Alle inzendingen over overlijden

Ik voel mij als een steen geworpen, in een diepe plas De kringen ontstaan in het water, bij elke kring een beeld van hoe jij was. De kring, eerst klein en dan steeds groter Vertelt je leven tot waar het einde is Jou niet meer bij ons te hebben, is voor ons een heel groot gemis. Zoals het water kan bewegen, eerst heel roerig en dan weer niet…

Huis vol rouwenden De leegte overvalt hem Hij beseft nu dat – Haar frêle wezen het huis Al die jaren levend hield…

GERECHTIGHEID Langzaam wordt de langste nacht Aan de langste dag geregen. Door zijn albasten leden Groeien verse scheuten dood. Vol jarenlang verlangen Laat zij haar vingers glijden Langs de pijn geladen kralen, Prevelt versleten woorden Die voor hem een Hooglied weven. Haar lippen sluiten zijn ogen Kalm bij zoveel gerechtigheid…

De kracht van de zomer, het groen en het graan, de rode papavers in ’t koren, ’t is alles weer weg en voorbij en gedaan, geen vogels in ’t veld meer te horen, geen licht in de verte dat feestelijk schijnt, geen warmte die koestert de bomen, alleen nog de mist en de dag die verdwijnt nog eer hij, tot volheid gekomen, de mensen het teken…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

Reeds toen de eerste symptomen van haar ziekte zich openbaarden Was zij tot de conclusie gekomen ‘t lot slechts deels te aanvaarden Zij had vol eenzaamheid geleden edoch daarna haar besluit verteld Ondanks droeve omstandigheden wou zij gaan sterven als een held Niet wachten tot ’t slot haar riep wou ze de eindweg zelf betreden Ze wilde…

Juul heeft de allertraagste fiets, bestemd om nergens aan te komen. Hij loopt ernaast als naast een ouwe ezel bepakt met ouwe ezelsdromen. Maar nu is Juul plots dood. Plots foetsie naar een beter niets? Juul had zelf ook een ezelskop. Waarschijnlijk van Henri Matisse. Het is de vraag hoezeer hij niet meer is, want niemand, niemand die hem mist…

Ik zou afscheid willen nemen Als dat mocht en had gekund Een laatste groet brengen aan mijn oom Die geen lang leven was gegund Een goed mens in hart en nieren Geen slecht woord verliet zijn mond Met hem viel altijd iets te vieren Hij was de lijm die alles bond Ik wil afscheid kunnen nemen Bij hem zijn een laatste keer Mijn eer bewijzen nu…

achter in een hoekje van de kast hangt jouw vest en hangt jouw jas op juist die stille momenten dat ik het niet meer trek laat ik me verwarmen en omarmen nog steeds dragen ze jouw geur alsof je weer even heel dicht bij me bent zoals het vroeger was…

zijn vader is dood de mijne ook zeg ik, al lang niet dat het dan minder pijnlijk is het slijt zeg ik langzaam zijn moeder leeft nog de mijne niet meer zeg ik hij graaft wortels uit van twee bomen alles wordt omgeploegd binnenkort de zon is fel en hij opent een parasol mijn hond gaat op verkenning achter een struik ik roep haar en ze luistert…

wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart ontsproten uit de zaadjes die ik door de jaren heen geplant heb en nu ontkiemen door het water van je tranen wanneer ik dood ga hoop ik dat er bloemen groeien in je hart en dat het bol staat door een explosie van geuren en kleuren die jouw herinnering aan mij verbeeldt wanneer…

Waar zijn ze gebleven? waar zijn ze heengegaan? waarom is hij niet meegevraagd? waarom staat hij hier alleen? waren ze zijn vrienden niet? beantwoordde hij de vriendschap niet? wie wil hem nu antwoord geven? is hij soms verdwaald? de wegen zijn hem onbekend de straten lijken uitgestorven geen enkel geluid is hier te horen de angst begint…

Als je moeder sterft Dan sterf je niet een beetje Dan sterf je helemaal Je wordt opnieuw geboren Maar nu zonder haar Je moet weer leren lopen Maar niet meer aan haar hand Je moet weer leren leven Zonder moeder aan jouw kant Als je moeder sterft Dan sterf je met haar mee Alleen jij wordt hergeboren Nu alleen En nooit meer twee…

De zieners lezen De toekomst in signalen Wat zegt sterven van: Conny, Conny, Ton, (An)Ton Achter elkaar in één week…

Dag lieve zus, zo onverwacht geroepen, nu is het stil, Vrede op je gelaat. We begeleiden je eendrachtig tot aan je laatste rustplaats. Levend in de tijd voor Pasen lopen we naar de stille hof. Door Zijn beloften richten wij ons op. Dag lieve zus, voor jou is het begonnen gezien de uitdrukking op je gezicht, een stil bericht…

De wind raast langs verzadigde velden. Vooral de tarwe moet het vandaag ontgelden. De storm schreeuwt mijn naam. Ik vlucht want mij treft blaam. De regen laat het land overlopen. Met de oogst is het nu gedaan. De hemelsluizen staan wagenwijd open. De grond is samen met mij bezopen van het water. De bliksemschichten verlichten de hemel…

Opa.. Opa, u bent mijn vriend. Dit is niet wat u verdient. U was zo lief voor mij. Bij u voelde ik me altijd vrij. Ik stond altijd voor u klaar, U waarschuwde mij voor gevaar. Ik moest oppassen wat ik deed, Dat is iets, wat ik nooit meer vergeet We konden zo fijn praten, Ook al zat tussen mijn komsten gaten. U maakte grappen, Liet…

U bent een voorbeeld voor mij Altijd positief, altijd blij Nu is de tijd gekomen, dat u naar opa gaat Nu is de tijd gekomen dat u ons verlaat Al die goede herinneringen komen boven En 1 ding kan ik u wel beloven Ik zal aan u terug denken met veel plezier Dat u zo sterk bent, ook al bent u niet meer hier Zoveel bewondering voor u Dat had ik…

Een dodelijke sfeer, naast een oorlog te staan, altijd zag je hem op ’t Journaal met een microfoon de zaken verslaan, bommen die loeiden ongelofelijke knallen, hij liet er zijn humeur niet onder vergallen. Alles voor ’t nieuws. Gierende geluiden,oorlogsgebieden, knallende geweren, of alles ooit nog ten goede zou keren,…

Je ogen glanzen parelmoer verraden mij een stil verdriet Aan de oppervlakte zie je ’t niet Daar schuilt het masker sterk en stoer Dan is het ziekte die jou vloert Je ziet des levens schoonheid niet Aan het ziekbed klinkt een wiegelied maar klinkt als:” ‘t leven naar z’n mallemoer!” Ik vraag: “Is het goed als ik je koffie roer en je tevens…

Kijk mij eens aan, zachtjes..zachtjes de momenten , zij verliezen woorden, krachtige teksten zonder omhulsel verdrinken in het glas van het fonkelen van mijn verre beglazen ogen, het hoofd helemaal leeggeroofd. Zij zien sterfelijk leed in jou .. zoeken elk verlies van pijnvol spijt het "waarom" jij mij hebt voorgelogen werkelijkheid…

Zwijgend is de kracht van de stilte wanneer de wereld inslaapt ondergedompeld in fluweel-nachtelijk tapijt, en fluistering van schaduwen gevormde beelden in haar geest laat spreken en de droom de eenzaamheid gaat doorbreken. Tintelende vormen van zachte melodieën golven voorbij als diepe wateren, weggedoken in de holte van het verleden…

Wanneer ik niet meer adem is alles van mij op wanneer ik niet meer adem staat het leven van mij stop. De doodsangst versus hoop op leven dat nu volgen gaat wanneer ik niet meer adem kom ik eindelijk weer op straat.…

in de schaduw van ouderdom probeerde hij zich overeind te houden maar zijn hoofdrol was gespeeld in de tongval van poëzie zwegen zijn woorden en bleven hangen in het archief van zijn brein zijn schrijven zal natrillen in verscholen beroering van zijn graf waar poëzie zal regenen in samen gewaaide dauwdruppels in een oneindig verlangen…

Mijn God, ik leer nu pas hoe te leven geef me asjeblieft nog even.…

Vandaag opnieuw een bloemstuk Eenzaam bloeiend langs de weg Ter herinnering aan een ongeluk Dat niets voor had met pech Hier stierven jonge mensen Zo plotsklaps heengegaan Vol dromen, vol met wensen Aan het begin van hun bestaan Nog jong en onervaren Roekeloos achter het stuur De rust niet kunnen bewaren In hun laatste levensuur Om te bewijzen…

Mensen vertwijfeld hangend aan de rand van het klif niet wetend hoe morgen nog een nieuwe dag beginnen. Handen verkrampt weggestoken in klamme zakken waardoor hun vuisten niet meer zichtbaar zijn. Tanden knarsen onhoorbaar binnen gesloten kaken en een waas berusting onttrekt de wereld aan het zwarte uitzicht. De tijd vergaat met wachten…

Vandaag mijn lief, was je verjaardag geweest Vandaag mijn maatje, is er allerminst feest Want je bent er niet meer Vandaag mijn gezel, was je jarig geweest Vandaag mijn vriendin, denk ik maar steeds Waarom? Het is zo moeilijk om je los te laten Het is zo moeilijk je uit te bannen Ik mis je zo. Kijk je nu vanuit de witte wolken op me…

mijn witste bruidsjurk trek ik aan zie ik hem te wenken staan in nood zijn komst verwacht mijn bruidegom mijn knekelman, ik kom met een zeisslag maait hij mij spontaan apocriefe vleugels aan witsierlijke bruid doodsgezellin leedvrij eeuwige leegte in…

Kleine jongen, liever zag ik je ontsporen: met piercings, tatoeage en tentenpak naar lowlands gaan. Of met gitaar en drugs op zak in een schimmig café staan, zwarte kleding en zwarte lijnen om de ogen. Liever dat. Vandaag heb je de trein gepakt, naar een witte wolkenplek waar bloemen metershoog samen met kittens en paarden zingen…