Alle inzendingen over verdriet

Er is iets…. En ik moet het gewoon aan jou vertellen. Want ik vertrouw jou, Ik weet dat jij en alleen jij mij kan helpen. Maar je bent er niet.. Waarom ben je er nou nooit als ik je nodig heb. Ik wou dat mijn leven anders was. Net zo als de rest. Maar dat is het niet.. Soms ga ik in een hoekje Heel stil zitten huilen. Soms .. kan ik het…

je raakte me je roerde me uitzinnig dat ik eindelijk bemind zou worden ontving ik je liefdevol en mijn kringen weken hoekig en koud viel je dwars door me heen en mijn kringen raakten uiteen moge de zon ze verwarmen een bries ze verkoelen maar hoeden voor die steen die meedogenloos tegen de bodem slaat en nooit meer gaat…

mijn bloed vloeit zout als het grillige zilte losgerukt van de golfbreker zwerf ik met de witte schuimkoppen mee over zee schuimkoppen zijn onschuldig enkel mensen varen te ver eindigen als lege schelpen en worden platgetrapt op het strand…

de dag triest open een zwaan richt zich op en slaat de vijver wakker de wilg kijkt in de al dan niet gestegen spiegel van het water en lijkt steeds dieper te treuren haar lange haren laten de vijver niet onberoerd…

Heel even weg Maar mijn hele leven verandert ik zag je nog liggen zo klein maar ongezond niet ver van de afgrond heel even weg maar daarna was de tijd gestopt net in mijn armen en nu in droefheid Verschil van 3 minuten Maar in mijn leven voor altijd Heel even weg Maar ik! Ik! Als je grote zus moest er zijn je beschermen tegen pijn…

Ik mis de warmte van je hart zoals dat mij kon warmen bij verdriet. Ik mis de liefde die je gaf zoals die mij deed zweven op de wind. Ik mis de symfonie die wij waren, nu vervangen door een eenzame toon. Ik, ik mis zoveel van je. Elke dag en ieder uur. Wij zijn niet zoals vervlogen, wij zijn ik en jij, Eenzaam en alleen…

Als ze ligt te woelen in een donkere nacht heeft het verleden haar weer in zijn macht. Wat er is gebeurd lang geleden, dat komt niemand te weten. Ze bewaart haar geheim heel diep in zichzelf. Naar buiten toe is ze flink, in haar hart huilt het kind.…

Ik lig hier ver bij jou vandaan Het regent Er is niks te doen En ik kan alleen maar denken aan jou Ik mis je Aan het zwembad lekker in de zon Iedereen geniet Maar ik niet Want jij bent niet hier Ik mis je In de bar iedereen aan het bier Iedereen is vrolijk Alleen ik niet Want jij drinkt altijd bier Ik mis je…

Onzeker, intens verdrietig en bang verschijnt met het ultra-dunne masker een onzichtbare film op mijn gezicht. Kwetsbaarheid die niemand doorziet, in het vooruitzicht een tijdelijk geheel. Pijnlijke warboeltheater in hoofd en hart, tragische harlekijnen wenen teveel. Het duurt mij even veel te lang het supervrouwelijke volkstoneel, het eenzaam…

Hey! meisje waarom draai je zo snel om wil je verdriet verbergen al weet je niet waarom Hey! meisje waarom duik je in elkaar je verlegenheid weet beter als ik je angsten evenaar Wil je dat ik je zo niet zie? wil je liever even niets maar meisje, ik weet het er is iets…

ben je er al vraag je en die schrijnende me kwijnende pijn van niets en nergens zijn slaat als een zeis in mijn lijf ik knik en verstijf…

Vroeger was mijn leven compleet. Een vader een moeder, wat wens je als kind nog meer. Ik voel me waardeloos, een meisje dat in de steek wordt gelaten door haar vader. NATUURLIJK doet het me wat. Maar voor je gevoelens uitkomen, nee dat kan ik niet, bang om in tranen uit te barsten, nee dat wil ik niet. Ik laat het rusten. Ik kom…

Zomaar… onverwacht, Iets kleins in mijn buikje zo zacht. Geschrokken… in paniek, Zorgend voor een hoop hectiek. Moeheid… verdriet, Nee, we willen dit niet! Een echo… nu wetend dat het echt zo is, Nog klein, leven… ik beslis. Je wilde bij ons zijn, Een keuze maken voor jou… zoveel pijn! Het leek een seconden, Besloten… je bent weg…

Het is zo stil zonder jou, het huis zo....leeg. Ik mis je, nog elke dag. Soms nog, hoor ik je stem, voel jouw warmte om me heen. Ruik de geur van je lijf, die ik zo goed ken. Zie de glimlach van jouw gezicht, je hand die heel even... op mijn schouder ligt. Momenten als deze doen jou weer herleven alsof jij nog bij me bent.…

de hartmonitor piept piept piept om je in leven te houden vandaag- je ogen staan bang de hartmonitor piept piept piept. tot het stopt midden in de nacht gestopt- met leven.…

waarom heb je het gedaan waar zijn die mooie woorden je weet wat het is om weggegooid te worden ik durfde met jou om te gaan ik waagde het ging die vriendschap met jou aan je zou niet doen wat je nu toch deed het doet zo'n pijn om weer weggegooid te zijn…

Het doet pijn. Heel veel pijn. Als je zoveel wilt zeggen, Maar ze je niet willen horen. Als je zoveel wilt vertellen, Maar ze je niet begrijpen. Als je ze zo dichtbij wilt laten komen, Maar zij dat tegenhouden! Het doet pijn, Zoveel pijn. Als ze bij hun vooroordelen blijven staan, En dus niet willen zien dat je veranderd bent. Als ze van…

de rotan stoel bij het achterhuis schommelt door wind bezeten zacht krakend en bijna vergeten op het terras van schelpengruis een man door zwart gedragen wordt zichtbaar tegen het blauw van loze adem en diepe rouw die het dagend licht vertragen uit zijn brieven vallen wonden als losse blaadjes uit het leven door zijn verre kind gebonden…

vroeger speelde ik het leven maar de ernst haalde me in nu het donker blijft omhullen ben ik veilig binnenin daar wee moedig soms gedreven in gedicht ik open mij…

Geen traan meer want zij werd door de nacht veilig opgeborgen. Geen zilte spoor op het aangezicht, enkel de stilte en het fletse licht van de door weemoed omfloerste morgen. Geen traan meer te ontwaren, geen zichtbaar bewijs van verdriet. Alzo houdt de stille morgen de bitterheid verborgen van zieletranen die niemand ziet. Geen traan meer…

Hoe stik je een zoom opnieuw in een fletse mantel koester je een soort geleerdheid, oudere cahiers, het hoofd, je kussen het ruist zo door de bomen woorden komen en gaan, zelfs de foto is al uitgezocht waar ik het meest op leek vang jij geen regen meer voor het in groenland zomert alles is zo ontzettend echt vandaag, stilte neemt steeds…

mensen verliezen is een stukje van je hart dat sterft... helaas is me dat naar mijn gevoel te vaak gebeurd. een spiegel wat weinig mensen zien breekt... zomaar... zomaar zonder gevoel. maar vol emoties...…

Ik wist niet wat ik moest verwachten, klinkt het echt allemaal zo mooi, die woorden uit jouw pen of moet ik iets anders gaan geloven, ik ken je nog maar net, maar heb je me nu al bedrogen? al die mooie woorden, zijn ze allemaal waar, schreef je ze met hart en ziel of zijn ze toch gelogen? ik vind het niet erg dat je woorden leent, maar…

alweer éen van die dagen dat ik een omgekeerde egel ben mijn stekels beschermen niet ze prikken diep in mijn vel wegkruipen onder gebladerte helpt dan niet voor de pijn elke centimeter van mijn lijf voelt nu rauw doorspiest…

Je blijft altijd wie je was In een lijstje opgesloten Een tafereeltje achter glas Waar zetten we jou neer? Het beeld dat achter blijft Ergens ver op zolder Of dichtbij in mijn hart…

Ik kan niet praten mijn mond niet openen mijn tong bewegen Ik ben boos Ik ben verdrietig en bang tegelijkertijd... Bang je te verliezen bang je pijn te doen Ik weet geen woorden voor het verdriet dat ik heb... Verdriet om wat ik jou aandoe en wat ik jou heb aangedaan Ik weet niet wat ik kan doen of hoe ik verder kan gaan want ik heb…

Ja ik weet wel dat het pijn doet nu je kinderen uitvliegen maar GENIET toch van ze laat ze gaan in hun eigen ruimte Ja soms vallen ze neer met een smak op de grond maar je bent zelf ook vaak gevallen het bleek niet eens zo ongezond Ja ik weet wel dat jij ze wilt behoeden voor de fouten die je zelf hebt gemaakt maar leven is geen leven…

Wanneer de mannen uitvaren bepaalt het tij, dat nu meedogenloos gebiedt dat zij met liters wijn in het lijf op onbegrijpelijk wrakhout de gitzwarte nacht en zee in gaan. Wanneer de dag begint bepaalt de pater, die met het klokkenluiden de vissersvouwen naar het zand gebiedt tussen duizend meeuwen, onzichtbaar nog maar krijsend als kinderen…

een gedachte een herinnering het enige wat nog rest mijn lieveling een moment alleen een aarzeling een gebroken hart mijn lieveling…

Ik wil schreeuwen, wil roepen naar diegene die boven over ons waakt. Waarom moet ik dit allemaal nog geloven? Misschien is het wat wij hebben verdiend. Waarom moest het leven van een kind als een kaars langzaam doven? Ziet U het verdriet niet dat er nu is. En de tranen van verdriet en onzekerheid blijven komen, omdat het enige wat van…