding even bibbert ze kijkt stoïcijns naar golven die dansen als door engelen gedragen loopt ze loodrecht op de zee af eindelijk voelt ze zich verlost en loopt…

Als je me vraagt Wat ik de wereld Heb achtergelaten Kan ik niet zo Een-twee-drie Iets groots bedenken: Als ik alles wat ik In mijn leven gedaan heb Over mijn schouder Terugkijkend overzie, Zie ik wel veel kleine Vonkjes, oplichtende sterretjes Die alle kleine goede dingen Die ik aan mijn medemens gedaan heb Liefdevol doen…

draai… draai de engelendans van ooit, van tijden waarin klein zijn enkel kostbaar was dans, dans de pasjes van weleer in roze jurkjes en de glimlach van het kind dat roept: nog een keer nog een keer! en snoept van oude luister, dans het duister uit je hart…

De larve sluipt door het schemerlicht, de tred van een vloeibare maan kruipt tergend langzaam langs het snijpunt van de dagen, hel verlicht wordt de cocon van de winterslaap waarin de tijd zich even liet verpoppen maar uit de zijn vliezen werd bevrijdt ik schuur en stamp tegen mijn rupsenhuid van ijzer, door schors van de seizoenen…

Niemand weet waarom De tijd bestaat, Waarom alles in Haar verglijden moet Die ons daag'lijks knecht En onder een ontontkoombaar Juk gevangen houdt - Niemand weet immers Hoe laat het is…

zij zoekt de slaap in de wortels van haar bestaan volksverschuivingen hebben plaatsgevonden maar geen zo groot als de hare de impact nog dagelijks voelbaar zoekt zij tot op heden nog altijd de slaap waarvan men toen al zei dat 'ie schaars was…

Die het negatief is van Het meest uitbundige licht Dat een mens zich voor kan stellen, De volle zon, Verbleekt bij de aanblik Van het licht dat schijnt In mijn hart, Ontstoken door de vonken Die spatten van mijn liefde Voor jou…

Al doe ik nog zo veel moeite De deur tussen jou en mij te sluiten, Probeer ik onversaagd haar Op het voorlopig slot te doen, Toch blijft er altijd die kier Die de deur naar mij open laat…

laat de schuwe schalen staan verklik de tijd aan Father Christmas hij draagt de weidsheid van een sterrenhemel uit weleer tel de bomen en de dromen, die daar ongeplukt naar buiten komen als het lukt en luid een bel wuif de laatste dag vaarwel…

aan het einde van dit jaar de deur nog dicht, maar aan de drempel likt reeds licht een tochtgat waar de sleutel knarst want er is hoop en nieuwe wind het Kerstkind ligt alweer begraven in de oude doos morgen naakt de tijd, op weg naar verder en de weidsheid van een toekomst op papier mijn huldedronk is droog bevroren op mijn lippentaal…

misschien kan ik je aanraken de nacht wegduwen nu het nog stil is in hetzelfde zacht de dagen horen, 't geluid dat wij ergens wonen misschien zou je van alles wat maken uit steen een vlinder die niet wachten wil mijn gezicht als dwaas geluk in jaren ouder, een dekentje en heb je goed geslapen? als ik nu eens niet zo onzeker…

Verbijsterd ben ik soms Over hoe slecht een mens, De mens, kan zijn - Als ik verder denk Komt zo maar de gedachte, Zo maar de idee, Dat het slechte niet Alleen in hem zit, in haar, In de tijd van voorbij, Maar even goed In jou en mij…

Meedogenloos Met pijnlijke precisie Fileert hij haar Huid brandend Van verlangen Naar einde Loze last Veegt met stalen Blik zijn weten zuiver aan smetteloos Laken onttrekt Het levenloos Aan leven…

Strooi de as van sneeuwvlokken uit mijn winterhart als ik naar onbekende tijden reis, bedek de sporen van de golven van een gekortwiekte oceaan die mij ontwaken laat voordat zij op de kust van het heengaan slaan, en mijzelf voor de zwijnen werp, behangen met de paarlen die eerder werden voorgeschreven, leer mij nog te wensen wat…

Ook als alle licht Uit mijn ogen verdwenen is, Alleen mijn vingers Nog kunnen lezen wat Het leven om me heen Mij te bieden heeft, Mijn oren me vertellen Hoe dik het gordijn is Dat de wanden van Deze gang bekleedt, Heb ik nog een beeld van jou, Weet ik hoe je naar me kijkt, Hoor ik de muziek in mijn oren Die mij vertelt: ik…

Als ik er niet meer ben, kind, Laat ik je niet een leegte na, De blauwdruk van wie jij Ten diepste bent heb ik je In liefde meegegeven, Maar de ruimte laat ik je na Om voor jezelf in te vullen, Waarin jij je eigen leven En al je dromen kunt vervullen…

zij verzamelt het aantal, in rug gestoken, messen in de leegte die zij moedwillig achter lieten nog nooit waren woorden zo besmeurd geweest met dat waar de honden geen brood van lusten…

Verzinning, geef mij je woorden terug, kwetsbare huid van perkament, een lege windbuil op de rug, om inzichtelijk in te lijven op de blindheid op papier, het is me aangepraat misschien, blinddoek tot het zoveelste einde, streven naar de juiste strofen waarvan ik de inhoud nog niet zie mij op de private tekst verlaat, het ene verdicht…

Wortels die zo vaak Al te vergeefs in de Diepte naar water Hebben gezocht, Levensbron die daar Nog wel is, maar Tot op de bodem uitgeput - Hebben zich nu naar boven Gericht, zoeken het leven Nu boven de grond: Aarde overspoeld met Overvloedige regen, Rijke modder voorzien Van voedsel en vocht - Ze hebben hun weg Naar…

Geluk zit daar Waar je het meest Kwetsbaar bent, Kinderen die je Van je leven nooit Verliezen wilt - En dus slaan de Herinneringen aan jou, Aan jullie, die ik Ongewild verliezen moest Mij in het gezicht Als een ijskoude winterwind Die onverwacht voorbijkomt Op een tropische zomerdag Terwijl het hete zand Van ons eigen…

In de zoektocht naar mezelf Raken mijn gedachtes steeds Meer in de knel, Leer ik in te zien Dat ik moet stoppen Met wegduiken voor alles Dat op mijn pad komt, Wegduiken achter die muur, Om niet gezien, niet gehaat Te worden door hen die er Wel zijn, maar die ik nog niet Kan zien; dan worden mij De ogen geopend, want die muur…

Aan jou, mens, De gelegenheid Het woord te nemen, Te uiten wat er In je omgaat, Jij moet het doen, Jij kunt het zeggen, Jij kunt de tijd Vormen naar je ziel, Want de tijd zelf Zegt niets, is niet meer Dan je achilleshiel…

de woorden die jij aaneen rijgt nemen mij mee naar ver gelegen oorden waar zuiverheid mij als 'n warme jas omarmt verven bloemen mysterieuze raadsels op de muren, die alleen zij ontrafelen kunnen met vleugels op de rug gebonden…

Je kijkt me aan met een mistroostige blik, in ademnood lijkt je de dorst doorgeslikt en dreigt de laatste slok uit het lege glas je te verstikken. Handen om de wederzijdse kelen, los van het doel niet overeenkomstig het gelijke brok te willen delen, De worsteling mag je vrezen, droefenis die uit de roes van zin of onzin laat…

Tot tranen toe bewogen Ben ik door Hem die Zijn armen brak Aan het kruis Om ons te kunnen redden, Ons op te vangen na de val Die zo lang geleden al De geschiedenis van de mens Op zijn kop had gezet, Maar ons zonder Zijn redding Hard en genadeloos naar het Einde brengen zal…

De wind blaast verbetener dan ooit, Zo hard, zo zonder pardon, Zo zonder mededogen - Ook al heb ik nog zo veel pijn Van het schrijnend verdriet, De leegte die jij achterliet, De krater in mijn bestaan Die nooit meer dichten zal En mijn ik gevoellozer heeft Gemaakt dan ooit tevoren - Toch smaken deze mandarijnen Mij door alle ellende…