Beethoven drinkt thee in Bonn

Beethoven prijst de klokken van Bonn
Om hun denderend zwenken, en hij weet

Waar hij het over heeft:

Terwijl de kolkende zaterdagdrukte
Van wat toen nog de Duitse hoofdstad was

Zich eindelijk te rusten begeeft,

En anonieme mensen weer gewoon
Mensen worden met misschien wel

Een heel gewone naam die tot dusver
Nog nooit iemand was opgevallen,

Bepaalt het gebeier van de zware
Klokken het einde van de chaos

Van de dag, de waan van wezens
Die de hele dag achter zichzelf

En anderen hebben aangerend -

Ik ben erbij en zie opeens zo'n mens
Die net zijn eigen naam heeft terug

Gekregen verdwaasd staan kijken
Op het perron waar zijn trein

Voorlopig niet, en misschien wel nooit,
Meer vertrekken zal: bij het uithangbord

Bahnhofsmission krijgt zijn gummi-glimlach
Plots weer iets menselijks: hij loopt er

Met een lichter gevoel op af dan hij de
Laatste maanden ooit gekend heeft,

Belt aan, en de deur wordt
Met een glimlach geopend

Voor hem die net zijn eigen
Naam heeft teruggevonden

... openingsregel: Anna Enquist, Opus 126. In het kantoortje van de Bahnhofsmission kunnen reizigers die om wat voor reden dan ook in geestelijke problemen zijn geraakt, aankloppen voor een kop thee, een gesprek met een glimlach, en pastorale zorg. Instelling van de gezamenlijke Duitse kerken. ...

bert ESA Bonn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 4 stemmen 113