Bahnhofsmission Bonn
Beethoven prijst de klokken van Bonn
Om hun denderend zwenken, schrijft Anna,
En zij weet waar ze het over heeft:
Terwijl de kolkende zaterdagdrukte
Van wat toen nog de Duitse hoofdstad was
Zich eindelijk te ruste begeeft,
En anonieme mensen weer gewoon
Mensen worden met misschien wel
Een heel gewone naam die tot dusver
Nog nooit iemand was opgevallen,
Bepaalt het gebeier van de zware
Klokken het einde van de chaos
Van de dag, de waan van wezens
Die de hele dag achter zichzelf
En anderen hebben aangerend -
En zie ik opeens zo'n mens die
Net zijn eigen naam heeft terug
Gekregen verdwaasd staan te kijken
Op het perron waar zijn trein
Voorlopig niet, en misschien wel nooit,
Meer vertrekken zal: bij het uithangbord
Bahnhofsmission krijgt zijn gummi-glimlach
Plots weer iets menselijks: hij loopt er
Met een lichter gevoel op af dan hij de
Laatste maanden ooit gekend heeft,
Belt aan, en de deur wordt
Met een glimlach geopend
Voor hem die net zijn eigen naam
Heeft teruggevonden
... openingsregel: Anna Enquist, Opus 126. In het kantoortje van de Bahnhofsmission kunnen reizigers die om wat voor reden ook in geestelijke problemen zijn geraakt aankloppen voor een kop thee, een gesprek met een glimlach, en pastorale zorg. Instelling van de gezamenlijke Duitse kerken. ...
Schrijver: Bert Weggemans, 18 januari 2015Geplaatst in de categorie: psychologie