Alle inzendingen over psychologie

Alles dat ooit op deze Aarde is ontstaan Is tijdelijk, waar het eeuwige Vaak zo wenselijk zou zijn; Elk leven, hoe zeer ook geliefd, Zal zijn einde krijgen, Mens, plant en dier En zelfs de kleinste organismen Zullen sterven, opgaan in Een onbestemde eeuwigheid - Slechts een die de dans Ontspringen kan, 't is onverwacht De dood…

Pak je bij je strot, Arrogante koning Tijd Die zich vorst waant Over al mijn dagen, Mij de uren en minuten Dicteert alsof ik er Alleen maar ben als Slaafse notulist - Een mens zonder enig gewicht - Bij deze ben je afgezet, wordt Je koninkrijk verbeurd verklaard, 'k Zie je donker nu al Wijken voor het licht…

in de wir-war van wie ik ben ben ik het middelpunt gebleven…

Verdriet dat al bijna Weer vergeten was, Weggezonken in de Golven van de tijd - Maar wel degelijk opgeslagen In de koker die ik niet zichtbaar Maar wel altijd voelbaar bij me draag, Onzichtbaar met mij verbonden, En die bij het overlopen Kokendhete stoom afblaast Die mij ook nu nog Levensgevaarlijk kan verwonden…

Existentiële diepte Die van onwetendheid Aan elkaar hangt - Je lacht, mens, Hard en radeloos, Om die ander, Of om jezelf - Zonder te weten Waar je het over hebt…

Gedragen door het gebeier Van klokken die de eeuwen Hebben doorstaan, en die Ze hier aan onze voeten leggen, Lopen we richting dodenakker Met links naast ons het bloeiende Witte knollenveld, hartstochtelijk Beschenen door de altijd levende zon, En recht voor ons De loerende schaduw Van de dood…

Zin hebben in het leven Is de zin van het leven; Voor de overspannen geest Betekent het dat hij geen Zin in dingen heeft - Voor de depressieve mens Heeft geen enkel ding nog zin…

Op de grens van Zin en waanzin Is de gekte In mij gekropen, Onherkenbare gedaanten Met mij onbekende namen Nemen bezit van die Ik was, ben, en zijn zal - Mijn naam is legioen, - Resoneert in de krochten Van mijn brein, woorden van Een acteur die moeiteloos Van rol verandert om De mens te kunnen spelen Die kennelijk ook in…

Leven dat zal blijven stromen Nadat de zon over jouw bestaan Is ondergegaan - Ons afscheid hard En onverbiddelijk, En toch vertrouwen we Op het licht dat altijd Terugkeert, ook na De langste nacht - Weet dan, dat ik Zoals altijd op je wacht…

Vlammen vreten gulzig Onschuldige dieren, Maakt niet uit hoe Die zich weren, Hoe hard ook 't alarm dat ze slaan, Gillende geluiden uit hun Strottenhoofd, 't zijn de vlammen Die hen genadeloos verteren De magere boer staat kansloos Aan de kant, voelt de tranen Over zijn wangen gaan, Ze zijn immers van hem, Tot in 't diepst van…

Op het tanende doek van de leeg gewaaide decemberlucht, de grijze zon constant onder, sterren luieren achter hun vitrage, het doet er weinig toe hoe ik mij voel, met wie of wanneer ik deze dag zal velen of dat ik er morgen nog zal zijn, of ik de ontnuchterende morgen kan ontcijferen, dan ben ik een makkelijk te verwijderen beeld…

Die afstammen van hun Woordeloze soortgenoten Staan met schaamte die Op hun wangen groeit Te gluren naar twee Wezens achter tralies, In wie zij zo ontegenzeggelijk Veel van zichzelf herkennen, Waarbij de woordelozen zich Verbijsterd afvragen wat de Apen aan de andere kant Van de tralies in vrijheid doen, Tussen het bekijken van…

Verlaten mens, treed uit de schaduw van de nacht, wat zit je nog te mijmeren over nieuwe vragen, er is brood, er zijn spelen hier, loop niet dood in slechts één karrenspoor, de ongelijke dogma’s achterna in slijtende verlangens op het lang verwachte dier, Het is om het even hoe dat heten mag, maar ik zal je blijvend strelen…

Die mijn ogen nooit Met rust laat, Het donker verdrijven wil Terwijl mijn bovenkamer Schreeuwt om rust, Om donker dat alle plagen In de tijd voor eeuwig toedekt, Vloek van blauw licht Dat mij nooit meer slapen laat, Nooit meer, nooit meer slapen…

Over vijf minuten, Zeg je, dan ben ik Hier niet meer, Dan ben ik weg, Dan ben ik hier vandaan Omdat het daar beter is Dan het hier voor mij Ooit zijn kan…

ontneem jij mij de woorden en vult ze in met strijkers van grote klasse die snaren beroeren vanuit hun ziel blazers vallen bij het geheel wordt omlijst door meervoudige stemmen die het pijnlijk duidelijk maken wat ik je al die tijd had willen zeggen…

Geen klacht om 't vlieden van de snelle jaren, Noch zelfs om 't naadren van de zwarte dood. Zó min als, stralend goud door gouden blaêren, De zon treurt, daar zij zinkt in 't gloeiend rood. Slechts Éne weet, daar andren op mij staren, Meelijdend, met mijn eenzaamheid en nood, Slechts Éne weet wat heuchnis ik mocht garen, Wat gouden oogst…

Wie is er nou bezopen, Die zwarte sinterklaas Die met helm op de Feestzaal vol kinderen Binnentreedt, of die witte piet Die misschien wel wat meer Acceptatie geniet omdat hij Koste wat kost problemen Voorkomen wil - In ieder geval zijn de kinderen Zoals verwacht de dupe, Want de pepernoten die ze Uiteindelijk krijgen aangeboden…

Spichtige spreeuw, Het graatmagere, kalende Mannetje dat in zichzelf Gevangen door de gangen Van het gebouw zwerft, Schichtig bewegend over Het kale, koude beton Waaruit alle leven verdwenen is, Maar waar hij geacht wordt Het zijne weer op te pakken - Op weg naar die ene deur Waar zijn Vriend de behandelaar Kantoor houdt, en…

Ben gesprongen De zevende hemel in Maar miste de afslag, Wilde nog keren op de weg, Maar dat was waanzin, Want ik was mezelf al voorbij - Een hemel verderop kwam ik Terecht, de achtste, zeg maar, En kon het verschil zo een Twee drie niet meteen Ontdekken, behalve dan Dat alle geluk van de Zevende zichtbaar omgekeerd Was in…

het maakt niets uit hoeveel lentes jouw leven telt want plots is zij weer dat kleine meisje dat kleine meisje vol hunkering naar daar staat ze…

Onstuimig ongeduld Plette het onderliggend gras, Sprieten bogen voor zoveel Passie deemoedig het hoofd - Nu het vuur gedoofd is En jij verdwenen bent, In zijn rook bent opgegaan, Groeit nieuw gras op de plaats Waar onze hartstocht tot bloei kwam, Liefde die haar eigen plaats niet meer kent…

dat het spiegelbeeld je verbaasde was van alle tijden het licht danste vrolijker dan voorheen zo ook de kleur die de maat aangaf was deze keer niet uitgegleden…

mocht ik woorden vinden in de zee en vogels, blank van kleed, gedragen door de wind dan een kind dat schelpen steelt, van clusters zand alleen dan ja, op de huppelende toon van kleine noten schrei ik voor een wijle in mijn hand mocht ik gezangen weten, licht van geluid met grote stemmen, ach ja dan draag ik het uit…

Die ooit de naam mens kreeg, Te lang geleden al om er Vandaag ook nog maar enige Consequentie aan te verbinden, Dreigt zijn waarde te verliezen In de draaikolk van dit redeloze Bestaan, een leven waarin woede En razernij het dagelijks winnen Van het gezonde verstand waarmee Hij weldegelijk geboren is, Maar dat niets betekent Zonder…

Op de rand van dromen en waken Komen vreemde dingen voorbij - Mijn lichaam rolt en tolt, Op de radio het hoorbare verslag Van AZ in de Europacup, De vrachtwagen die staat te Pruttelen voor het huis, Een warme hand die de mijne omvat Die opengevouwen op het kussen ligt - Je bent er, ik voel het, Ik moet me schamen dat ik slaap…

hij at de soep met een vooroordeel zijn walging weggeslikt met een teveel aan brood, het broertje dood bedroog zijn smaak het was wel raak, die opmerking het ging naar binnen met een slag, vaardig langs zijn weerstand en de lach van plagerij ach, die hete brij bevat niet veel meer dan wat loze ingrediënten uit de smaak van jou en mij…

Een moeder aan haar oudste zoon Voortijdig mij voorgegaan Die uit mij geboren was: Weet dat het goed is, Eind aan lijden en pijn, Adem die steeds moeizamer Zijn weg naar binnen vocht - Heb die me lief was laten gaan, In liefde, in vrede, Maar zie elke dag je lege plaats; Heb er vrede mee dat jij Er niet meer bent, Er niet meer…

onder het glinsterend oppervlak schuilen de verhalen van verlies we dalen niet af we houden ons op de vlakte temmen het weggewerkte verleden dempen het droeve denken we weren de gelaagdheid van ongekende diepten de oerangsten stoppen we ondergronds en dan, het gouden ogenblik waarin we de taal leren verstaan een onbegrijpelijke troost…

Niet het blinkend groot Verhaal, de schijn waaraan Ieder zich op wil trekken Die iets in de melk te Brokk'len heeft, of iets Wat daar op lijkt - Maar het kleinste geluk Is het houvast, kind'ren Die onverwacht komen naar 't Huis waar ze hun jeugd Beleefden, het hechte van Het ouderlijk nest beleven In plaats van stoer op Eigen…